ขอเล่าเรื่องทั้งหมดนะคะงงๆนิดนึงแต่ช่วยเราด้วยนะคะ
คือว่ามีวันนึงที่เราทะเลาะกับที่บ้านและรู้สึกแย่มากๆอยากตายเราเริ่มสงสัยตัวเองว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวเลยลองทำแบบทดสอบสรุปได้โรคซึมเศร้าระยะเริ่มต้นค่ะแต่เราก็ยังไม่เชื่อคิดว่าเราคงไม่เป็นหรอกเดี๋ยวก็ดีเอง แต่ตอนนี้เราว่าไม่ค่ะ
เรารู้สึกตั้งแต่ตอนม.2ค่ะเราอยู่กับยาย2คนตั้งแต่ป.2เราเริ่มรู้สึกเครียดบางทีก็เรื่องเรียนบางทีก็เรื่องที่บ้าน ตอนเราอยู่ร.ร.ก็เป็นคนร่าเริงปกติค่ะแต่อยู่ที่บ้านเราไม่พูดเลยค่ะ เราไม่ชอบคนที่บ้านเราพูดให้เหตุผล(เถียงในคงามหมายของยาย)ก็ไม่ได้ค่ะเรากลัวยายจะเป็นโรคหัวใจเราเลยเลี่ยงที่จะพูดคุยด้วยพอยายบ่นเราก็เอาหูฟังมาใส่แต่ยายก็บอกว่าแค่นี้ฟังไม่ได้แล้วมันจริงมั้ย!!!!(WTF?)เวลาที่โดนด่าเราจะร้องไห้ค่ะไม่ชอบเวลาโดนด่าแต่โดนยายด่าบ่อยมาก
ก็มีเราก็ได้แค่แอบร้องไห้ค่ะยายบอกว่าด่าแค่นี้ไม่เจ็บหรอกทวดด่าแรงกว่านี้อีกบางคนก็คนก็บอกเค้าด่าแปลว่าให้พรด่าว่า
แสดงว่าหนูจะได้เป็นมิสกะหรี่หรอคะ?เราก็เลยเป็นเด็กที่ติดโทรศัพท์ไปเลยค่ะก็เลยโดนทำร้ายจิตใจโดยการยึดโทรศัพท์
เราไม่อยากทำอะไรเลยวันๆเอาแต่กินกับนอนเรารู้สึกไม่มีแรงไม่อยากทำอะไรไม่อยากออกไปเจอผู้คนแต่ว่าเราก็เหงาค่ะแต่ก็ไม่คุยกับใครนะคะนอกจากเพื่อน
พอขึ้นม.3เราก็เริ่มแย่ลงเราเริ่มเป็นคนโวยวายใส่เพื่อนพอเรารู้ตัวเราก็พยายามสงบสติตัวเองทำให้เหมือนว่าเราเป็นไบโพล่าเลยค่ะเวลาเรียนก็เริ่มเหม่อลอยนิดนึงแล้วช่วงนี้ก็ตื่นสายบ่อยมากค่ะนอนมากไปทั้งๆที่เป็นหน้าร้อนบางวันก็หยุดเพราะตื่นสายแต่แอ๊บว่าป่วยเทอมแรกเราหยุดไป5วันยายก็ฟ้องแม่ แม่ก็ว่าเราค่ะถ้าตื่นสายอีกจะย้ายออกไม่ส่งเรียนตัดแม่ตัดลูก บลาๆๆๆ(ซึ่งเราไม่เชื่อค่ะ=-=)เราก็พยายามไม่ตื่นสายจนหมดเทอม1พอปิดเทอมเราก็ได้ไปหาแม่ที่ต่างจังหวัดเราตื่นเต้นมากเพราะจะได้อยู่กับแม่แต่แล้วฝันนั้นก็สลายไปในพริบตาเมื่อมาอยู่ได้แค่สองวันเรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่แม่เรา เราไม่มีความสุขเลยบางทีนั่งอยู่บนรถเราก็โดนแม่ว่าเรื่องขาดเรียนขู่ว่าเราจะเรียนไม่จบบอกว่าเราแรดแน่ๆเราแบบฮัลโหลววววววแม่คะนี่ลูกเองงงงเราก็ไม่พูดอะไรแล้วก็แอบร้องไห้ค่ะในห้องน้าบ้างที่นอนบ้างเรารู้สึกว่าเราอารมณ์อ่อนไหวมากค่ะบางทีก็รู้สึกเคว้งคว้างข้างในรู้สึกไร้อารมณ์บางทีอยากร้องน้ำตาก็ไม่ไหลหรือร้องไห้จนเจ็บปวดอกเลยค่ะมันอธิบายไม่ถูกจริงๆมันเศร้าจนอยากตายแต่ก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เคยมีครั้งนึงที่เอาหัวโขกกำแพงจนหัวโนตอนนั้นเรารู้สึกผิดกับตัวเองมากๆเลยค่ะเลยไม่คิดจะทำร้ายตัวเองแค่อยากหนีออกไปไกลๆจากทุกคนที่รู้จักแล้วเริ่มต้นใหม่ พอกลับมาที่บ้านเปิดเทอม2เราก็เริ่มเป็นหนักกว่าเดิมค่ะมีครั้งนึงที่นั่งอยู่ในบ้านแล้วหายใจไม่ออกจนต้องวิ่งไปสูดอากาศนอกบ้านพอถามพี่เพื่อนพี่เพื่อนแนะนำให้เราไปหาหมอค่ะแต่เราก็ไม่ได้ไปเพราะไม่สะดวก ตอนนี้รู้สึกเคว้งคว้างมากเลยค่ะการบ้านมีไม่ทำเลยนอนหลับมากกว่าเดิมบังคับตัวเองไม่ได้ทำอะไรช้าขึ้นมาก
เราควรจะทำยังไงดีคะเราขี้เกียจหรือเป็นโรคซึมเศร้าคะ?
