เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อพวกเราสี่คนเดินทางไปเยี่ยมบ้านของ ‘ไอ้เหลา’
ไอ้เหลาเป็นเด็กบ้านนอกที่เข้ามาร่ำเรียนในเมืองกรุง สมัยเรียนมันอยู่แก๊งเดียวกับพวกเรา อยู่หอเดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน ช่วยประคับประคองกันจนเรียนจบ มาวันนี้ก็ผ่านมาสองปีแล้ว พวกเราจึงถือโอกาสรวมตัวกันอีกครั้งที่บ้านของไอ้เหลา
เราสี่คนประกอบไปด้วย ‘ไก่ เปี๊ยก โบ๊ท ชิน’ ทุกคนเป็นหนุ่มเมืองกรุง ไม่เคยมีใครไปเยี่ยมบ้านของไอ้เหลา บ้านของมันตั้งอยู่ในที่ทุรกันดาร GPS ก็บอกทางมั่ว ๆ ซั่ว ๆ ตลอดการเดินทางจึงต้องโทรไปถามเป็นระยะ...
“...เออ ถนนเส้นนั้นแหละ เมิงเข้ามาเลย บ้านของกูอยู่หลังที่แปดอะ ถัดจากเรือนไทยสวย ๆ ไปสองหลัง หน้าบ้านกูจะมีป้าคนหนึ่งนั่งขายน้ำผึ้งอยู่ เออ แม่กูเองแหละ เจอแล้วพวกเมิงยกมือไหว้ด้วย...”
หลังจากวางสายพวกเราก็แล่นรถต่อไปตามถนนลาดยาง บ้านแถวนี้ปลูกห่างกันประมาณสองถึงสามไร่ ดูเหมือนทุกบ้านจะมีสวนผลไม้ของตัวเอง สวนลำไย สวนมะม่วง สวนชมพู่ เมื่อขับรถผ่านบ้านที่เป็นเรือนไทยไปได้สองหลัง จึงได้พบกับบ้านหลังที่ไอ้เหลาว่า จริงของมัน หน้าบ้านมีป้าคนหนึ่ง นั่งใส่งอบขายน้ำผึ้งอยู่ในบังกะโล
เราลดกระจกลง ยื่นหน้าออกไปถามป้าแก “นี่บ้านของเหลาหรือเปล่าครับ”
“จ้ะ พวกเธอเป็นเพื่อนของเหลาใช่ไหม” ยังไม่ทันได้คำตอบจากเรา ป้าแกก็หันตะโกนเข้าไปในบ้าน “เหลา! ไอ้เหลา! เพื่อนเมิงมาหา!”
“จ้าแม่!”
มีเสียงหนึ่งดังออกมา เราสี่คนหันมองหน้ากัน จำเสียงนั้นได้ดี
หลังจากยกมือทักทาย ไหว้คนนู้นไหว้คนนี้ เราก็ย้ายเข้ามานั่งอยู่ในศาลาไม้ริมสวนของไอ้เหลา แก้ว น้ำแข็ง สุรา หมูกระทะ ไอ้เหลาเตรียมไว้หมด แม้จะไม่ได้เจอหน้ากันมาสองปีแต่มันยังรู้ใจพวกเราเหมือนเคย
เวลาในขณะนี้ประมาณสองทุ่มเศษ บรรยากาศกำลังดี พวกเรากับมันนั่งแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุกดิบกัน ตอนนี้ไอ้เหลาช่วยคนที่บ้านทำสวน บ้านมันมีที่เยอะ พ่อกับแม่สองคนทำไม่ไหว พวกเราถามต่อว่า “จบมาทำสวน แล้วเมิงจะไปเรียนทำเกลืออะไรวะ”
