วันหนึ่งเราจะพบว่า ชีวิตของเรา ดำรงอยู่เพื่ออะไร แม้จะเป็นวันสุดท้ายที่จะมีชีวิตอยู่ก็ตาม
การมีชีวิตแค่เพียง 50 วันของฉัน เริ่มขึ้น ในสายของวันหนึ่ง
ฉันสงบนิ่ง อยู่ในถุงบรรจุภัณฑ์เมล็ดพืช ที่เบียดเสียดกับพี่น้อง เพื่อนพ้อง ร่วมสายพันธุ์เดียวกัน
ผู้คนแถบนี้ ขานนามฉันว่า "ผักชี"
ต้นกำเนิดของเรามาจาก แถบทะเลเมดิเตอเรเนียน
จากนั้นก็แพร่หลายแผ่ลามมาถึงดินแดนไอยคุปค์อียิปต์ คงสักประมาณ 5000 กว่าปีก่อน
ฉันก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่า ที่ๆฉันถือกำเนิด เป็นแบบไหน
ฉันแค่ปรารถนาจะเห็นว่า ตัวฉันเองจะเติบโตเป็นพืชแบบไหน
การเป็นเมล็ดผักชี อัดแน่นในถุง ที่รอวันหว่านเพาะเมล็ด ไม่เลวร้ายนัก
แต่พอ อยู่นานวันเข้า ก็ชักจะรู้สึกไม่ดี เพราะวันหนึ่ง เราก็จะหมดอายุลง
เมล็ดพันธุ์หมดอายุได้ เพราะเมื่อเราแก่เต็มที่ ความชื้น และอัตราการหายใจที่ต่ำลง
จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางชีวเคมีภายในเมล็ดน้อยมาก
จนเราไม่สามารถเติบโต และถูกฝังกลบดิน ในท้ายที่สุด
แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย ไม่เคยมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับผักชี
เราถูกปลูกฝังมาแบบนั้น
แต่ฉันก็อยากรู้ว่า หากเราไม่แก่ตายเสียก่อน จะได้เจอกับอะไรบ้าง
และแล้ว ความปรารถนาของฉันก็ใกล้จะมาถึง
เราถูกนำไปเตรียมรอปลูก วางนอนอยู่ในตะกร้าสานใบเล็ก
เคียงข้างอุปกรณ์ทำสวนอย่าง ส้อมพรวนดิน ช้อนปลูก บัวรดน้ำ
มีแปลงดินที่ถูกเตรียมไว้ดีแล้ว รอรับเราอยู่
ดีจริงไหม ฉันก็ตอบไม่ได้ ได้แต่ภาวนาให้คนที่หว่านเรา รู้จักเราดีพอ
เขาอยากเก็บเกี่ยว และกินเรา
เราก็อยากเติบโต และสูญสลายไปอย่างสมบูรณ์
แต่ช่วงเวลาที่จะได้หยั่งรากแตกใบ...ช่างยาวนาน
เราถูกนำมาแช่รวมกันในน้ำ แค่พอปริ่มปริ่มก่อน
เราดูดซึมน้ำกันอย่างช้าๆ.... เมื่อไหร่ที่ระดับน้ำลดลง จนแห้ง
ก็จะถูกเติมน้ำลงไปเพิ่ม แค่ให้พอปริ่มปริ่ม เหมือนเดิม
ทิ้งให้แห้ง แล้วก็ปล่อยให้ชุ่มน้ำ สลับกันไปมา
หลายวัน หลายคืน ยาวนาน 5 วัน
จึงถูกนำไปหว่าน และถูกคลุมด้วยฟางข้าวบางๆ
เพื่อป้องกันต้นอ่อนของเราที่จะงอก จากแสงแดดจัดๆ และเพื่อรักษาความชุ่มชื้นของแปลงดิน
เพียงไม่กี่วัน เราก็งอก
จากนั้นก็ถูกถอนแยก ลงหลุม ให้ห่างกันระหว่างต้นประมาณ คืบ
ซึ่งเป็นระยะที่เหมาะสมที่จะทำให้เราแตกพุ่มสมบูรณ์
มีบัวรดน้ำทุก เช้า กลางวัน และ เย็น
วัน คืน เดือน ผ่าน ไป อย่างช้าๆ
และแล้ว... พวกเราเหล่าผักชี ต่างก็เติบโต
ยืดโยงกับแปลงดินที่เป็นบ้านหลังแรกและหลังสุดท้ายของเรา
ฉันเห็นตัวเอง ผ่านต้นพี่น้อง เพื่อนพ้อง ร่วมสายพันธุ์ข้างๆ
เราคือพันธุ์เดียวกัน ย่อมไม่ต่างกัน
ลำต้นเราไม่ใหญ่ ก้านเล็กๆ สีเขียวเข้ม ผลิใบคล้ายขนนก เรียงสลับกัน
บางต้นที่ปลูกอยู่ก่อนแล้ว แต่รอดพ้นจากการเก็บเกี่ยว
ก็โตจนออกช่อดอกเล็กๆสีเหลือง
ก้านดอกคล้ายโครงร่ม น่ารัก
แต่ฉัน ...ไม่ได้ถูกกำหนดให้ โต ออกดอกออกผล จนแก่
ฉันถูกรดน้ำจนชุ่ม และถูกถอนจากโคนราก ชะล้างให้สะอาด
วางอยู่บนเขียงผักเล็กๆ ในครัว
ถูกจับหั่น เป็นท่อน เล็กๆ เพื่อเตรียมไว้สำหรับอะไรบางอย่าง ที่เกี่ยวกับ อาหาร
ฉันพร้อมสำหรับหน้าที่ครั้งสุดท้ายแล้ว
มันคงรู้สึกไม่ต่างกัน หากจะแก่ตาย ในถุงจำหน่ายเมล็ดพืช หรือ ถูกเคี้ยวบดในปาก ของคนๆหนึ่ง
ทันใดนั้น... ฉันก็เห็น ถ้วยซุปใสร้อนๆ ชามเล็กๆ หลายใบ ถูกจัดวางไว้บนถาดใบใหญ่
จากนั้น ชิ้นส่วนเล็กๆของฉันและเพื่อน ๆ ที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆเตรียมไว้
ก็ถูกหยิบมาโรยบนถ้วยซุปใส เหล่านั้น อย่างพร้อมเพรียง
ฉันลอยอยู่บน ผิวน้ำซุปใส ...อย่างมีความสุข
ความรู้สึก มันคล้ายๆกับตอนที่ฉัน ถูกเตรียมจะนำหว่านลงดิน
ก่อนจะถูกดินกลบ รอวันเติบโต
ตอนนี้หน้าที่ของฉัน ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว
ฉันเคลื่อนตัวกระเพื่อมไปกับน้ำซุปในถ้วยใบเล็ก ที่ชายคนหนึ่งกำลังยกซด
น้ำซุปกระเพื่อมอีกครั้ง จากลมที่เป่าจากปาก เพื่อคลายความร้อน
แล้วจึงซดน้ำซุปจากถ้วย ดัง ซู้ดดด
ได้แต่ภาวนาครั้งสุดท้าย
ให้ น้ำซุปพาฉันลงไป ยังใต้ผืนดิน (ร่างกาย) ของเขา
อย่าได้ติดอยู่บนร่องฟัน หรือเหงือกของเขาเลย
ขอวิงวอน
การเดินทางของผักชี