เริ่มเรื่องกันเลย..
เราแต่งงานกับผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่ปี57 รู้ตัวว่าท้องและออกจากมหาลัยมา แต่งงาน และไม่ได้ไปเรียนต่อ..
เพราะทางฝ่ายชายบอกไม่ให้เรียนเเล้ว ให้อยู่เลี้ยงลูก
เราก็ตัดสินใจมาอยู่กับแฟนตั้งเเต่ตั้งท้อง..
บ้านเขาทำกิจการร้านอาหาร เราก็ช่วยทำงานทุกอย่าง เสริฟอาหาร ล้างจาน ร้านเปิด4โมงเย็นถึงดึกมากตี3 ตี4 จนคลอด
ไม่ค่อยมีเวลา ทำงานกลับมาเลี้ยงลูกอีก เลี้ยงไปทำงานไปปกติ แต่พักหลังมีเพื่อนแฟนเริ่มเเซวประมาณว่าเขาติดยา เราก็ยังไม่ปักใจเชื่อนะ.. ยังคิดว่าเขาไม่ทำแบบนั้นหรอก เราเริ่มสังเกตุ เขาเอายามาเสพที่บ้านเเล้วทิ้งหลักฐานแอบไว้เราเจอ เราก็รับไม่ได้ ได้เเต่บอกเขาว่าเลิกได้เเล้ว เรามีลูกเเล้ว เขาก็ไม่ได้ช่วยงานอะไรเราเลย ไปกับเพื่อนสนุกอย่างเดียว จนในใจเราคิดว่าเราไม่ไหว เเต่เราก็ยอมทำหน้าที่เดิม ทำงานเลี้ยงลูกวนไป พอมีลูกคนที่2 เขาก็ยังไม่เลิกเล่นยา เสพหนักมาก อารมณ์ฉุนเฉียว เราก็บอกเเม่เราเองนะว่าไม่ไหว แม่ก็บอกให้กลับมาอยู่กับแม่ แต่เราไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ลูกสองคนเราอยากเอาเขาไปด้วย
ตอนนี้..ลูกคนโตอนุบาล2 คนเล็กปีครึ่ง
ทำไปทำมาเราเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวเป็นของตัวเอง ซื้อเฟรนชายน์มาทำ ก็เลยขอให้แม่เรามาช่วยที่บ้านเเม่แฟน
ตั้งเเต่เปิดร้านวันแรกแฟนก็ไม่อยู่ หายไป3วัน เราทำกับแม่สองคน ก็คิดในใจว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า ติดต่อไม่ได้เลย
พอตอนหลังมารู้ว่า ยู่บ้านเพื่อนที่เสพยากัน เขาไม่เอาอะไรเลยลูกก็ไม่สนใจ แต่บอกว่ารักเรา
พ่อเเม่ของฝ่ายแฟนก็เข้าข้างลูก อันนี้เราก็ไม่ได้ว่า แต่เรารู้สึกอึดอัดเเละเจ็บมาก ทรมาน เหมือนถูกใช้งาน ทำงานไม่มีวันหยุดเลย
เราถือว่าเราทำร้านก๋วยเตี๋ยวนี้เป็นของตัวเองได้เก็บเงิน เลี้ยงลูกเรา แฟนจะเป็นยังไงช่างมัน เพราะก็ขายดีขายได้ตลอด
เราก็แบ่งให้แม่เขาทุกวันนะ แต่พอสักพักแม่เราก็ทนเห็นเราเป็นแบบนี้ไม่ไหว ทำงานหนัก แฟนก็ไม่เอาไหน แม่เลยบอกให้เรากลับบ้านไปพักก่อนไหม
แฟนเราก็คลั่งทุบตีเรา ขู่จะเอาปืนมายิงเเม่เรา เขาไม่นับถือแม่เราเลย สุดท้ายก็ได้แค่ไปส่งแม่กลับ ร้องไห้หนักมาก
พรุ่งนี้เช้าก็ต้องขายของต่อ แต่สภาพจิตใจมันไม่ไหวแล้ว ร้องไปทำไป..ก็อดทนที่สุด แฟนเราบอกว่าจะปรับปรุงตัวจะเลิกยาถ้าแม่ไป
สุดท้ายก็วนกลับมาที่เดิม ใช้ชีวิตเหมือนเดิม รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลยแต่ละวัน มีแต่ลูกที่ทำให้เรามีรอยยิ้ม
และเราจะต้องทนหรือออกมาดีค่ะ ?
