"ตัวเอง.. ตัวเอง.."
เสียงใครบางคนได้ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงแห่งความฝัน เปลือกตาอันแสนหนักอึ้งถูกเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ประสาทสัมผัสทั้งหมดเริ่มกลับคืนสู่เนื้อสู่ตัวอีกครั้งหนึ่ง
"อะไรวะเนี่ย?" ผมบ่นพึมพำกับตัวเองทันทีที่สายตาเริ่มมองเห็นอะไรได้ถนัดถนี่
ภาพแรกที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า คือมวลใบไม้หนาทึบที่ปกคลุมยอดไม้ใหญ่อยู่ด้านบน โดยมีลำแสงจากดวงอาทิตย์ส่องลอดผ่านลงมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ผมทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะพบกับความจริงที่ว่า บัดนี้ตัวผมกำลังนอนอยู่กลางป่าลึกเพียงลำพัง!
"เห้ย.. เดี๋ยวนะ!?" ผมเกาหัวไปมาด้วยความงุนงง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้น้อยใหญ่เต็มไปหมด
ทางออกอยู่ไหน?
ผมเริ่มก้าวเท้าออกเดินตามสัญชาตญาณเมื่อตั้งสติได้ สถานการณ์ตอนนี้เรียกได้ว่ามืดแปดด้านของจริง ผมไม่รู้อะไรสักอย่างเลยแม้แต่ทิศทาง
ผมสุ่มเดินคลำทางไปอย่างไร้จุดหมาย ผ่านต้นไม้หน้าตาแปลกๆ มากมาย บางต้นก็สูงใหญ่เสียจนรากของมันที่โผล่พ้นดินขึ้นมานั้น มีขนาดพอๆ กับกำแพงหลังโรงเรียนที่ผมเคยปีนสมัยเด็กๆ เลยทีเดียว
บรรยากาศช่างเงียบสงัดวังเวงเหลือเกิน นอกจากเสียงฝีเท้ากับลมหายใจของผมเองแล้ว โสตประสาทของผมไม่สามารถสดับรับเสียงใดๆ ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
จนกระทั่ง!
"โฮกกก!"
สิ่งมีชีวิตบางอย่างกระโจนเข้าใส่ผมอย่างกะทันหัน แรงปะทะของมันมหาศาลจนผมถึงกับกระเด็นล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
"โอ้ย อะไรวะเนี่ย?" ผมบ่นอุบด้วยความเจ็บปวด ไหล่ของผมกระแทกเข้ากับหินขนาดเท่าหลักกิโลเมตรเข้าอย่างจัง ผมไม่แน่ใจว่ามันหลุดหรือไม่
"ฮึ่มมม.."
เสียงขู่ของสัตว์ร้ายคล้ายสุนัขดึงความสนใจของผมไปจากไหล่ตัวเองจนหมดสิ้น เลือดในตัวของผมราวกับกำลังจะจับตัวเป็นก้อนอย่างไรอย่างนั้น
"เวรกรรมอะไรวะเนี่ย!?" ผมสบถออกมาอย่างไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ ภาพสุดแสนสะพรึงกลัวที่เห็นอยู่ต่อหน้านี้ ทำเอาแทบจะเป็นลมล้มพับไปในบัดดล หมาป่าเขี้ยวโง้งสีดำทะมึนตัวเขื่องราวกับม้ากำลังมองมาที่ผมด้วยความอาฆาต
ผมพยายามถอยหลังหนีห่างจากมัน แต่ทว่าเรี่ยวแรงที่เคยมีกลับไม่หลงเหลือ แขนทั้งสองข้างสั่นเทิ้มจนไม่อาจควบคุมได้
ให้ตายเถอะ.. มันกำลังเดินมาแล้ว!
แต่ทันใดนั้น!
"โฮกกกก!"
