เรื่องสั้นเรื่องนี้ แฝงคติธรรมเกี่ยวกับความพยาบาทจองเวร...

พ่อลูกคู่หนึ่ง ตั้แต่ลูกเกิดมา พ่อก็ไม่ชอบ รู้สึกรังเกียจ พอลูกโตขึ้น พ่อก็บังคับลูกชายให้เรียนสายศิลป์ เรียนวิศวกรรม ลูกชายก็จำใจเรียน พอเกรดตกต่ำก็โดนพ่อดุด่า เถียงก็โดนพ่อตบ สุดท้ายมีเรื่องกันจนลูกต้องออกจากบ้าน ขับมอเตอร์ไซค์ไปพบอุบัติเหตุชนเสาไฟฟ้า เข้าโรงพยาบาล

ส่วนผู้เป็นพ่อ ด้วยความข้องใจในความสัมพันธ์ของตนที่มีต่อลูกชายซึ่งเป็นลูกคนโตแท้ๆ จึงไปปรึกษาเพื่อนซึ่งเป็นจิตแพทย์ มีความสามารถสะกดจิตให้จำเหตุการณ์ในอดีตชาติ รื้อฟื้นขึ้นมา ขณะเดียวกัน ลูกชายที่เข้าโรงพยาบาลก็ได้รับผลจากอุบัติเหตุทำให้สมองกระทบกระเทือน รื้อฟื้นความทรงจำในอดีตชาติขึ้นมาเช่นกัน...

และปรากฏว่า มันเป็นเรื่องราวเดียวกัน ซึ่งผู้เป็นพ่อเคยสร้างกรรมสุดชั่วช้าเลวทรามไว้กับผู้เป็นลูก !!

เป็นกรรมอย่างไร...และเรื่องราวต่อไปจะดำเนินอย่างไร จบลงอย่างไร ???

เชิญติดตามอ่านได้เลยครับ อย่าลืมเกรดหลังอ่านจบ แล้วหาคนเขียนกันเน้อ...




"ไอ้สิงห์ ไอ้กำนันชั่ว เมิงฆ่ากูเสียเถอะ..."

เสียงคนพูดแหบแห้งและเต็มไปด้วยความหมดอาลัยตายอยากในชีวิต น้ำตาไหลพราก แต่ถูกชะล้างไปด้วยสายฝนที่ตกพรำอยู่ตลอดเวลา ร้องออกมาในขณะที่ร่างกายของตนรู้สึกเจ็บปวดและอ่อนล้าจากการถูกรุมทุบตี หลังจากถูกจับมัดไว้กับเสาเรือนข้างนอก เบื้องหน้าคือลานดินกว้าง ชายฉกรรจ์ร่วมสิบคนกำลังผลัดกัน "ลงแขก" กับผู้หญิงสองคน เป็นสาวรุ่นคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งอายุเข้าวัยกลางคน ไล่เลี่ยกับเขา โดยมีชายหน้าตาดุหนวดเฟิ้มร่างกำยำคนหนึ่ง ท่าทางใครเห็นก็ต้องเข้าใจว่าเป็นหัวหน้าหรือหัวโจกคนเหล่านี้

กำนันสิงห์ ระเบิดเสียงหัวเราะ แล้วยิ้มเย้ยหยันอย่างสะใจ กล่าวกับชายผู้ถูกมัดสิ้นอิสรภาพ

" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาา เป็นไงล่ะ ไอ้แก้ว! เมิงอยู่ดีไม่ว่าดีเอง เศือกมายุ่งขัดขวางธุรกิจค้ายาของกู เตือนแล้วก็ไม่ฟัง ทำกูเสียผลประโยชน์ไปมหาศาล แถมยังถูกทางการขึ้นบัญชีดำ กูบอกแล้วว่าขืนเมิงทำตัวเป็นสายให้ทางการอีกครั้ง เมิงและครอบครัวเดือดร้อนวิบัติแน่!"

"ลูกเมียกูไม่เกี่ยว เมิงทำกับกูคนเดียวสิวะ ไอ้นรก!"

