คืออย่างงี้นะคะเรามีพี่น้อง2คนค่ะเราเป็นพี่มีน้องชาย1คนตอนที่ยังไม่มีน้องเราก็อาศัยอยู่กับตายายก่อนนะคะแต่พอแม่แต่งงานใหม่มีน้องแท่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยช่วงนั้นแม่และยายจะชอบทะเลาะกันบ่อยมากเพราะแม่คิดว่ายายไม่ข่วยเหลืออะไรเลยทั้งๆที่ยายเราก็พยายามช่วยแม่ตลอดตลอดเวลาถ้าแม่ทะเลาะกับยายแม่จะชอบพูดว่าอยู่กับยายแกนะแม่จะไปอยู่ที่อื่นตอนนั้นเรายังเด็กไงเราก็อยากอยู่กัยแม่ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ทำตัวให้น่าอยู่ด้วยมากหรอกตั้งแต่เด็กที่เราจำได้แม่จะชอบทำอะไรรุนแรงกัยเราตบอดเช่นตอนนั้นเราร้องไห้คอนกลางคืนแม่ก็ตับเราไปปล่อนไว้ที่มืดข้างนอกบ้านตอนนั้นเราอายุประมาณ5-6ขวบเองมันยังมีอีกหลายอย่างที่ทุกคนคิดไม่ถึงแม่เคยตบเราจนเลือดกำเดาไหลด้วยค่ะ พูดถึงพ่อเลี้ยงนะคะตอนแรกก็ดีอยู่ค่ะแต่ผ่านไปมันก็ไม่เหมือนตอนแรกวันนั้นเราไปทำงานกับตายาย ตายายเราทำงานก่อสร้างพ่อเลี้ยงเราก็ไปทำด้วยวันนั้นเราหิวข้าวมากไป เราเลยขึ้นไปหลังรถเพื่อไปตักข้าวมากเกินไปเขาก็บอกว่าเราตักเยอะเกินไป เราก็เอาออกบ้างค่ะ แต่อยู่ๆเขาก็ด้าเราว่าอะไรไม่รู้เราก็จำไม่ได้แล้ว แล้วเขาก็คว้าสายไฟทาฟาดหลังเรา ตอนนั้นจำได้ว่ามันเจ็บมากเราร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดมากๆ แต่ยายเราก็พูดอะไรไม่ได้มากเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแต่ยายบอกว่าห้ามบอกแม่เรื่องนี้เดี๋ยวพ่อแม่จะทะเลาะกันเราก็ไม่บอกค่ะตลอดเวลาที่อยู่กับแม่ แม่ก็ตามเคยค่ะด่าเราคีเราทุกวัน ด่าสารพัดตอนเด็กเราก็ไม่คิดอะไรค่ะแม่ตีเราก็ร้องไห้ก็จบกันไปแต่พอโตขึ้นเราก็เริ่มเก็บคำด่ามาคิดแล้วก็มานั่งร้องไห้ พอน้องเราโตมาแม่ก็รักแต่น้องเราทำอะไรก็ผิดไปหมด วันนั้นน้องเรามาตีเราแม่มาเห็นแม่ก็ไม่ว่าอะไรน้องแม่ยังมาด่าเราด้วยซ้ำ ทุกๆวันตอนเลิกเรียนเราก็จะกวาดบ้านถูบ้านเป็นประจำแต่พอแท่กลับมาจากทำงานแท่ก็บ่นว่าเราไม่ทำอะไรเลย ทั้งๆที่เราก็ทำทุกอย่างแล้วมันเป็นแบบนี้บ่อยมากค่ะเวลาแม่ด่าเราแม่ก็ตะตีเราด้วยค่ะ ตีโชว์คนอื่นเลยด้วยซ้ำชุดกระชากลากตีเราอย่างกับเราไม่ใช่คนแล้วคนอื่นก็มานืนดูเราอายมากๆค่ะแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เราเคยได้ยินคนข้างบ้านคุยกันว่าน่าสงสารเด็กเนาะ แม่เค้าก็ทำเกินไป แล้วทุกครั้งที่มีเรื่องอะไรแม่ก็ไม่เคยเชื่อเราเชื่อแต่คนอื่นแม่มองว่าเราโกหก เราเป็นคนเรียนดีคนหนึ่งเลยค่ะได้เกรดดีตลอดเวลาเอามาให้แม่ดูแม่ก็ตะพูดแค่อืมๆ ไม่แม้แต่จะหยิบดู แล้วเวลาเราได้รับรางวัลเราก็เอามาให้แม่ดูแม่ก็พูดว่าอะไปลอกคนอื่รเขามา นี่เลยเป็นสาเหตุเวลามีอะไรเราก็จะไม่ค่อยบอกแม่ ถ้าไม่มีตากับยายเราคงไม่ได้มีของใบ้เหมือนคนอื่นเขาหรอก ไม่ใช่ว่าแม่เราไม่มีปัญญาซื้อให้นะ แต่แม่ไม่คิดตะให้เราเลยต่างหาก เรากับน้องเรามันแตกต่างกันมากเลยค่ะ น้องเราไม่ต้องขออะไรก็ได้ ส่วนเราเวลาที่เราอยากได้อะไรไปขอแม่ แม่ก็ไม่สนใจ เชื่อมั้ยคะเราไม่เคยได้อะไรจากแม่เราเลยตั้งแต่เด็กจนโตตอนนี้เราอายุ14ปีค่ะ เราก็พยายามทนค่ะคิดว่าแม่เป็นแม่ เรารักแม่มากค่ะแต่เราไม่เคยได้รับการกอดหรือคำว่ารักจากแม่เลยสักครั้งเดียว