น้องชายจมน้ำเสียเมื่อ13เมษา67
น้องอยู่บ้านเลขที่13 เกิด31 พ.ค.
น้องยังเด็กเพิ่งได้26ย่าง27เองค่ะ น้องเป็นเด็กดีมากทางบ้านอาภัพพ่อมาแต่เด็กแม่เลี้ยงพวกเรามา เรามีกันแค่2คน ตัวน้องเองน่ารักไม่ยุ่งอบายมุขจะมีแต่เสี่ยงหวยรวยเบอร์ และหากินตามวิถีชาวบ้านเช่นหามิ้มหาปลา แค่นี้ค่ะ น้องไม่เคยทำให้แม่ทุกข์ใจไม่เคยเกเร มีเมียแต่แยกกันอยู่เพราะทำงานคนละที่ น้องก็จะแวะกินข้าวคุยเล่นกับแม่ทุกวันเช้าเย็น น้องดีมากจนเป็นที่รักของญาติครอบครัวและเป็นที่รักของเพื่อนๆเเละผู้เฒ่าต่างเอ็นดู ทำบุญน้องก็มีทำบ้างตามเทศกาล
วันน้องเสียก็มีพวกปากมากว่าศพน้องมาวัดแล้วแต่วิญญานเขากักขังไว้ใต้น้ำยังมาไม่ได้
เพื่อนก็โทรบอกแม่ว่าหนูเห็นคนแก่หัวล้านผอมๆนั่งรออยู่ฝั่ง(ตอนนั้นน้องจมแล้ว)
เราคิดว่าคุณตาของพวกเราที่เสียไปแล้วท่านเคยเป็นสัปเหร่อและมุดน้ำหาปลาเก่งน่าจะรอรับหลานชายไปช่วยวิญญานหลานรึเปล่า ปกติเราเป็นคนไม่งมงายไม่เคยศรัทธาอะไรเลย พอวันที่น้องเราเสียเรากลายเป็นคนละคน ทำทุกอย่างที่ว่าดีทั้งไปเชิญวิญญานซื้อทางกลับบ้านให้น้อง ใส่บาตรให้ทุกเช้า และน้องก็ไม่เคยมาเข้าฝันคนในบ้าน
หมาที่น้องเลี้ยงไว้ไม่มีเห่ามีหอนเหมือนงานอื่นๆที่เราเจอ มีเห่ามีหอนสั่นๆครั้งครึ่งครั้งตามประสา เราเลยเครียดคิดมากว่าน้องมาไม่ถึงบ้านหรือเพราะกรรมดีน้อง น้องเลยขึ้นสวรรค์หรือไปเกิด เพราะคนตายโหงเขาชอบบอกว่าวิญญานจะอยู่กับที่ มีแต่เพื่อนที่ทำงานชอบฝันว่ามายิ้มแล้วโบกมือลา อีกคนฝันว่าร้องไห้ว่าไม่อยากไป อีกคนฝันว่าให้ไปเรียกญาติมาจะลาไปแล้วแล้วก็เห็นกอดกับแม่แล้วร้องไห้บอกไม่อยากไปก็ต้องไป
เราทำได้ดีที่สุดคือต้องทำอย่างไรค่ะ
เราทุกข์ใจร้องไห้ทุกครั้งแทบบ้าเราคิดถึงน้องเรามากตายไปก็ห่วงว่าจะเป็นไงบ้างไม่มาเข้าฝันไม่มามีอะไรให้เห็นเลย