จู่ๆ หมาป่าสีขาวสองตัวก็พุ่งกระโจนออกมาจากดงพุ่มไม้หนาตอนหนึ่ง พวกมันตรงเข้าขย้ำไอ้วายร้ายที่จ้องจะฉีกร่างของผมอย่างดุดัน
ไอ้ตัวดำพยายามต่อสู้ขัดขืนอย่างห้าวหาญที่สุด แต่ถึงอย่างไรเสีย น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟ มันถูกเจ้าตัวขาวสองสหายรุมกัดจนนอนแน่นิ่งจมกองเลือด
ผมมองดูหมาป่าขาวคู่นั้นด้วยความหวาดระแวง พวกมันอาจไม่ได้คิดจะช่วยชีวิตผม แต่มันกะจะกินผมไปพร้อมกับไอ้ดำตัวนั้นก็เป็นได้
แต่ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่ คอเสื้อของผมก็ถูกบางอย่างฉุดดึงให้ลุกขึ้นด้วยกำลังที่ผมไม่อาจขัดขืนได้!
"เหวออ"
ผมร้องลั่นพร้อมกับรีบผงะถอยหนีทันทีที่ทรงตัวได้ เจ้าสิ่งที่ช่วยพยุงผมขึ้นมานั้น คือหมาป่าสีขาวตัวใหญ่กว่าพวกที่ผมเคยเห็นมาเมื่อสักครู่นี้ทั้งหมด และยิ่งไปกว่านั้น เบื้องหลังของมันมีพรรคพวกหน้าตาเหมือนกันอีกกว่าสิบตัว!
แต่ท่าทางพวกมันเป็นมิตรนะ
"ฟิล์ม! ช่วยเค้าด้วย!"
เสียงเดิมที่ปลุกผมให้ตื่นดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมวิ่งพรวดตามเสียงนั้นไปอย่างไม่ยอมเสียเวลาคิด ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีกแล้ว นั่นคือเสียงของเมย์แฟนผมเอง!
"ทางนี้หรือเปล่าวะ!?" หลังจากวิ่งตาเหลือกมาได้สักพัก ผมก็เริ่มหลงทิศทางอีกแลัว มองไปทางใดป่ามันก็ดูคล้ายกันไปหมด
เอาอย่างไรดี?
"บรู๋วว"
เสียงหมาหอนดังมาจากเบื้องหลังของผม และโดยไม่ทันต้องคิด ผมรีบกลับหลังหันไปหาต้นตอของเสียงแทบจะในทันที ก่อนจะพบว่าฝูงหมาป่าสีขาวพวกที่ช่วยผมไว้กำลังยืนคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว
ผมมองหน้าเจ้าตัวใหญ่ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นจ่าฝูงด้วยความวิงวอน และราวกับว่ามันจะรับรู้ได้ถึงความปราถนาของผม มันพยักหน้าลงเบาๆ ก่อนจะวิ่งออกนำไป
"รอด้วยเห้ย!"
ผมสาวเท้าวิ่งตามก้นพวกมันไปอย่างสุดกำลัง เหนื่อยปานจะขาดใจเพียงใดก็ไม่ยอมหยุดพัก มันพาผมขึ้นเขาลงเนินอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งความเร็วของหัวขบวนเริ่มลดระดับลง จากวิ่งกลายเป็นเดิน ก่อนจะหยุดนิ่งในท้ายที่สุด
"แอวะ!"
ผมอาเจียนออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งจนขยับแทบไม่ไหว ผมใช้แขนเสื้อทำความสะอาดปากตัวเองแบบหยาบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ภาพที่ผมเห็นนั้นได้ชวนประหลาดใจถึงขีดสุด พวกฝูงหมาป่าขาวได้พร้อมใจกันแหวกเว้นตรงกลางไว้เป็นทางเดินสำหรับผม นี่มันราวกับพระราชาที่มีทหารองครักษ์คอยคุ้มครองอยู่สองฟากฝั่งเลยไม่ใช่หรือ?