ไอ้เหลาบอก “เรียนให้ควายอย่างพวกเมิงถามไง”
เสียงหัวเราะลั่นไปทั่วศาลาไม้ ยิ่งเหล้าเข้าปากการสนทนาก็ยิ่งออกรส หัวข้อการสนทนาจะเป็นการรื้อฟื้นความหลังซะส่วนใหญ่
สมัยที่ยังเรียนอยู่ พวกเรากับไอ้เหลาพักอยู่หอเดียวกัน ด้วยความที่ไอ้เหลาเป็นคนบ้านนอก มันมักจะมีความเชื่อแปลก ๆ ที่ทำให้เราประหลาดใจอยู่บ่อย ๆ อย่างเช่นถ้ามันเจอจิ้งจกหล่นลงมาตัดหน้า วันนั้นมันจะไม่อยากออกไปไหน ถึงพวกเราจะพยายามลากมันออกไป มันก็จะกลัวโน่นกลัวนี่ตลอดทั้งวัน
หรือเวลาที่มีอุบัติเหตุตามท้องถนน ถ้าอยู่ใกล้ ๆ ไอ้เหลามักจะชวนพวกเราเข้าไปดู ถ้าคนขับรอดชีวิต มันจะสอดสายตาเข้าไปมองหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่หน้ารถ หรือไม่ก็เดินตามไปส่องพระเครื่องที่คนขับห้อยไว้
พอเราถามว่า “ทำไมเมิงเชื่ออย่างโน้นอย่างนี้ ไปเรื่อยเปื่อยวะ” ไอ้เหลาก็จะตอบกลับมาว่า “ก็เรื่องธรรมดา คนแถวบ้านกูก็เชื่อแบบนี้ทั้งนั้น”
สิ่งนี้พอจะทำให้เรารู้ว่าไอ้เหลาน่าจะมีความเชื่อเรื่องผีสางอยู่ไม่น้อย ครั้งหนึ่ง พวกเรานึกสนุกรวมหัวกันแกล้งมัน หลอกไอ้เหลาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำรวมของหอพัก ล็อกประตูขัง ดับไฟ แล้วเปิดเสียงดนตรีไทยให้มันฟัง
เรื่องเขย่าขวัญ : ผีขนุน
ไอ้เหลาเป็นเด็กบ้านนอกที่เข้ามาร่ำเรียนในเมืองกรุง สมัยเรียนมันอยู่แก๊งเดียวกับพวกเรา อยู่หอเดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน ช่วยประคับประคองกันจนเรียนจบ มาวันนี้ก็ผ่านมาสองปีแล้ว พวกเราจึงถือโอกาสรวมตัวกันอีกครั้งที่บ้านของไอ้เหลา
เราสี่คนประกอบไปด้วย ‘ไก่ เปี๊ยก โบ๊ท ชิน’ ทุกคนเป็นหนุ่มเมืองกรุง ไม่เคยมีใครไปเยี่ยมบ้านของไอ้เหลา บ้านของมันตั้งอยู่ในที่ทุรกันดาร GPS ก็บอกทางมั่ว ๆ ซั่ว ๆ ตลอดการเดินทางจึงต้องโทรไปถามเป็นระยะ...
“...เออ ถนนเส้นนั้นแหละ เมิงเข้ามาเลย บ้านของกูอยู่หลังที่แปดอะ ถัดจากเรือนไทยสวย ๆ ไปสองหลัง หน้าบ้านกูจะมีป้าคนหนึ่งนั่งขายน้ำผึ้งอยู่ เออ แม่กูเองแหละ เจอแล้วพวกเมิงยกมือไหว้ด้วย...”