"มันไม่สะใจพอโว้ย!! มันต้องแบบนี้!! กูเอาเมียและลูกสาวเมิงทำเมีย แล้วให้พวกลูกน้องของกูเวียนเทียนต่อ...ต่อหน้าต่อตาเมิง !! นี่สิวะถึงจะสาแก่ใจ !! ฮ่าฮ่าฮ่า...." แล้วกำนันชั่วก็หันไปส่งเสียงยุลูกน้องทั้งหลายให้ทำกรรมเยี่ยงสัตว์ป่าต่อกับสองแม่ลูก "เอาเว้ย เอาเข้าไปพวกเรา ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

"เมิงฆ่ากูเสียเถอะ ไอ้สิงห์" แก้วร้องขอ หน้าตาละห้อย

"ฆ่าเมิงเรอะ ? มันแน่นอนอยู่แล้วไอ้แก้ว! กูไม่เอาเมิงไว้แน่ แต่ต้องหลังจากจบ 'หนังสด' บนลานดินนั่นเสียก่อน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

กำนันสิงห์ เดินไปนั่งบนเก้าอี้หวาย มองดูลูกน้องกระทำกรรมย่ำยีสองหญิงแม่ลูกกันต่อไป จนคนสุดท้ายเสร็จสิ้น

"ไม่มีใครจะเอาต่ออีกหรือวะ ?" กำนันร้องถาม

"พอแล้วจ้ะท่านกำนัน หมดแรงข้าวต้มไปตามๆกันแล้ว" ลูกน้องคนหนึ่งตอบยิ้มๆ

"ดี!"

"แล้ว...ทำไงต่อกับอีนางสองคนนี่ดีขอรับ ?" ลูกน้องอีกคนเอ่ยถาม

กำนันสิงห์จ้องมองร่างของสองหญิงแม่ลูกซึ่งนั่งกอดกันร้องไห้อยู่บนพื้นดินด้วยสายตาฉายแววโหด แล้วออกคำสั่งดุดันเฉียบขาด

"ฆ่าพวกมันเสีย!"

"อย่า กำนันสิงห์ !! ได้โปรด.." แก้วผู้เป็นสามีและพ่อร่ำร้องขอชีวิตแก่หญิงทั้งสอง "ปล่อยพวกเขาไป ฆ่าฉันคนเดียวเถิด"

"ปล่อยให้พวกมันไปแจ้งความหรือวะ ไอ้แก้ว!!" กำนันตะคอกใส่หน้า "เอาไว้ได้ไง จัดการเร็วพวกเรา!!" หันไปเร่งลูกน้องอีกครั้ง

แก้วมองดูลูกและเมียถูกเชือดคอสังหารโหด ตายไปต่อหน้าต่อตา ด้วยหัวใจแหลกสลาย

กำนันสิงห์เดินถือดาบเข้ามาหาเขา แล้วกล่าว "เมิงบอกว่าให้กูฆ่าเมิงเสีย...ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว ไอ้แก้ว เมิงทำให้กูเดือดร้อนก่อนนะ เพราะฉะนั้นอย่าโทษพวกกูเลย ปล่อยเมิงไปก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้น ตายไปเสียเถอะเมิง!"

ฉัวะ !!!

คมดาบของกำนันสิงห์ปาดเข้าที่ลูกกระเดือกเพียงครั้งเดียว แก้วก็คอพับ สิ้นใจไป ณ บัดนั้น!

-----------------------

"สี่...สาม...สอง...หนึ่ง!"

ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆๆ

"ตื่น !  ดำรง ตื่นเดี๋ยวนี้ ตื่น !!"

เสียงปลุกจากนาฬิกาดิจิตอลซึ่งนับถอยหลังจบแล้ว กับเสียงร้องปลุกดังโหวกเหวก ทำให้ผู้ถูกร้องเรียกด้วยชื่อนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นหน้าคนที่ปลุกยื่นเข้ามาใกล้ๆ จึงเริ่มเปิดปากพูด

"วิชาญ..."

"เฮ้อ...โล่งอกไปที ในที่สุด นายก็ตื่นกลับมา เรานี่ โคตรเครียดเลย!"

"เราจำอดีตชาติของเราได้แล้ว วิชาญ...มิน่า.."

"ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งพูด ดื่มน้ำสักหน่อยหนึ่งก่อนเพื่อน" วิชาญพูดพลางยื่นขวดน้ำเย็นให้เพื่อน หลังจากเขาดื่มน้ำไปได้ครึ่งขวดด้วยความกระหาย และดูท่าทางผ่อนคลายลงบ้างแล้วจึงเริ่มถาม "นาย เห็นเหตุการณ์อะไรบ้าง ?"

ทันทีที่ถูกถาม ดำรงมีสีหน้าสลดหดหู่อย่างเห็นได้ชัด

"เรา...ในอดีตชาติ เป็นคนค้ายาเสพติด และเป็นฆาตกร!"

---------------------------------------------------------

หนึ่งเดือนก่อนหน้านั้น....

"นี่มันอะไรกัน !!" ดำรงส่งเสียงโวยลั่นบ้านต่อหน้าลูกชายซึ่งยืนก้มหน้านิ่ง และแม่นั่งฟังอยู่บนเก้าอี้โซฟาในห้องนั่งเล่น "ผลการสอบ ติดเอฟเกินครึ่ง แกก็รู้ ปีสองในมหาลัย โอกาสโดนรีไทร์สูงมากกับคนที่มีผลการเรียนกลางๆ แล้วอย่างแก อภิชาติ! แทนที่จะทำตัวเป็นเยี่ยงอย่างแก่อนุชาติน้องแก แต่กลับตาลปัตร น้องแกเรียนดีมาตลอด ปีหน้าก็เข้ามหาลัยแล้ว แต่แกกำลังจะโดนรีไทร์!! ไหนอธิบายมาซิ ทำไมผลการเรียนของแกมันห่วยแตกขนาดนี้!!"

"ผมเคยบอกคุณพ่อแล้ว...ว่าผมไม่ถนัดเรียนสายวิทย์ ภาษาผมก็ไม่เก่ง ผมอยากเรียนศิลปะ แต่คุณพ่อก็ไม่ให้ผมเรียน บังคับให้เรียนสายวิทย์ เรียนวิศวะด้วย ปีหนึ่งก็ยังพอเอาตัวรอดได้ แต่ปีนี้มันยากมากๆครับ" อภิชาติพยายามกล่าวแก้ตัว

"แกไม่อยากเรียนมากกว่าน่ะสิ!" ดำรงเอ็ดตะโรเสียงดังขึ้นอีก "แล้วยังมี วิชาที่ดร็อป วิชาติด ร เกลื่อนไปหมด วิชาเดียวที่ได้เอ คือวิชาจิตรกรรม วิชาเลือกอิสระ นอกนั้นเละเทะ!!" พูดแล้วจุดบุหรี่ดูดหนักๆสามสี่ครั้งเพื่อผ่อนคลายความเครียด

"แกอยากเป็นศิลปินไส้แห้งหรือไงวะหา! เอาหัวขี้เลื่อยของแกคิดดูซิ เรียนวิศวะก็ดีแล้ว ตั้งใจเรียนตั้งใจท่องเหมือนอย่างเพื่อนๆเขาสิ คิดสิวะ ว่าคนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้"

"ผมเรียนไม่ได้หรอก หัวสมองคนแต่ละคนมันไม่เหมือนกันนี่ครับ" ลูกชายเผลอขึ้นเสียงโต้

เพี๊ยะ !!!

ทันทีที่เถียง อภิชาติก็เจอกับฝ่ามือของบิดาฟาดจนหน้าสะบัด เลือดไหลปริ่มออกมาที่มุมปาก

"บังอาจขึ้นเสียงเถียงกับชั้นเหรอ หา !!"

อภิชาติพยายามประคองตัวไม่ให้ล้ม และหันมาตอบโต้อีกครั้ง "ผมพูดความจริงนี่ครับ คุณพ่อน่าจะฟังผมบ้าง!"