และเหนือสิ่งอื่นใด ที่สุดปลายทางซึ่งผมต้องเดินไปนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมไม่อาจคาดเดาความรู้สึกนึกคิดอะไรของเธอได้เลย
และใช่.. นั่นคือแฟนสาวของผมเอง
ผมเยื้องย่างลงไปยังพื้นดินเบื้องหน้าเพื่อตรงไปหาหญิงสาวอันเป็นที่รัก อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้นผมจะถึงตัวเธอแล้ว
อีกไม่กี่ก้าว..
...
..
.
"โฮกกกก!"
หมาป่าสีดำขนาดตัวใหญ่เกือบเท่าช้างตะปบกรงเล็บเข้าใส่ร่างแฟนสาวของผมอย่างโหดเหี้ยม!
ราวกับว่าเวลารอบกายได้เดินช้าลงไปจนแทบจะหยุดนิ่ง ผมเห็นเลือดจากร่างของเมย์จำนวนมากกระเซ็นขึ้นไปบนอากาศ และร่วงลงสู่พื้นอย่างชัดเจนแทบทุกหยด
และโดยไม่ได้หยุดพักหายใจ..
"เอ๊งงงงๆๆ"
เสียงพวกหมาป่าสีขาวร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่วทั้งป่า พวกมันถูกกองทัพหมาป่าสีดำจำนวนมหาศาลรุมกัดทึ้งเยี่ยงปีศาจกระหายเลือด
อยู่ๆ หัวใจของผมที่คิดว่าแตกสลายไปแล้ว ก็เจ็บแปลบขึ้นมาจนต้องยกมือขึ้นทาบไว้ แข้งขาอันอ่อนเปลี้ยเพลียแรงค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นหลังจากอดทนมานาน
บัดนี้.. รอบกายของผมนั้นเต็มไปด้วยหมาป่าปีศาจนับแสนนับล้านตัวรายล้อมอยู่อย่างเนืองแน่น ใบหน้าของพวกมันแต่ละตัวดูสาแก่ใจเหลือจะกล่าว
...
..
.
"ปิ๊ง!"
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนโต๊ะทำงานที่บ้านของตัวเอง เพราะเสียงแจ้งเตือนของแอพพลิเคชั่นไลน์
ขอบคุณสวรรค์ผมแค่ฝันไป!
ผมกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ด้วยความสะลิมสะลือ ผมเห็นแก้ว ขวดเหล้า ถังน้ำแข็งสีเขียวซึ่งน้ำแข็งด้านในได้ละลายหมดแล้ว และโทรศัพท์ที่ผมต้องการก็วางรวมอยู่กับพวกมันนั่นเอง
เมาจนหลับคาโต๊ะ.. อีกแล้ว
ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู อ่า.. ข้อความจากเมย์ หรือเธอจะให้อภัยผมแล้วนะ?
ผมรีบเปิดอ่านทันที..
แต่..
ทว่า..
"ตัวเองเราเลิกกันนะ เค้าทนกับความโมโหร้ายของตัวเองไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอโทษนะที่ผิดคำพูด จากนี้ดูแลตัวเองดีๆ นะ อย่าดื้อกับหมอนะ"
อ่อ.. เธอหมดหวังในตัวผมจนเลือกไปจากผมแล้วสินะ
หมาป่าสีดำในจิตใจของผมมันมีจำนวนมากเกินไป มันกัดกินหมาป่าสีขาวที่คอยปกป้องความรู้สึกดีๆ ของผมจนหมดสิ้น ผมเป็นคนให้อาหารพวกมันมาเป็นเวลานานปีโดยไม่ทันรู้ตัวเลย
มันทำลายชีวิตผมจนไม่เหลือชิ้นดี..
และผมก็คงต้องมีชีวิตอยู่กับพวกมันเพียงลำพัง
จน.. วันตาย..
