มีพระสงฆ์ที่ท่านสอนในด้านวิปัสนาภาวนาโดยให้นั่งสมาธิจนสงบแล้วให้พิจารณาทางปัญญาที่ว่าโดยการคิดพิจารณาถึงความเป็นปฏิกูลของ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ตับ ไต ไส้ พุง เมื่อเหนื่อยเมื่อยล้าด้านการคิด ก็กลับไปทำสมาธิใหม่ แล้วกลับมาพิจารณาทางปัญญาซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเดิม [1]

มีข้อคำถามคือ

1) ฤๅษีในสมัยที่พระพุทธเจ้ายังไม่อุบัติไม่รู้วิธีแบบนี้หรืออย่างไร ?

2) วิธีแแบบที่กล่าวนี้ทำให้จิตสงบจากกิเลสชั่วคราวเท่านั้น (สมถะภาวนา) ไม่อาจเป็นวิปัสนาภาวนาได้ ใช่หรือไม่ ?


————————————
[1] http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=4990&CatID=2