พักหลังมา.. รู้สึกว่าเหนื่อยจัง ทำไมภาระอะไรมีเเต่เราคนเดียวที่รับ ทั้งลูกบางทีเขาทิ้งร้านไปตัวคนเดียวให้เราทำงาน มันท้อทุกวัน เเละกลางคืนเขาก็ไปอยู่บ้าน ไปหาแต่เพื่อน ข้ออ้างสารพัด ใช้อารม และทุบตีเราด้วย เราก็อดทนนะ ทนเพื่อลูก
และครอบครัวเขามักจะมีปัญหาทางการเงิน พอเราขายเก็บเงินได้ก็มาขอความช่วยเหลือไม่เคยจบสิ้น เราเองท้อมากกับการเก็บเงิน มีเท่าไหร่ก็ยอมใจอ่อนช่วยเหลือทุกที เพราะเหตุผลที่ว่าเรามาอยู่กับเขามั้งคะ..
เราจะไปไหนได้ ถ้าเราไปเราจะทำงานอะไรถึงจะเลี้ยงลูกสองคนไหวคะ เพราะฐานะที่บ้านก็แค่พอมีกิน แต่มีบ้านอยู่ค่ะ
ในใจเรามันทรมานมาก เหมือนตกนรกทั้งเป็น อยากออกไปจากจุดนี้ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่ถึงเราจะลำบากเรา แต่เราอยากสุขใจมากกว่านี้ค่ะ
เราทิ้งลูกไม่ได้จริงๆ
ได้แต่คิดทุกวัน... อยากจะออกมาทำของตัวเองแต่ก็ไม่มีต้นทุนอะไรเลย และความรู้สึกของเรากับแฟนมันหมดเเล้วจริงๆ เขาทำกับเราไว้เจ็บและครอบครัวเขาก็ไม่ยอมปล่อยเราไป..
ตอนนี้คิดไม่ออกเลยค่ะ พอจะมีคำแนะนำบ้างไหมค่ะ...
อยากพาลูกหนีจากครอบครัว แต่ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ
เราแต่งงานกับผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่ปี57 รู้ตัวว่าท้องและออกจากมหาลัยมา แต่งงาน และไม่ได้ไปเรียนต่อ..
เพราะทางฝ่ายชายบอกไม่ให้เรียนเเล้ว ให้อยู่เลี้ยงลูก
เราก็ตัดสินใจมาอยู่กับแฟนตั้งเเต่ตั้งท้อง..
บ้านเขาทำกิจการร้านอาหาร เราก็ช่วยทำงานทุกอย่าง เสริฟอาหาร ล้างจาน ร้านเปิด4โมงเย็นถึงดึกมากตี3 ตี4 จนคลอด
ไม่ค่อยมีเวลา ทำงานกลับมาเลี้ยงลูกอีก เลี้ยงไปทำงานไปปกติ แต่พักหลังมีเพื่อนแฟนเริ่มเเซวประมาณว่าเขาติดยา เราก็ยังไม่ปักใจเชื่อนะ.. ยังคิดว่าเขาไม่ทำแบบนั้นหรอก เราเริ่มสังเกตุ เขาเอายามาเสพที่บ้านเเล้วทิ้งหลักฐานแอบไว้เราเจอ เราก็รับไม่ได้ ได้เเต่บอกเขาว่าเลิกได้เเล้ว เรามีลูกเเล้ว เขาก็ไม่ได้ช่วยงานอะไรเราเลย ไปกับเพื่อนสนุกอย่างเดียว จนในใจเราคิดว่าเราไม่ไหว เเต่เราก็ยอมทำหน้าที่เดิม ทำงานเลี้ยงลูกวนไป พอมีลูกคนที่2 เขาก็ยังไม่เลิกเล่นยา เสพหนักมาก อารมณ์ฉุนเฉียว เราก็บอกเเม่เราเองนะว่าไม่ไหว แม่ก็บอกให้กลับมาอยู่กับแม่ แต่เราไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ลูกสองคนเราอยากเอาเขาไปด้วย
ตอนนี้..ลูกคนโตอนุบาล2 คนเล็กปีครึ่ง
ทำไปทำมาเราเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวเป็นของตัวเอง ซื้อเฟรนชายน์มาทำ ก็เลยขอให้แม่เรามาช่วยที่บ้านเเม่แฟน
ตั้งเเต่เปิดร้านวันแรกแฟนก็ไม่อยู่ หายไป3วัน เราทำกับแม่สองคน ก็คิดในใจว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า ติดต่อไม่ได้เลย
พอตอนหลังมารู้ว่า ยู่บ้านเพื่อนที่เสพยากัน เขาไม่เอาอะไรเลยลูกก็ไม่สนใจ แต่บอกว่ารักเรา
พ่อเเม่ของฝ่ายแฟนก็เข้าข้างลูก อันนี้เราก็ไม่ได้ว่า แต่เรารู้สึกอึดอัดเเละเจ็บมาก ทรมาน เหมือนถูกใช้งาน ทำงานไม่มีวันหยุดเลย
เราถือว่าเราทำร้านก๋วยเตี๋ยวนี้เป็นของตัวเองได้เก็บเงิน เลี้ยงลูกเรา แฟนจะเป็นยังไงช่างมัน เพราะก็ขายดีขายได้ตลอด
เราก็แบ่งให้แม่เขาทุกวันนะ แต่พอสักพักแม่เราก็ทนเห็นเราเป็นแบบนี้ไม่ไหว ทำงานหนัก แฟนก็ไม่เอาไหน แม่เลยบอกให้เรากลับบ้านไปพักก่อนไหม
แฟนเราก็คลั่งทุบตีเรา ขู่จะเอาปืนมายิงเเม่เรา เขาไม่นับถือแม่เราเลย สุดท้ายก็ได้แค่ไปส่งแม่กลับ ร้องไห้หนักมาก
พรุ่งนี้เช้าก็ต้องขายของต่อ แต่สภาพจิตใจมันไม่ไหวแล้ว ร้องไปทำไป..ก็อดทนที่สุด แฟนเราบอกว่าจะปรับปรุงตัวจะเลิกยาถ้าแม่ไป
สุดท้ายก็วนกลับมาที่เดิม ใช้ชีวิตเหมือนเดิม รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลยแต่ละวัน มีแต่ลูกที่ทำให้เรามีรอยยิ้ม
และเราจะต้องทนหรือออกมาดีค่ะ ?
พักหลังมา.. รู้สึกว่าเหนื่อยจัง ทำไมภาระอะไรมีเเต่เราคนเดียวที่รับ ทั้งลูกบางทีเขาทิ้งร้านไปตัวคนเดียวให้เราทำงาน มันท้อทุกวัน เเละกลางคืนเขาก็ไปอยู่บ้าน ไปหาแต่เพื่อน ข้ออ้างสารพัด ใช้อารม และทุบตีเราด้วย เราก็อดทนนะ ทนเพื่อลูก
และครอบครัวเขามักจะมีปัญหาทางการเงิน พอเราขายเก็บเงินได้ก็มาขอความช่วยเหลือไม่เคยจบสิ้น เราเองท้อมากกับการเก็บเงิน มีเท่าไหร่ก็ยอมใจอ่อนช่วยเหลือทุกที เพราะเหตุผลที่ว่าเรามาอยู่กับเขามั้งคะ..
เราจะไปไหนได้ ถ้าเราไปเราจะทำงานอะไรถึงจะเลี้ยงลูกสองคนไหวคะ เพราะฐานะที่บ้านก็แค่พอมีกิน แต่มีบ้านอยู่ค่ะ
ในใจเรามันทรมานมาก เหมือนตกนรกทั้งเป็น อยากออกไปจากจุดนี้ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่ถึงเราจะลำบากเรา แต่เราอยากสุขใจมากกว่านี้ค่ะ
เราทิ้งลูกไม่ได้จริงๆ
ได้แต่คิดทุกวัน... อยากจะออกมาทำของตัวเองแต่ก็ไม่มีต้นทุนอะไรเลย และความรู้สึกของเรากับแฟนมันหมดเเล้วจริงๆ เขาทำกับเราไว้เจ็บและครอบครัวเขาก็ไม่ยอมปล่อยเราไป..
ตอนนี้คิดไม่ออกเลยค่ะ พอจะมีคำแนะนำบ้างไหมค่ะ...