และนั่นคือประโยคที่สร้างความเดือดดาลให้แก่ดำรงจนบันดาลโทสะ ร้องคำราม "ไอ้ลูกไม่รักดี!!" แล้วปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อลูกชาย อีกมือหนึ่งตบเข้าที่กกหู ส่งร่างของอภิชาติคะมำ ตามด้วยเท้าขวาเตะเข้าที่ชายโครงหนักๆ สองสามครั้ง

ผู้เป็นแม่ลุกจากเก้าอี้ ถลาเข้ามากางแขนขวางกั้นเขากับลูกไว้และตะโกนห้าม "พอเถอะพี่ ! พี่ทำกับลูกหนักเกินไปแล้วนะ!!"

"หลีกไป ปราณี!" ดำรงตะคอกใส่หล่อนแล้วยกมือขวาผลักภรรยากระเด็นออกไปอย่างแรง

โครมมม !!

ปราณีล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเก้าอี้ตัวหนึ่ง และถูกสามีชี้หน้าตำหนิ "เธอก็เหมือนกัน เอาใจ ให้ท้ายลูกมากเกินไป! มันถึงได้เป็นแบบนี้!"

อภิชาติตาเป็นประกายวาวด้วยความโกรธ พ่อจะทุบตี หรือทำอย่างไรกับตนก็ได้ทั้งนั้น แต่ทำร้ายแม่ ตนยอมไม่ได้!!

"บัดซบ..." เขาสบถพลางลุกขึ้นยืน จ้องหน้าผู้เป็นพ่อเขม็ง

"แก...ว่าไงนะ ??" ดำรงร้องถามดังลั่นและปรี่เข้ามาหา เงื้อมือหมายจะตบหน้าสั่งสอนลูกชายอีกสักครั้ง แต่คาดไม่ถึงว่าคราวนี้จะพบกับการตอบโต้!

ผลัวะ !!!

เท้าขวาของอภิชาติ ถีบเข้าที่ยอดอก ผู้เป็นพ่อหน้าหงายไป และตามมาด้วยกำปั้นเข้าปากครึ่งจมูกครึ่ง !!

กร๊อบบ !!!

"โอ๊ยย..."

"อภิชาติ อย่า ลูก !! หยุดเดี๋ยวนี้ !!!" ปราณีร้องห้ามเสียงหลง แต่ตัวเองก็ลุกไม่ขึ้นเพราะยังรู้สึกเคล็ดขัดยอกที่เอว

อภิชาติเลือดขึ้นหน้าเสียแล้ว ด้วยกำลังคนหนุ่ม เขาเตะและต่อยดำรงผู้เป็นพ่อจนหมดทางสู้ นอนแผ่หราอยู่บนพื้นตรงมุมห้อง เลือดเปรอะเต็มหน้า ตัวเขาเองก็เหมือนกัน เขายืนตัวสั่น ใจยังร้อนระอุไปด้วยความโกรธ ยกมือชี้หน้าบิดา

"ห้ามทำร้ายคุณแม่อีกเด็ดขาด ไม่ว่าใครหน้าไหน ถ้าทำให้แม่เจ็บ เจอผมจัดหนัก !!"

"ไอ้ลูกทรพี!!" ดำรงตะโกนด่า "ตั้งแต่วันนี้ไป แกไม่ใช่คนในบ้านนี้ ออกไปจากบ้านของชั้นเดี๋ยวนี้ และอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีก!!"

"มันแน่อยู่แล้ว!!!" อภิชาติตะโกนตอบ ถ่มน้ำลายปนเลือดลงพื้น หันไปหามารดา แล้วยกมือไหว้พลางหลั่งน้ำตา

"คุณแม่ ผมอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ผมไปก่อนนะครับ"

ปราณีนั่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน ร้องเรียกลูกชายคนโตพร้อมกับร่ำไห้

"อภิชาติ เดี๋ยวก่อนลูก อย่าเพิ่งไป..."

แต่ช้าไปแล้ว...อภิชาติวิ่งออกไปจากห้องนั้นโดยเร็ว เข้าไปในห้องของตัวเอง เก็บข้าวของที่คิดว่าจำเป็นใส่เป้สะพายหลัง จากนั้นคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ออกจากห้อง ออกจากประตูบ้าน ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ซึ่งเป็นยานพาหนะคู่ชีพที่แม่ซื้อให้ แล้วบิดกุญแจสตาร์ท ทะยานพ้นไปจากบ้านหลังนั้น ตั้งใจว่าจะไม่กลับมาอีกเลย และจะติดต่อกับแม่คนเดียวเท่านั้น!

