แฟนทำงานอยู่ต่างประเทศ สังคมการทำงานค่อนข้างเครียด  ตัวประเทศเองก็ค่อนข้างเข้มงวด ไม่สามารถออกไปสังสรรค์ได้ตามใจชอบ ตัวเขาเองนอกจากเพื่อนร่วมงานแล้วก็ไม่มีสังคมเพื่อนเลย นอกจากเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อนๆที่ไทย ช่วงเดือนที่ผ่านมาสังเกตว่าเขาเหมือนไม่ค่อยอยากคุย กระตือรือร้น ทะเลาะกันไปรอบนึง มีวันหนึ่งที่อยู่ดีๆ เขาก็หายไปเลย หายไปเกือบสามวัน เราก็ร้อนใจว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

พอเขาติดต่อมา เขาบอกว่าเขาเครียดมาก รู้สึกว่าทุกคนทั้งเรา เจ้านาย ครอบครัว เพื่อน ฯลฯ เรียกร้องเขาอยู่ตลอดเวลา บวกกับสภาพงานที่อยู่ในช่วงทดลองงาน ลาออกไม่ได้ ไปไหนไม่ได้ บวกกับโควิดอีก เขาว่ารู้สึกเหมือนถูกกักขัง ไม่มีทางออก เลยไม่อยากทำอะไร เจอใคร คุยกับใครทั้งนั้น กินเหล้าเมาหลับไปคนเดียวทุกวัน 

เราผ่านอะไรแบบนั้นมาก่อนเลยเข้าใจความรู้สึกนั้น เลยบอกว่า โอเค งั้นจะให้พื้นที่เขามากขึ้น อยากคุยเมื่อไรก็ทักมาได้เสมอแต่เราจะไม่ทักไปรบกวนบ่อยๆ เราจะโฟกัสที่ความรู้สึกเขา ความรู้สึกและความต้องการเราเป็นรอง ให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น จัดการปัญหาของตัวเองก่อน ช่วงนี้เลยคุยกันน้อยมาก บางวันก็หายไปเลย บางวันทักมาคุยนิดหน่อย

เราตั้งใจจะอดทน สนับสนุน ช่วยเหลือเขา แต่ก็เริ่มรู้สึกว่ามันยากสำหรับเรามากขึ้นเรื่อยๆ (เราเองก็พยายามจะหายจากซึมเศร้าของเราอยู่) เรารู้ว่าเขาคุยกับเพื่อนเขาบ่อยกว่าเรา (พวกเพื่อนกลุ่มฟุตบอล เกม) พยายามเข้าใจว่านั่นอาจเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความสุข แต่ก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ เวลาที่คุยกันเขาแทบไม่ถามเราเลยว่าวันนี้ทำอะไร มีเรื่องอะไรบ้าง มีแต่เราที่ถามเขาอยู่ฝ่ายเดียวจนเกือบจะเหมือนสัมภาษณ์ เรารู้สึกเหมือนถูกละเลย ทอดทิ้ง เหมือนเป็นแค่ความคุ้นเคยในชีวิตอย่างหนึ่ง และเราก็รู้ว่าเขาอาจจะป่วย เราก็รู้สึกแย่ว่าตอนที่เรามีปัญหาคล้ายกันเขายังอดทน ทำไมเราถึงเห็นแก่ตัว 

อยากขอคำปรึกษา ใครเคยผ่านสถานการณ์คล้ายกัน ทำยังไงถึงผ่านมาได้ เราต้องทำยังไง
เราอยากจะเข้าใจ เป็นกำลังใจให้เขา แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องดูแลสุขภาพจิตเราเองด้วยค่ะ รู้สึกแย่ เหงา สับสน และไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