เป็นตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ รู้สึกแย่กับแม่ตัวเองมากๆ ตอนเด็กๆทำผิดอะไรนิดหน่อยแม่ก็พูดตอกย้ำต่อหน้าเรากับคนหมู่มากหรือญาติพี่น้อง ป้า น้า ให้เราอับอายประจำ เช่น หุงข้าวแฉะ หม้อข้าวไหม้ ไม่เรียบร้อยแบบนู้นแบบนี้ พอเราอยู่ห้องเราบอกเค้าว่าเรากลัวผีแม่ก็บอกว่าระหว่างผีกับกูกลัวใครมากกว่ากัน เราเลยต้องจำยอมอยู่หห้องคนเดียวค่ะ ตอนนั้นแม่อยู่กับเพื่อนกับคนเยอะๆ ตอนนั้นในวัยเด็กรู้สึกอายและน้อยใจมากๆ พอโตขึ้นได้ย้ายบ้านไปอยู่กับพ่อเลี้ยงก็พูดให้เราได้ยินอีก เรื่องว่าเรานอนตื่นสาย ก็ประมาณ 8 9โมง เรื่องอยู่แต่ในห้องบ้าง บางทีโทรคุยกับญาติก็พูดเรื่องเราในทางที่ไม่ดีอีก เอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นว่าน่าเลี้ยงกว่า ตอนประถมเราสอบได้ที่1ตลอด ทางญาติเค้าก็ชอบเราที่เราเรียนเก่ง พอเราโตขึ้นด้วยอะไรหลายๆอย่าง การเรียนอะไร เราก็ทำไม่ได้แบบเดิมแล้ว แม่ชอบโทรคุยกับป้าประจำล่าสุดคุยอะไรกันไม่รู้ทำให้เค้าไม่ชอบเราเลยค่ะ รู้สึกแย่มากๆ วันนั้นก็นั่งนินทาเราพูดเรื่องข้อเสียเรากับพ่อเลี้ยงเราก็ได้ยิน เราล่ะรู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ จิตตกมาก แม่เปลี่ยนไปเยอะมาก พอเราโตยิ่งเม้าเราเยอะ  ตออนนี้แม่เราอายุ39ค่ะ เป็นฮอร์โมนอะไรของเค้ารึป่าว

ขอถามความเห็นบรรดาแม่ๆหน่อยค่ะ บางทีรู้สึกว่าเค้าพูดขายเรามากไปเหมือนมองเราเป็นคู่แข่งเค้า อยากรู้ว่าเค้าคิดอะไรของเค้าอยู่คะ
แล้วเค้าทำอย่างนี้กับเรา มันสมควรหรือไม่ หรือมีข้อแนะนำดีๆกับเราค่ะ จะขอน้อมรับทุกความเห็นค่ะ