เขาตั้งใจจะไขว่คว้าหาอิสรภาพแก่ตัวเอง...

แต่แล้ว....

เด็กหญิงคนหนึ่งโผล่พรวดพราดออกมาจากข้างทางด้านขวาใกล้มุมถนน ตัดหน้า อภิชาติซึ่งกำลังบิดมอเตอร์ไซค์ด้วยความเร็วสูงจำต้องหักรถหลบเข้าทางซ้ายอย่างกระทันหัน ชนเข้ากับเสาไฟฟ้าด้านซ้ายเต็มแรง

เอี๊ยยยดดดดดดด........

โครมมม !!!

มอเตอร์ไซค์คันนั้นอัดเข้ากับเสาไฟฟ้า และร่างของอภิชาติกระเด็นออกจากรถไปหลายวา หัวฟาดพื้น เดชะบุญที่สวมหมวกกันน็อกอย่างแน่นหนาป้องกันศีรษะไว้ได้ แม้กระนั้นกระจกบังหน้าก็ยังแตก ใบหน้าบางส่วนจึงกระแทกกับถนน แต่ก็ลดความรุนแรงไปมาก

อภิชาติ นอนสลบเหมือดไปทันทีหลังจากนั้น....

แล้วก็พบว่า ตนเองรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา ในสภาพร่างกายที่เจ็บปวดน่วมไปหมด อ่อนระโหยโรยแรง และถูกมัดกับเสาเรือนหลังหนึ่ง...เป็นบ้านของเขาเอง มีฝนตกพรำ...มองไปข้างหน้า เห็นชายกลุ่มหนึ่ง กำลังข่มขืนผู้หญิงสองคน...คนหนึ่ง นั่น...ศรีจันทร์ ภรรยาเขาเอง และอีกคน ศรีนวล ลูกสาวของเขา...ถัดไป ด้านขวา ผู้ชายร่างกำยำ ไว้หนวดคล้ายกับนายจันทร์หนวดเขี้ยว เป็นหัวหน้าชายเหล่านั้น เป็นกำนัน ชื่อว่าสิงห์...หน้าตาเหมือนดำรง พ่อของเขาที่เพิ่งมีเรื่องกัน ไม่มีผิดเพี้ยนเลยราวกับพิมพ์เดียวกัน !!

และเขาเอง ชื่อ ไอ้แก้ว !!!

อภิชาติ ได้ยินตนเองร้องขอให้กำนันสิงห์ลงมือฆ่าตนเสีย แต่ก็ไม่ฆ่าเสียที จนกระทั่งคนเหล่านั้นกระทำย่ำยีภรรยาและลูกสาวของเขาจนหนำใจทุกคนแล้ว กำนันสิงห์จึงเดินถือดาบเข้าปาดคอเขา....สิ้นใจ

ก่อนจะสิ้นใจ เขายังได้ยินคำพูดของกำนันชั่วคนนั้น "ไอ้แก้ว เมิงทำให้กูเดือดร้อนก่อนนะ เพราะฉะนั้นอย่าโทษพวกกูเลย ปล่อยเมิงไปก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้น ตายไปเสียเถอะเมิง!"

และคำพูดซึ่งนึกในใจ วินาทีก่อนที่ชีพจะดับ...

"ไอ้สิงห์ ชาติหน้า กูจะล้างแค้นเอากับเมิง คนสารเลว !!!"

แล้วสติสัมปชัญญะก็ดับวูบไปอีกครั้ง...

---------------------------------------------

"แล้วนายจะทำไงต่อไป ดำรง ?"

วิชาญถามคำถามแรก หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวในอดีตชาติซึ่งถูกรื้อฟื้นขึ้นมาได้ด้วยการสะกดจิตเพื่อน จากการร้องขอของเขาเอง

ก่อนหน้านั้น เขาเคยเตือนดำรงไว้แล้วถึงผลกระทบที่จะเกิดขึ้นหลังการสะกดจิตให้ระลึกชาติ

(มีต่อครับ)