ผมในช่วงม.ปลายรู้สึกแย่และเครียดมากจริงๆครับ ผมเป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับแม่บุญธรรมอายุค่อนข้างมากแล้วผมมีผลการเรียนที่ไม่ค่อยดีในวิชาหลักแล้วในห้องของผมมีมักจะมีการทะเลาะเบาะแวงกันเสมอและมันก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆแล้วห้องก็มีปัญหากับครูหลายๆคนอีกซึ่งห้องของผมนั้นเป็นโปรแกรมพิเศษที่พึ่งมีการนำมาใช้เป็นรุ่นแรกจึงเกิดปัญหาเยอะมากค่าเทอมก็แพงและปัญหามันรบกวนใจผมในการเรียน
รู้สึกแย่มาก เพราะเพื่อนผู้.ญ คนหนึ่งตัดสินว่าพวกผม(ผมและเพื่อนๆในกลุ่ม)เป็นพวกไร้ค่าเพราะสมองช้าทำอะไรก็ไม่ค่อยได้และถึงขั้นเหยียดไม่อยากให้เข้ากลุ่มเวลามีงานกลุ่มด่าด้วยคำรุนแรง(หลายครั้งมาก)พวกผมทำอะไรก็ผิดไปหมดเวลาคุยกันตามภาษาผู้ชายก็โดนด่าว่าเสียงดังหนวกหูบ้างรำคาญเสียงบ้าง(และไม่มีใครเข้าข้างพวกผมเลยครูก็ช่วยอะไรไม่ได้แจ้งไปก็เงียบเผลอๆโดนด่าซำ้อีก)
และในบางครั้งก็ถูกพวกเพื่อนตัวเองแขวะว่าเด็กกำพร้าไอ้ถูกทิ้งล้อว่าผมไม่มีพ่อบ้าง(ผมพยายามไม่สนใจแต่มันเจ็บสำหรับผมมากจริงๆกับเรื่องแบบนี้ซึ่งผมก็หวั่นกับคำพูดแรงๆแบบนี้แต่ทำอะไรไม่ได้และผมก็เก็บคำพูดพวกนี้เอาไว้(ไม่เคยบอกแม่บุญธรรมเลย)
และผมก็ยังถูกเล่นแรงๆเช่นตบหัวแรงๆเตะต่อยเรียกว่ากระสอบทรายยังได้เลยจะโต้ตอบก็ไม่ได้เพราะผมอ่อนแอมาแต่คลอดแล้ว(ผมเกิดก่อนกำหนดคือ6เดือน)
และด้วยเหตุนี้ปัญหาที่บ้านก็ตามมาผมถูกกดดันจากแม่บุญธรรมทั้งๆที่ผมก็พยายามเเละเก็บเรื่องที่ร.รมาตลอดบางครั้งผมเองก็หงุดหงิดเลยทำสีหน้าไม่ดีก็ถูกด่าขู่ว่าจะเอาผมไปทิ้งบ้าง,จะไปตายที่ไหนก็ไป,ไม่น่ารับเด็กโง่ๆมาเลี้ยง,ตัดแม่ลูกไปเลยไหม
ผมรู้ตัวว่าผมผิดผมก็ขอโทษแต่ว่าคำพูดจากคนที่ดูแลผมและเป็นเหมือนครอบครัวคนสุดท้ายที่ผมมีมันเจ็บปวดมากๆ ผมรู้สึกไร้ค่ามาก อยากตาย ไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ
พยายามจะฆ่าตัวตายและทำร้ายตัวเอง,บีบคอ แขวนคอ ,กัดแขน มือ, จิกแขนจิกหัว ,ต่อยกำแพง
คิดว่าถ้าผมตายแม่คงสบายไม่ต้องเสียเงินค่าเรียนเเพงๆแม่อาจจะความสุข
แต่ว่าถ้าไม่เป็นแบบนั้นแม่จะอยู่ยังไงจะเสียใจไหม จะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองไหม
ผมจะทำให้แม่ร้องไห้
นั้นทำให้ผมเลือกที่จะร้องไห้เงียบๆคนเดียวในห้องทั้งคืนมาตลอดและปิดเรื่องนี้มาเรื่ิอยๆ
แต่ผมทรมานมาก รู้สึกหมดแรง ท้อแท้มาก
นอนร้องไห้ คิดได้แค่สิ่งแย่ๆ
อยากตาย อยากตาย อยากตาย
ไร้ค่า ไร้ค่า ไร้ค่า
ไม่สมควรเกิดมา ลำบากคนอื่น เป็นแค่เด็กถูกทิ้ง
ผมเป็นแบบนี้มา3เดือนช่วงแรกๆไม่ค่อยหนักมาแต่ก็หนักขึ้นเรื่อยๆและมาเครียดหนักจริงๆช่วงใกล้สอบหรือช่วงเดือน 3 ที่ร้องไห้ทั้งสัปดาห์
แต่ตอนนี้ปิดเทอมเลยมีเวลาสังเกตุตัวเองเพราะเรื่องเครียดๆหายไปบ้างแต่ก็ยังมีอาการค้างอยู่เป็น 3-4ครั้งต่อสัปดาห์ซึ่งผมคิดว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าวแต่ไม่รู้ว่ารุนแรงขนาดไหนเลยคิดว่าช่วงที่ปิดเทอมจะไปหาหมอหรือจัดการกับตัวเองดีครับ ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆความเห็นนะครับผมจะนำไปคิดครับ °×°.