+++++++++++++++++++
ได้แรงบันดาลใจในการแต่งมาจากเพลงนี้ครับ
[เรื่องสั้น] ดงหมาป่าสีดำ
เสียงใครบางคนได้ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงแห่งความฝัน เปลือกตาอันแสนหนักอึ้งถูกเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ประสาทสัมผัสทั้งหมดเริ่มกลับคืนสู่เนื้อสู่ตัวอีกครั้งหนึ่ง
"อะไรวะเนี่ย?" ผมบ่นพึมพำกับตัวเองทันทีที่สายตาเริ่มมองเห็นอะไรได้ถนัดถนี่
ภาพแรกที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า คือมวลใบไม้หนาทึบที่ปกคลุมยอดไม้ใหญ่อยู่ด้านบน โดยมีลำแสงจากดวงอาทิตย์ส่องลอดผ่านลงมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ผมทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะพบกับความจริงที่ว่า บัดนี้ตัวผมกำลังนอนอยู่กลางป่าลึกเพียงลำพัง!
"เห้ย.. เดี๋ยวนะ!?" ผมเกาหัวไปมาด้วยความงุนงง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้น้อยใหญ่เต็มไปหมด
ทางออกอยู่ไหน?
ผมเริ่มก้าวเท้าออกเดินตามสัญชาตญาณเมื่อตั้งสติได้ สถานการณ์ตอนนี้เรียกได้ว่ามืดแปดด้านของจริง ผมไม่รู้อะไรสักอย่างเลยแม้แต่ทิศทาง
ผมสุ่มเดินคลำทางไปอย่างไร้จุดหมาย ผ่านต้นไม้หน้าตาแปลกๆ มากมาย บางต้นก็สูงใหญ่เสียจนรากของมันที่โผล่พ้นดินขึ้นมานั้น มีขนาดพอๆ กับกำแพงหลังโรงเรียนที่ผมเคยปีนสมัยเด็กๆ เลยทีเดียว
บรรยากาศช่างเงียบสงัดวังเวงเหลือเกิน นอกจากเสียงฝีเท้ากับลมหายใจของผมเองแล้ว โสตประสาทของผมไม่สามารถสดับรับเสียงใดๆ ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
จนกระทั่ง!
"โฮกกก!"
สิ่งมีชีวิตบางอย่างกระโจนเข้าใส่ผมอย่างกะทันหัน แรงปะทะของมันมหาศาลจนผมถึงกับกระเด็นล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
"โอ้ย อะไรวะเนี่ย?" ผมบ่นอุบด้วยความเจ็บปวด ไหล่ของผมกระแทกเข้ากับหินขนาดเท่าหลักกิโลเมตรเข้าอย่างจัง ผมไม่แน่ใจว่ามันหลุดหรือไม่
"ฮึ่มมม.."
เสียงขู่ของสัตว์ร้ายคล้ายสุนัขดึงความสนใจของผมไปจากไหล่ตัวเองจนหมดสิ้น เลือดในตัวของผมราวกับกำลังจะจับตัวเป็นก้อนอย่างไรอย่างนั้น
"เวรกรรมอะไรวะเนี่ย!?" ผมสบถออกมาอย่างไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ ภาพสุดแสนสะพรึงกลัวที่เห็นอยู่ต่อหน้านี้ ทำเอาแทบจะเป็นลมล้มพับไปในบัดดล หมาป่าเขี้ยวโง้งสีดำทะมึนตัวเขื่องราวกับม้ากำลังมองมาที่ผมด้วยความอาฆาต
ผมพยายามถอยหลังหนีห่างจากมัน แต่ทว่าเรี่ยวแรงที่เคยมีกลับไม่หลงเหลือ แขนทั้งสองข้างสั่นเทิ้มจนไม่อาจควบคุมได้
ให้ตายเถอะ.. มันกำลังเดินมาแล้ว!
แต่ทันใดนั้น!
"โฮกกกก!"
