สวัสดีค่ะ เกริ่นก่อนนะคะว่า เป็นสาววัย 30 ปี อาชีพรับราชการประมาณเกือบๆ 2 ปีค่ะ แท่งทั่วไปค่ะ
แรกเริ่มเดิมทีตอนที่สอบได้และมาบรรจุที่นี่เพราะเป็นภูมิลำเนา ก็เลือกที่นี่เลยค่ะ ระยะทางไป-กลับบ้าน 60 กิโลเมตร
ที่ทำงานมี หัวหน้า(ข้าราชการแท่งวิชาการ) 1 คน ข้าราชการแท่งทั่วไป 3 คน (รวมเราด้วย) พนักงานราช 1 คน ลูกจ้าง 2 คนค่ะ สำหรับฝ่ายนี้ มองว่าจำนวนคนทำงานน้อย ตอนมาบรรจุใหม่ก็ปกติดีค่ะ เพราะงานไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่เรายังไม่เคยทำงานราชการมาก่อน พนักงานราชการก็สอนงานค่ะ
เพราะจากที่ดูๆแล้ว พนักงานราชการ ทำงานให้ข้าราชการเซ็นค่ะ เราก็เรียนรู้ เปิดใจรับ หัดทำทุกอย่าง ไม่มีข้อแย้งใดๆ เนื่องจากอยากให้พี่ๆรัก เอ็นดู
เรียนรู้ทุกอย่าง นานวันไป งานของพนง.ราช ถูกแบ่งมาเป็นของเรา ชงเอง กินเอง ไม่ได้มีใครทำให้เซ็นเหมือนพี่ๆเค้า ก็ไม่ได้อะไร ก็คิดว่าช่วยแบ่งเบาพี่พนง.ราช ส่วนข้าราชการอีก 2 คน คนที่ 1 ก็รับแค่งานหลัก งานอะไรมาก็จะอ้างว่าไม่ตรงตำแหน่ง งานย่อยๆ ของกรม หรืออื่น ไม่รับ ส่วนข้าราชการคนที่ 2 ก็หายบ่อย ไม่ค่อยมาทำงาน หัวหน้าก็เลยไม่ฝากฝังงานอะไรกับเขา ทีนี้ งานหลัก ยิบย่อย จึงมาตกเป็นของเรา ก็เยอะพอสมควรค่ะ ถ้าเทียบกับ 2 คนที่กล่าวมา ก็อดทนทำมาเรื่อยๆ จนครบปี เราก็ไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทจริงๆในที่ทำงาน และไม่ได้คิดว่าจะหาเพื่อนสนิทในที่ทำงาน ขอแค่เพื่อนร่วมงานที่ดี แต่เราหาจากที่นี่ไม่ได้ ทุกคนพยาบามเกี่ยงงาน สุดท้ายก็มาจบที่เรา เราน้องเล็กสุด ทุกคนในห้องจะพูดแค่ว่า ทำเยอะๆ จะได้เก่ง เราก็จะบอกตัวเองว่า ทำๆไปเถอะ เราจะได้ทำเป็น คิดบวกๆ เอาแค่เรื่องงาน คุยแค่เรื่องงาน หมดเวลากลับบ้าน จบ แยกย้าย ทำงานไปประมาณ 1 ปี ข้าราชการคนที่ 1 ตรวจเจอโรคร้าย ต้องรักษาตัวเป็นระยะ แต่ร่างกายแข็งแรงดี คุยโม้ได้ตามปกติ เล่นเกม เล่นติ๊กต่อกได้ปกติ กินข้าวได้ คือปกติมาก แต่จะอ้างว่าต้องรักษาตัว นั่นนี่ตลอด และข้าราชการคนนี้ หัวหน้าเค้ารัก หวง จะใช้งานก็ยังไม่กล้าใช้ กลัวเค้าโกรธหัวหน้าก็เลยเอางานเค้ามากระจายกันทำในห้อง แต่ส่วนมากจะเป็นเรานั่นแหล่ะค่ะ เพราะข้าราชการคนที่ 2 มาเช้า หายเที่ยง หายบ่อย งานก็มาเพิ่มที่เรา หนักอึ้งมากค่ะงานใหม่ที่มาในปีงบใหม่ ก็เราเป็นหลักอีกค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราไม่ได้รับความยุติธรรมจากหัวหน้า จากเพื่อนร่วมงาน เงินเดือนก็ได้รับเหมือนกัน เราเข้าใจนะว่าคนน้อย แต่อยากให้มองเห็นเราหน่อยว่าเรางานเยอะขนาดไหน เราจะไหวไหม ท้อแท้มาก หมดไฟ ไม่อยากตื่นไปทำงาน ถ้าพูดไป ความสัมพันธ์ของเราและเพื่อนจะแย่ลงไหม ทุกคนจะมองว่าเราไม่มีความอดทนไหม เราเกินไปไหม ก็คนเค้าป่วย เราว่าเราก็อดทนมานานพอสมควร จนบางครั้งเราเองไม่อยากพูดคุยกับใคร ได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะไม่มีความสุข ตอนนี้คิดหาที่จะย้ายไปใกล้บ้านกว่านี้อีก ในใจก็คิดว่า ถ้าย้ายไปเราอาจจะเจอแบบนี้เหมือนเดิมก็ได้ แต่ก็มองในแง่ดีว่า อย่างน้อยก็ใกล้บ้าน ประหยัดค่าน้ำมัน ผิดไหมคะที่เราจะใจออก ผิดไหมที่เราไม่อยากจะทนแล้ว กลัวตัวเองเครียด กดดันจากที่ทำงาน และจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ
ไม่มีความสุข รู้สึกอึดอัดในที่ทำงาน
แรกเริ่มเดิมทีตอนที่สอบได้และมาบรรจุที่นี่เพราะเป็นภูมิลำเนา ก็เลือกที่นี่เลยค่ะ ระยะทางไป-กลับบ้าน 60 กิโลเมตร
ที่ทำงานมี หัวหน้า(ข้าราชการแท่งวิชาการ) 1 คน ข้าราชการแท่งทั่วไป 3 คน (รวมเราด้วย) พนักงานราช 1 คน ลูกจ้าง 2 คนค่ะ สำหรับฝ่ายนี้ มองว่าจำนวนคนทำงานน้อย ตอนมาบรรจุใหม่ก็ปกติดีค่ะ เพราะงานไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่เรายังไม่เคยทำงานราชการมาก่อน พนักงานราชการก็สอนงานค่ะ
เพราะจากที่ดูๆแล้ว พนักงานราชการ ทำงานให้ข้าราชการเซ็นค่ะ เราก็เรียนรู้ เปิดใจรับ หัดทำทุกอย่าง ไม่มีข้อแย้งใดๆ เนื่องจากอยากให้พี่ๆรัก เอ็นดู
เรียนรู้ทุกอย่าง นานวันไป งานของพนง.ราช ถูกแบ่งมาเป็นของเรา ชงเอง กินเอง ไม่ได้มีใครทำให้เซ็นเหมือนพี่ๆเค้า ก็ไม่ได้อะไร ก็คิดว่าช่วยแบ่งเบาพี่พนง.ราช ส่วนข้าราชการอีก 2 คน คนที่ 1 ก็รับแค่งานหลัก งานอะไรมาก็จะอ้างว่าไม่ตรงตำแหน่ง งานย่อยๆ ของกรม หรืออื่น ไม่รับ ส่วนข้าราชการคนที่ 2 ก็หายบ่อย ไม่ค่อยมาทำงาน หัวหน้าก็เลยไม่ฝากฝังงานอะไรกับเขา ทีนี้ งานหลัก ยิบย่อย จึงมาตกเป็นของเรา ก็เยอะพอสมควรค่ะ ถ้าเทียบกับ 2 คนที่กล่าวมา ก็อดทนทำมาเรื่อยๆ จนครบปี เราก็ไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทจริงๆในที่ทำงาน และไม่ได้คิดว่าจะหาเพื่อนสนิทในที่ทำงาน ขอแค่เพื่อนร่วมงานที่ดี แต่เราหาจากที่นี่ไม่ได้ ทุกคนพยาบามเกี่ยงงาน สุดท้ายก็มาจบที่เรา เราน้องเล็กสุด ทุกคนในห้องจะพูดแค่ว่า ทำเยอะๆ จะได้เก่ง เราก็จะบอกตัวเองว่า ทำๆไปเถอะ เราจะได้ทำเป็น คิดบวกๆ เอาแค่เรื่องงาน คุยแค่เรื่องงาน หมดเวลากลับบ้าน จบ แยกย้าย ทำงานไปประมาณ 1 ปี ข้าราชการคนที่ 1 ตรวจเจอโรคร้าย ต้องรักษาตัวเป็นระยะ แต่ร่างกายแข็งแรงดี คุยโม้ได้ตามปกติ เล่นเกม เล่นติ๊กต่อกได้ปกติ กินข้าวได้ คือปกติมาก แต่จะอ้างว่าต้องรักษาตัว นั่นนี่ตลอด และข้าราชการคนนี้ หัวหน้าเค้ารัก หวง จะใช้งานก็ยังไม่กล้าใช้ กลัวเค้าโกรธหัวหน้าก็เลยเอางานเค้ามากระจายกันทำในห้อง แต่ส่วนมากจะเป็นเรานั่นแหล่ะค่ะ เพราะข้าราชการคนที่ 2 มาเช้า หายเที่ยง หายบ่อย งานก็มาเพิ่มที่เรา หนักอึ้งมากค่ะงานใหม่ที่มาในปีงบใหม่ ก็เราเป็นหลักอีกค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราไม่ได้รับความยุติธรรมจากหัวหน้า จากเพื่อนร่วมงาน เงินเดือนก็ได้รับเหมือนกัน เราเข้าใจนะว่าคนน้อย แต่อยากให้มองเห็นเราหน่อยว่าเรางานเยอะขนาดไหน เราจะไหวไหม ท้อแท้มาก หมดไฟ ไม่อยากตื่นไปทำงาน ถ้าพูดไป ความสัมพันธ์ของเราและเพื่อนจะแย่ลงไหม ทุกคนจะมองว่าเราไม่มีความอดทนไหม เราเกินไปไหม ก็คนเค้าป่วย เราว่าเราก็อดทนมานานพอสมควร จนบางครั้งเราเองไม่อยากพูดคุยกับใคร ได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะไม่มีความสุข ตอนนี้คิดหาที่จะย้ายไปใกล้บ้านกว่านี้อีก ในใจก็คิดว่า ถ้าย้ายไปเราอาจจะเจอแบบนี้เหมือนเดิมก็ได้ แต่ก็มองในแง่ดีว่า อย่างน้อยก็ใกล้บ้าน ประหยัดค่าน้ำมัน ผิดไหมคะที่เราจะใจออก ผิดไหมที่เราไม่อยากจะทนแล้ว กลัวตัวเองเครียด กดดันจากที่ทำงาน และจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