ผมควรไปพบแพทย์ดีหรือพยายามด้วยตัวเองดี?(โรคซึมเศร้า?)
รู้สึกแย่มาก เพราะเพื่อนผู้.ญ คนหนึ่งตัดสินว่าพวกผม(ผมและเพื่อนๆในกลุ่ม)เป็นพวกไร้ค่าเพราะสมองช้าทำอะไรก็ไม่ค่อยได้และถึงขั้นเหยียดไม่อยากให้เข้ากลุ่มเวลามีงานกลุ่มด่าด้วยคำรุนแรง(หลายครั้งมาก)พวกผมทำอะไรก็ผิดไปหมดเวลาคุยกันตามภาษาผู้ชายก็โดนด่าว่าเสียงดังหนวกหูบ้างรำคาญเสียงบ้าง(และไม่มีใครเข้าข้างพวกผมเลยครูก็ช่วยอะไรไม่ได้แจ้งไปก็เงียบเผลอๆโดนด่าซำ้อีก)
และในบางครั้งก็ถูกพวกเพื่อนตัวเองแขวะว่าเด็กกำพร้าไอ้ถูกทิ้งล้อว่าผมไม่มีพ่อบ้าง(ผมพยายามไม่สนใจแต่มันเจ็บสำหรับผมมากจริงๆกับเรื่องแบบนี้ซึ่งผมก็หวั่นกับคำพูดแรงๆแบบนี้แต่ทำอะไรไม่ได้และผมก็เก็บคำพูดพวกนี้เอาไว้(ไม่เคยบอกแม่บุญธรรมเลย)
และผมก็ยังถูกเล่นแรงๆเช่นตบหัวแรงๆเตะต่อยเรียกว่ากระสอบทรายยังได้เลยจะโต้ตอบก็ไม่ได้เพราะผมอ่อนแอมาแต่คลอดแล้ว(ผมเกิดก่อนกำหนดคือ6เดือน)
และด้วยเหตุนี้ปัญหาที่บ้านก็ตามมาผมถูกกดดันจากแม่บุญธรรมทั้งๆที่ผมก็พยายามเเละเก็บเรื่องที่ร.รมาตลอดบางครั้งผมเองก็หงุดหงิดเลยทำสีหน้าไม่ดีก็ถูกด่าขู่ว่าจะเอาผมไปทิ้งบ้าง,จะไปตายที่ไหนก็ไป,ไม่น่ารับเด็กโง่ๆมาเลี้ยง,ตัดแม่ลูกไปเลยไหม
ผมรู้ตัวว่าผมผิดผมก็ขอโทษแต่ว่าคำพูดจากคนที่ดูแลผมและเป็นเหมือนครอบครัวคนสุดท้ายที่ผมมีมันเจ็บปวดมากๆ ผมรู้สึกไร้ค่ามาก อยากตาย ไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ
พยายามจะฆ่าตัวตายและทำร้ายตัวเอง,บีบคอ แขวนคอ ,กัดแขน มือ, จิกแขนจิกหัว ,ต่อยกำแพง
คิดว่าถ้าผมตายแม่คงสบายไม่ต้องเสียเงินค่าเรียนเเพงๆแม่อาจจะความสุข
แต่ว่าถ้าไม่เป็นแบบนั้นแม่จะอยู่ยังไงจะเสียใจไหม จะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองไหม
ผมจะทำให้แม่ร้องไห้
นั้นทำให้ผมเลือกที่จะร้องไห้เงียบๆคนเดียวในห้องทั้งคืนมาตลอดและปิดเรื่องนี้มาเรื่ิอยๆ
แต่ผมทรมานมาก รู้สึกหมดแรง ท้อแท้มาก
นอนร้องไห้ คิดได้แค่สิ่งแย่ๆ
อยากตาย อยากตาย อยากตาย
ไร้ค่า ไร้ค่า ไร้ค่า
ไม่สมควรเกิดมา ลำบากคนอื่น เป็นแค่เด็กถูกทิ้ง
ผมเป็นแบบนี้มา3เดือนช่วงแรกๆไม่ค่อยหนักมาแต่ก็หนักขึ้นเรื่อยๆและมาเครียดหนักจริงๆช่วงใกล้สอบหรือช่วงเดือน 3 ที่ร้องไห้ทั้งสัปดาห์
แต่ตอนนี้ปิดเทอมเลยมีเวลาสังเกตุตัวเองเพราะเรื่องเครียดๆหายไปบ้างแต่ก็ยังมีอาการค้างอยู่เป็น 3-4ครั้งต่อสัปดาห์ซึ่งผมคิดว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าวแต่ไม่รู้ว่ารุนแรงขนาดไหนเลยคิดว่าช่วงที่ปิดเทอมจะไปหาหมอหรือจัดการกับตัวเองดีครับ ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆความเห็นนะครับผมจะนำไปคิดครับ °×°.