จู่ๆ หมาป่าสีขาวสองตัวก็พุ่งกระโจนออกมาจากดงพุ่มไม้หนาตอนหนึ่ง พวกมันตรงเข้าขย้ำไอ้วายร้ายที่จ้องจะฉีกร่างของผมอย่างดุดัน
ไอ้ตัวดำพยายามต่อสู้ขัดขืนอย่างห้าวหาญที่สุด แต่ถึงอย่างไรเสีย น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟ มันถูกเจ้าตัวขาวสองสหายรุมกัดจนนอนแน่นิ่งจมกองเลือด
ผมมองดูหมาป่าขาวคู่นั้นด้วยความหวาดระแวง พวกมันอาจไม่ได้คิดจะช่วยชีวิตผม แต่มันกะจะกินผมไปพร้อมกับไอ้ดำตัวนั้นก็เป็นได้
แต่ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่ คอเสื้อของผมก็ถูกบางอย่างฉุดดึงให้ลุกขึ้นด้วยกำลังที่ผมไม่อาจขัดขืนได้!
"เหวออ"
ผมร้องลั่นพร้อมกับรีบผงะถอยหนีทันทีที่ทรงตัวได้ เจ้าสิ่งที่ช่วยพยุงผมขึ้นมานั้น คือหมาป่าสีขาวตัวใหญ่กว่าพวกที่ผมเคยเห็นมาเมื่อสักครู่นี้ทั้งหมด และยิ่งไปกว่านั้น เบื้องหลังของมันมีพรรคพวกหน้าตาเหมือนกันอีกกว่าสิบตัว!
แต่ท่าทางพวกมันเป็นมิตรนะ
"ฟิล์ม! ช่วยเค้าด้วย!"
เสียงเดิมที่ปลุกผมให้ตื่นดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมวิ่งพรวดตามเสียงนั้นไปอย่างไม่ยอมเสียเวลาคิด ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีกแล้ว นั่นคือเสียงของเมย์แฟนผมเอง!
"ทางนี้หรือเปล่าวะ!?" หลังจากวิ่งตาเหลือกมาได้สักพัก ผมก็เริ่มหลงทิศทางอีกแลัว มองไปทางใดป่ามันก็ดูคล้ายกันไปหมด
เอาอย่างไรดี?
"บรู๋วว"
เสียงหมาหอนดังมาจากเบื้องหลังของผม และโดยไม่ทันต้องคิด ผมรีบกลับหลังหันไปหาต้นตอของเสียงแทบจะในทันที ก่อนจะพบว่าฝูงหมาป่าสีขาวพวกที่ช่วยผมไว้กำลังยืนคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว
ผมมองหน้าเจ้าตัวใหญ่ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นจ่าฝูงด้วยความวิงวอน และราวกับว่ามันจะรับรู้ได้ถึงความปราถนาของผม มันพยักหน้าลงเบาๆ ก่อนจะวิ่งออกนำไป
"รอด้วยเห้ย!"
ผมสาวเท้าวิ่งตามก้นพวกมันไปอย่างสุดกำลัง เหนื่อยปานจะขาดใจเพียงใดก็ไม่ยอมหยุดพัก มันพาผมขึ้นเขาลงเนินอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งความเร็วของหัวขบวนเริ่มลดระดับลง จากวิ่งกลายเป็นเดิน ก่อนจะหยุดนิ่งในท้ายที่สุด
"แอวะ!"
ผมอาเจียนออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งจนขยับแทบไม่ไหว ผมใช้แขนเสื้อทำความสะอาดปากตัวเองแบบหยาบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ภาพที่ผมเห็นนั้นได้ชวนประหลาดใจถึงขีดสุด พวกฝูงหมาป่าขาวได้พร้อมใจกันแหวกเว้นตรงกลางไว้เป็นทางเดินสำหรับผม นี่มันราวกับพระราชาที่มีทหารองครักษ์คอยคุ้มครองอยู่สองฟากฝั่งเลยไม่ใช่หรือ?