หลังจากวางสายพวกเราก็แล่นรถต่อไปตามถนนลาดยาง บ้านแถวนี้ปลูกห่างกันประมาณสองถึงสามไร่ ดูเหมือนทุกบ้านจะมีสวนผลไม้ของตัวเอง สวนลำไย สวนมะม่วง สวนชมพู่ เมื่อขับรถผ่านบ้านที่เป็นเรือนไทยไปได้สองหลัง จึงได้พบกับบ้านหลังที่ไอ้เหลาว่า จริงของมัน หน้าบ้านมีป้าคนหนึ่ง นั่งใส่งอบขายน้ำผึ้งอยู่ในบังกะโล
เราลดกระจกลง ยื่นหน้าออกไปถามป้าแก “นี่บ้านของเหลาหรือเปล่าครับ”
“จ้ะ พวกเธอเป็นเพื่อนของเหลาใช่ไหม” ยังไม่ทันได้คำตอบจากเรา ป้าแกก็หันตะโกนเข้าไปในบ้าน “เหลา! ไอ้เหลา! เพื่อนเมิงมาหา!”
“จ้าแม่!”
มีเสียงหนึ่งดังออกมา เราสี่คนหันมองหน้ากัน จำเสียงนั้นได้ดี
หลังจากยกมือทักทาย ไหว้คนนู้นไหว้คนนี้ เราก็ย้ายเข้ามานั่งอยู่ในศาลาไม้ริมสวนของไอ้เหลา แก้ว น้ำแข็ง สุรา หมูกระทะ ไอ้เหลาเตรียมไว้หมด แม้จะไม่ได้เจอหน้ากันมาสองปีแต่มันยังรู้ใจพวกเราเหมือนเคย
เวลาในขณะนี้ประมาณสองทุ่มเศษ บรรยากาศกำลังดี พวกเรากับมันนั่งแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุกดิบกัน ตอนนี้ไอ้เหลาช่วยคนที่บ้านทำสวน บ้านมันมีที่เยอะ พ่อกับแม่สองคนทำไม่ไหว พวกเราถามต่อว่า “จบมาทำสวน แล้วเมิงจะไปเรียนทำเกลืออะไรวะ”
ไอ้เหลาบอก “เรียนให้ควายอย่างพวกเมิงถามไง”
เสียงหัวเราะลั่นไปทั่วศาลาไม้ ยิ่งเหล้าเข้าปากการสนทนาก็ยิ่งออกรส หัวข้อการสนทนาจะเป็นการรื้อฟื้นความหลังซะส่วนใหญ่
สมัยที่ยังเรียนอยู่ พวกเรากับไอ้เหลาพักอยู่หอเดียวกัน ด้วยความที่ไอ้เหลาเป็นคนบ้านนอก มันมักจะมีความเชื่อแปลก ๆ ที่ทำให้เราประหลาดใจอยู่บ่อย ๆ อย่างเช่นถ้ามันเจอจิ้งจกหล่นลงมาตัดหน้า วันนั้นมันจะไม่อยากออกไปไหน ถึงพวกเราจะพยายามลากมันออกไป มันก็จะกลัวโน่นกลัวนี่ตลอดทั้งวัน
หรือเวลาที่มีอุบัติเหตุตามท้องถนน ถ้าอยู่ใกล้ ๆ ไอ้เหลามักจะชวนพวกเราเข้าไปดู ถ้าคนขับรอดชีวิต มันจะสอดสายตาเข้าไปมองหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่หน้ารถ หรือไม่ก็เดินตามไปส่องพระเครื่องที่คนขับห้อยไว้
พอเราถามว่า “ทำไมเมิงเชื่ออย่างโน้นอย่างนี้ ไปเรื่อยเปื่อยวะ” ไอ้เหลาก็จะตอบกลับมาว่า “ก็เรื่องธรรมดา คนแถวบ้านกูก็เชื่อแบบนี้ทั้งนั้น”
สิ่งนี้พอจะทำให้เรารู้ว่าไอ้เหลาน่าจะมีความเชื่อเรื่องผีสางอยู่ไม่น้อย ครั้งหนึ่ง พวกเรานึกสนุกรวมหัวกันแกล้งมัน หลอกไอ้เหลาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำรวมของหอพัก ล็อกประตูขัง ดับไฟ แล้วเปิดเสียงดนตรีไทยให้มันฟัง