แค่ครั้งหนึ่งก็ยังไม่เคย เคยมีบางครั้งแม่ด่าเราแล้วก็หันไปพูดกับน้องว่ามีแต่ลูกชายเนาที่รักแม่อะแล้วแม่เราก็กอดน้อง มันก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลยค่ะ ถึงวันเกิดเรา เราก็บอกแม่ว่าอยากได้เค้กแม่ก็บอกว่าเปลืองเงิน เราก็น้อยใจตามประสาเด็กอะคะ แต่ตาเราก็บอกให้แม่เราซื้อเค้กให้เราสักก้อน วันนั้นตอนเย็นแม่เราก็กลับจากทำงานมา เรานั่งอยู่ในบ้านแม่ก็พูดว่าซื้อมาให้แล้วอยู่ในตะกร้ารถ เราก็ดีใจรีบออกไปดูเราก็แกะเค้กออกมาก็ไม่มีใครมาดูเลยค่ะ เราตัดเค้กแล้วเอาไปให้ทุกคนก็ไม่มีใครเอาเลย แม่เราเดินมาก็พูดว่ากินให้หมดนะซื้อมาให้แล้ว เห้ยนี่วันเกิดเรานะแม่จะพูดดีด้วยสักวันไม่ได้หรอ เราก็ไม่คิดอะไรค่ะ ตามประสาเด็ก แต่พอวันเกิดน้องเราแม่ก็จัดงานให้ชวนญาติมากินหมูกระทะเป่าเค้กกัน ความรู้สึกเราเวลาอยู่ในบ้านเหมือนเราเป็นแค่คนอื่นเป็นแค่คนรับใช้ ตอนเราตะไปต่อมัธยมแม่ก็บอกว่าจะต่อทำไมให้มะนเปลืองเงินเปลืองทองเราก็อธิบายให้แม่ฟังว่าโตไปจะได้ทำงานดีๆไงแม่ แม่ก็พูดขึ้นมาว่า หน้าอย่างเนี่ยนะ โตมาก็เป็นแหละ เราก็เงียบ แม่ก็พูดอีกว่าเรียนไปก็เท่านั้นคนอย่างไม่มาเลี้ยงกูหรอก เลี้ยงเสียข้าวสุก เราก็ไม่พูดค่อค่ะก็เดิรไปที่อื่น เวลาเรามีปัญหาอะไรเราก็พูดให้ใครฟังไม่ได้เลย เร่ไม่กล้าพูดเพราะพูดไปก็โดนตอกย้ำเปล่าๆ แม้แต่จะพูดว่ารักแม่เรายังไม่กล้าพูดเลย เรากลัวโดนด่า แม่ไม่เคยให้เราไปไหนเลย บางทีเราแค่อยากไปเดินถนนคนเดินกับเพื่อนเราก็ไม่กล้าขอแม่เพราะรู้ว่าขอไปก็ไม่ได้ไปอยู่ดี เราก็พยายามอยู่แบบที่ไม่คุยกับใครมากที่สุดเราอิจฉาเพื่อนที่มีแม่พูดดีๆด้วยเราไม่ต้องการอะไรมากมายแค่อยากให้แม่รักเราบ้าง ตอนนี้เราอยู่บ้านตายายค่ะแม่เราก็อยู่ด้วยมาเใ้าย้านให้ตายายแม่เราชอบซื้อขนมของกินมาไว้เยอะแยะมากมายค่ะ คอนแรกๆเราก็กินนะแค่พอนานไปเราเริ่มรู้แล้วว่าของพวกนั้นมันไม่ได้เป็นของเรา ใช่ค่ะแม่ซื้อมาให้น้องเราเวลาเขากินอะไรกันก็ไม่เคยชวนเรา หยิบมาให้แค่น้องบางทีเรานั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่ได้หยิบมาเผื่อ เวลากินข้าวก็ไม่ได้ชวนเรา เราก็ไม่เข้าไปกินหรอกเราไม่กล้า เขาก็กินกันแต่ของดีๆ เราจะเข้าไปกินตอนที่เราหิวมากๆเท่านั้น ก็ข่มใจกินอะคะ บางทีแทบกินข้าวกับน้ำตา แต่ก็ร้องไห้ตอนนั้นไม่ได้ แม่นะชอบไปเล่าให้คนอื่นฟังว่าเราไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ แต่คนอื่นเขาจะรู้มั้ยว่าเราต้องเจออะไรบ้างเหมือนตอนนี้เราก็ไม่ใช่คนในครอบครัวทุกคนก็คงคิดแบบนั้นเราพยายามทำตัวให้มีค่ามากที่สุด เราอยากย้ายไปอยู่ที่อื่นค่ะจะได้ทำให้พวกเขาสะบายใจด้วยเพราะที่ผ่านมามันก็บอกอยู่แล้วว่าที่นี่เขาไม่ต้องการเรา แม่เราก็ไล่เราไปอยู่ที่อื่นอยู่แล้วนิ เราอยากหารายได้ค่ะแต่ไม่รู้ตะทำอะไรขอแค่มีค่าข้าวประทังชีวิตไปก่อนก็ได้ ตอนนี้เราอยากให้ตากับยายกลับมาไวๆอย่างน้อยเราก็จะได้มีข้าวกิน ชีวิตพ่อแม่น้องเรากินอยู่อย่างดีเลย ต่างจากเรากินข้าววันละมื้อ ทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน เราไม่คิดเลยว่าชีวิตเรามันจะเป็นแบบนี้นับวันยิ่งแย่ลงทุกที