สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เรามีเรื่องที่เราไม่เข้าใจเกี่ยวกับตัวเองกับเรื่องความรักอย่างล่าสุดคือเราคบกับรุ่นน้องคนนึง แต่ตอนนี้เราเลิกกันแล้วสาเหตุที่เราเลิกกับเขาก็เพราะเขาใช้เวลากับการนอนเยอะ แล้วอยู่มาวันนึงเค้าหายไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆแล้วเค้าก็ทักมา เราโมโหมาก เราก็เชิงประชดนะคะว่าให้อย่างเงี้ยเลิกกับพี่แล้วไปนอนดีมั้ย เรายอมรับนะคะว่าเราอ่ะคบกับเขาเร็วมากเราคิดว่าถ้าเป็นคนคุยกันนานเดี๋ยวก็จะไม่มีเรื่องคุยเลยขอน้องเป็นแฟน โอเคตอนแรกพยายามเข้าใจว่าน้องแกติดนอน เพราะเป็นไรค่ะเข้ามันก็แบบเรารู้สึกนอยชอบหายหายไปไหนก็ไม่บอกวันเกิดเราชวนไปกินกระทะไม่ไปอยากนอนเราต้องทำเป็นโอเครไม่อยากบังคับเขา เราขอให้เขาปรับเรื่องการนอนหน่อยเราขอเค้าปรับไม่ได้ขอให้เขาเปลี่ยน เราเหมือนมีปมในใจอยากได้ความรักมากกกกๆ
เราคิดไปเองว่ายังไงก็ไปกันไม่รอดแน่เลย เรากลัวไปหมด เหมือนในสมองมันฝังไว้ตั้งแต่พ่อแม่เราเลิกกันเพราะเรื่องมือที่3 เราก็ไม่เชื่อเลยว่าแบบมันจะมีใครที่คบกันยาวนาน แล้วอย่างน้องเค้ายังเป็นเด็กอยู่เราก็เลยคิดว่ายังไงสักวันน่ะเค้าต้องเจอคนใหม่ เราก็ชอบที่อยากให้โดนเทคแคร์แต่ตั้งแต่คบกับน้องเราเทคแคร์ดูแลใส่ใจทุกอย่างเหมือนเรามีน้องมากกว่ามีแฟน แต่ที่โกรธเขาจริงๆก็คือแบบไปไหนไม่บอกอย่างเช่นวันพุธเขาไม่ได้ไปวิลัยก็ไม่ทักมาบอกเราเราก็เลยบอกน้องเขาว่าเราไม่ได้โกรธที่น้องไม่ได้ไปไเรียนเราโกรธที่ไม่บอกอะไรเราเลย

น้องเค้าก็บอกว่ารู้สึกแย่กับการตัดสินใจของเราก็คือเลิกกัน แต่เราคิดว่าเราก็บอกเขาไปหลายรอบแล้วว่าไปไหนมาไหนให้บอกกันหน่อยแล้วบวกกับเราอาจจะยอมรับการนอนของน้องแกไม่ได้เลยคิดว่าถ้าตอนนี้เรายังยอมรับไม่ได้เพราะไม่ยอมปรับกันเรื่องไหนเรื่องนึงอ่ะยังไงมันก็ไปกันไม่รอด
เราแกก็บอกว่าน้องแกอ่ะแค่ปลื้มเราแต่เรารีบขอเขาเป็นแฟนไวไป
ในหัวเรายังมีคำถามที่น้องแกถาม พี่รู้จักตัวเองดีหรือยัง?พี่รู้จักผมดีแล้วหรอ?ผมรู้จักพี่ดีแล้วหรอ?
เรารู้สึกว่าการที่เขาหายไปอ่ะมันทำให้เรารู้สึกโดนทอดทิ้งอ่ะเราเคยมีรักครั้งก่อนเค้าหายไปสามวันแล้วมันทำเหมือนเราแบบจะทักก็ทักไม่ทักก็ได้
(ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะเราแค่รู้สึกอยากระบายออกมามากเลยๆ)