แบบนี้เรียกว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวคะ?
คือว่ามีวันนึงที่เราทะเลาะกับที่บ้านและรู้สึกแย่มากๆอยากตายเราเริ่มสงสัยตัวเองว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวเลยลองทำแบบทดสอบสรุปได้โรคซึมเศร้าระยะเริ่มต้นค่ะแต่เราก็ยังไม่เชื่อคิดว่าเราคงไม่เป็นหรอกเดี๋ยวก็ดีเอง แต่ตอนนี้เราว่าไม่ค่ะ
เรารู้สึกตั้งแต่ตอนม.2ค่ะเราอยู่กับยาย2คนตั้งแต่ป.2เราเริ่มรู้สึกเครียดบางทีก็เรื่องเรียนบางทีก็เรื่องที่บ้าน ตอนเราอยู่ร.ร.ก็เป็นคนร่าเริงปกติค่ะแต่อยู่ที่บ้านเราไม่พูดเลยค่ะ เราไม่ชอบคนที่บ้านเราพูดให้เหตุผล(เถียงในคงามหมายของยาย)ก็ไม่ได้ค่ะเรากลัวยายจะเป็นโรคหัวใจเราเลยเลี่ยงที่จะพูดคุยด้วยพอยายบ่นเราก็เอาหูฟังมาใส่แต่ยายก็บอกว่าแค่นี้ฟังไม่ได้แล้วมันจริงมั้ย!!!!(WTF?)เวลาที่โดนด่าเราจะร้องไห้ค่ะไม่ชอบเวลาโดนด่าแต่โดนยายด่าบ่อยมาก
เราไม่อยากทำอะไรเลยวันๆเอาแต่กินกับนอนเรารู้สึกไม่มีแรงไม่อยากทำอะไรไม่อยากออกไปเจอผู้คนแต่ว่าเราก็เหงาค่ะแต่ก็ไม่คุยกับใครนะคะนอกจากเพื่อน
พอขึ้นม.3เราก็เริ่มแย่ลงเราเริ่มเป็นคนโวยวายใส่เพื่อนพอเรารู้ตัวเราก็พยายามสงบสติตัวเองทำให้เหมือนว่าเราเป็นไบโพล่าเลยค่ะเวลาเรียนก็เริ่มเหม่อลอยนิดนึงแล้วช่วงนี้ก็ตื่นสายบ่อยมากค่ะนอนมากไปทั้งๆที่เป็นหน้าร้อนบางวันก็หยุดเพราะตื่นสายแต่แอ๊บว่าป่วยเทอมแรกเราหยุดไป5วันยายก็ฟ้องแม่ แม่ก็ว่าเราค่ะถ้าตื่นสายอีกจะย้ายออกไม่ส่งเรียนตัดแม่ตัดลูก บลาๆๆๆ(ซึ่งเราไม่เชื่อค่ะ=-=)เราก็พยายามไม่ตื่นสายจนหมดเทอม1พอปิดเทอมเราก็ได้ไปหาแม่ที่ต่างจังหวัดเราตื่นเต้นมากเพราะจะได้อยู่กับแม่แต่แล้วฝันนั้นก็สลายไปในพริบตาเมื่อมาอยู่ได้แค่สองวันเรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่แม่เรา เราไม่มีความสุขเลยบางทีนั่งอยู่บนรถเราก็โดนแม่ว่าเรื่องขาดเรียนขู่ว่าเราจะเรียนไม่จบบอกว่าเราแรดแน่ๆเราแบบฮัลโหลววววววแม่คะนี่ลูกเองงงงเราก็ไม่พูดอะไรแล้วก็แอบร้องไห้ค่ะในห้องน้าบ้างที่นอนบ้างเรารู้สึกว่าเราอารมณ์อ่อนไหวมากค่ะบางทีก็รู้สึกเคว้งคว้างข้างในรู้สึกไร้อารมณ์บางทีอยากร้องน้ำตาก็ไม่ไหลหรือร้องไห้จนเจ็บปวดอกเลยค่ะมันอธิบายไม่ถูกจริงๆมันเศร้าจนอยากตายแต่ก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เคยมีครั้งนึงที่เอาหัวโขกกำแพงจนหัวโนตอนนั้นเรารู้สึกผิดกับตัวเองมากๆเลยค่ะเลยไม่คิดจะทำร้ายตัวเองแค่อยากหนีออกไปไกลๆจากทุกคนที่รู้จักแล้วเริ่มต้นใหม่ พอกลับมาที่บ้านเปิดเทอม2เราก็เริ่มเป็นหนักกว่าเดิมค่ะมีครั้งนึงที่นั่งอยู่ในบ้านแล้วหายใจไม่ออกจนต้องวิ่งไปสูดอากาศนอกบ้านพอถามพี่เพื่อนพี่เพื่อนแนะนำให้เราไปหาหมอค่ะแต่เราก็ไม่ได้ไปเพราะไม่สะดวก ตอนนี้รู้สึกเคว้งคว้างมากเลยค่ะการบ้านมีไม่ทำเลยนอนหลับมากกว่าเดิมบังคับตัวเองไม่ได้ทำอะไรช้าขึ้นมาก
เราควรจะทำยังไงดีคะเราขี้เกียจหรือเป็นโรคซึมเศร้าคะ?