และเหนือสิ่งอื่นใด ที่สุดปลายทางซึ่งผมต้องเดินไปนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมไม่อาจคาดเดาความรู้สึกนึกคิดอะไรของเธอได้เลย
และใช่.. นั่นคือแฟนสาวของผมเอง
ผมเยื้องย่างลงไปยังพื้นดินเบื้องหน้าเพื่อตรงไปหาหญิงสาวอันเป็นที่รัก อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้นผมจะถึงตัวเธอแล้ว
อีกไม่กี่ก้าว..
...
..
.
"โฮกกกก!"
หมาป่าสีดำขนาดตัวใหญ่เกือบเท่าช้างตะปบกรงเล็บเข้าใส่ร่างแฟนสาวของผมอย่างโหดเหี้ยม!
ราวกับว่าเวลารอบกายได้เดินช้าลงไปจนแทบจะหยุดนิ่ง ผมเห็นเลือดจากร่างของเมย์จำนวนมากกระเซ็นขึ้นไปบนอากาศ และร่วงลงสู่พื้นอย่างชัดเจนแทบทุกหยด
และโดยไม่ได้หยุดพักหายใจ..
"เอ๊งงงงๆๆ"
เสียงพวกหมาป่าสีขาวร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่วทั้งป่า พวกมันถูกกองทัพหมาป่าสีดำจำนวนมหาศาลรุมกัดทึ้งเยี่ยงปีศาจกระหายเลือด
อยู่ๆ หัวใจของผมที่คิดว่าแตกสลายไปแล้ว ก็เจ็บแปลบขึ้นมาจนต้องยกมือขึ้นทาบไว้ แข้งขาอันอ่อนเปลี้ยเพลียแรงค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นหลังจากอดทนมานาน
บัดนี้.. รอบกายของผมนั้นเต็มไปด้วยหมาป่าปีศาจนับแสนนับล้านตัวรายล้อมอยู่อย่างเนืองแน่น ใบหน้าของพวกมันแต่ละตัวดูสาแก่ใจเหลือจะกล่าว
...
..
.
"ปิ๊ง!"
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนโต๊ะทำงานที่บ้านของตัวเอง เพราะเสียงแจ้งเตือนของแอพพลิเคชั่นไลน์
ขอบคุณสวรรค์ผมแค่ฝันไป!
ผมกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ด้วยความสะลิมสะลือ ผมเห็นแก้ว ขวดเหล้า ถังน้ำแข็งสีเขียวซึ่งน้ำแข็งด้านในได้ละลายหมดแล้ว และโทรศัพท์ที่ผมต้องการก็วางรวมอยู่กับพวกมันนั่นเอง
เมาจนหลับคาโต๊ะ.. อีกแล้ว
ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู อ่า.. ข้อความจากเมย์ หรือเธอจะให้อภัยผมแล้วนะ?
ผมรีบเปิดอ่านทันที..
แต่..
ทว่า..
"ตัวเองเราเลิกกันนะ เค้าทนกับความโมโหร้ายของตัวเองไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอโทษนะที่ผิดคำพูด จากนี้ดูแลตัวเองดีๆ นะ อย่าดื้อกับหมอนะ"
อ่อ.. เธอหมดหวังในตัวผมจนเลือกไปจากผมแล้วสินะ
หมาป่าสีดำในจิตใจของผมมันมีจำนวนมากเกินไป มันกัดกินหมาป่าสีขาวที่คอยปกป้องความรู้สึกดีๆ ของผมจนหมดสิ้น ผมเป็นคนให้อาหารพวกมันมาเป็นเวลานานปีโดยไม่ทันรู้ตัวเลย
มันทำลายชีวิตผมจนไม่เหลือชิ้นดี..
และผมก็คงต้องมีชีวิตอยู่กับพวกมันเพียงลำพัง
จน.. วันตาย..
+++++++++++++++++++
ได้แรงบันดาลใจในการแต่งมาจากเพลงนี้ครับ