ขอเกริ่นก่อนนะคะพอดีพ่อเราเสียแบบไหลตายนอนแล้วก็เสียไปเลย พ่อก็เสียไปสักพักแล้วค่ะ ตั้งแต่ตอนนั้นเวลานอนกับใครก็ตามถ้าเราหลับที่หลังจะต้องคอยสังเกตคนที่นอนด้วยตลอดว่ายังหายใจอยู่หรือป่าว โดยเฉพาะแม่เพราะตอนนี้นอนด้วยกันบางทีถ้าแม่ไม่กรนหรือไม่ได้ยินเสียงขยับตัวเราจะรู้สึกกังวลมากๆกลัวมากๆจนต้องคอยเปิดไฟฉายเพื่อดูว่าท้องเขาขยับไหม ขนาดไปนอนกับเพื่อนก็ยังคอยสังเกต แล้วจะตกใจมากๆเวลาที่มีคนเรียกเราหรือคนในครอบครัวเสียงดังๆ บางทีถ้าเรานอนอยู่แล้วแม่เรียกน้องเราเสียงดังๆหลายๆรอบมันเหมือนหัวใจจะหลุดเลยกลัวว่าจะมีใครจากเราไปอีกหรือเปล่า เราคิดว่าที่เราเป็นแบบนี้ก็น่าจะเป็นเพราะตอนก่อนพ่อจะเสียเรานอนด้วยกันทั้งครอบครัวเพราะไปเที่ยวบ้านเพื่อนพ่อ พอตอนเช้าพ่อก็เสียยังจำเสียงแม่เรียกพ่อได้ถึงทุกวันนี้ อยากจะรู้ว่าพอมีวิธีที่ทำให้เราเลิกคิดมากหรือกังวลกับเรื่องพวกนี้มั้งไหมคะเราไม่ชอบเลยเวลาที่ต้องคอยนอนกลัวตลอดว่าแม่จะไม่หายใจ