สวัสดีค่ะ ขอบอกละเอียดก่อนนะคะ เราอยู่กัน3คน เรา แม่ น้อง ตัวเราเองอายุแค่13ปี น้องเราอายุ10ปี แม่30กว่าๆ ส่วนพ่อทำงานที่ต่างประเทศ
เรามีปัญหาตรงที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของครอบครัว รู้สึกว่าตัวเองซึมๆตลอด และไม่ค่อยเข้าสังคมด้วย ก็เลยทำให้ไม่มีเพื่อนไม่กล้าปรึกษาใครแม้แต่พ่อแม่
เคยคิดว่าแม่ลำเอียงนะเพราะแม่ไม่ค่อยคุยกับเราเลยคุยกับน้อง รักน้องมากกว่า? เช่น วันเกิดเราไม่มีไร ไม่ได้พาไปกินเค้กไม่ได้พาไปไหน ตัดมาที่น้องมีเค้กมีอะไรให้กิน ที่จริงอาจจะเป็นเพราะเราโตก็ได้ /มันมีหลายเรื่องที่เป็นแบบนี้ พอมีหลายๆเรื่องมาก็ทำให้เราคิดมากเครียดร้องไห้แทบทุกวันจนตาบวมไปรร. แล้วแม่ก็สงสัยว่าทำไมเราตาบวม เราก็ไม่อยากให้รู้ไง แม่เราก็เลยคิดว่าเราเล่นโทรศัพท์ทั้งคืน เลยโดนด่า โดนตีฟรีๆ;-;
แม่เหมือนจะไม่ชอบเราเพราะตั้งแต่ปีที่แล้ว แม่เห็นเราร้องไห้ก็เลยเข้ามาถาม เราไม่ตอบเพราะกลัว แม่ก็เลยบอกว่า มีอะไรก็บอกมา แม่ไม่ชอบนะคนแบบนี้น่ะ มันยิ่งเจ็บกว่าเจ็บอะโดนคนที่เรารักคนที่เรามีแค่คนเดียวมาพูดงี้ใส่อะ และก็อีกเรื่องแม่เคยบอกว่าเราเป็นตัวปัญหา
ที่จำความได้คือ แม่แทบจะไม่คุยกับเราตั้งแต่ตอนประถมต้นได้เลยมั้ง
แม่ไม่เคยห่วงเรา แม่ไม่เคยถามว่าเป็นอะไร ไม่มีใครเห็นค่าเรา ไม่มีใครเห็นความพยายามของเรา ล่าสุดเลยเกรดออกเราได้เอยะสุดในห้องอะ แม่ก็ไม่ได้ยินดี ไม่มีอะไร ไม่มีของขวัญไม่มีอะไรเลย ไม่เคยให้กำลังใจอะไรกับเราเลย
อาจจะเป็นเพราะตัวเราเอง ตอนที่เรามีห้องส่วนตัวเราก็อยู่แต่ในห้องเก็บตัวแต่อยู่ในห้องอยู่ทั้งวันทั้งคืนจะออกมาแต่ มากินข้าวอาบนำ้ไปรร.
แม่เราก็เลยไม่มีโอกาสมาคุยกับเรามาก
/แล้วตอนที่แม่เรียกมากินข้าวล่ะ?มีโอกาสคุยมั้ย?/ ไม่เลยแม่เราไม่เรียกมากินข้าวไม่มีมาเคาะประตูไม่มีไร เหมือนอยากให้เราออกไปจากชีวิต ทำไมมีแต่คนไม่ชอบเรา มีแต่คนไม่เห็นค่าเราอะ เราทำไรผิดขนาดนั้นเลยหรอ จะปรึกษาใครก็ไม่กล้า
ปัจจุบันนี้ก้ยังเหมือนเดิมเราพยายามคุยกับแม่แต่แม่ก็ไม่ตอบ ให้เราพูดคนเดียว ทำไรก็โดนด่าโดนตี จนทำให้เราไม่อยากทำอะไร กลัวไปหมดเวลาอยู่แม่เกรงๆตลอด กลัวแม่ตีแม่ด่าตลอด เลยทำให้เราไม่กล้าคุยกับใครอีก
เราคิดมากจนเครียด อยากอยู่คนเดียว อยากหายๆไปจะได้ไม่เป็นปัญหาครอบครัว
เรารู้แหละว่าเราทำตัวเราเองแต่ก็พยายามแก้ไขแต่มันก็ไม่ได้ผลอะไร
อาการแบบนี้เรียกว่าอะไรก็บอกหน่อยค่ะ
.เราพึ่งจะใช้กระทู้ได้ไม่นานการวรรค การเว้นคำการพิมจะแปลกๆหน่อย ขอโทษด้วยค่ะ ถ้าไม่เข้าใจจะได้แก้ใหม่
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าสำหรับครอบครัว
เรามีปัญหาตรงที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของครอบครัว รู้สึกว่าตัวเองซึมๆตลอด และไม่ค่อยเข้าสังคมด้วย ก็เลยทำให้ไม่มีเพื่อนไม่กล้าปรึกษาใครแม้แต่พ่อแม่
เคยคิดว่าแม่ลำเอียงนะเพราะแม่ไม่ค่อยคุยกับเราเลยคุยกับน้อง รักน้องมากกว่า? เช่น วันเกิดเราไม่มีไร ไม่ได้พาไปกินเค้กไม่ได้พาไปไหน ตัดมาที่น้องมีเค้กมีอะไรให้กิน ที่จริงอาจจะเป็นเพราะเราโตก็ได้ /มันมีหลายเรื่องที่เป็นแบบนี้ พอมีหลายๆเรื่องมาก็ทำให้เราคิดมากเครียดร้องไห้แทบทุกวันจนตาบวมไปรร. แล้วแม่ก็สงสัยว่าทำไมเราตาบวม เราก็ไม่อยากให้รู้ไง แม่เราก็เลยคิดว่าเราเล่นโทรศัพท์ทั้งคืน เลยโดนด่า โดนตีฟรีๆ;-;
แม่เหมือนจะไม่ชอบเราเพราะตั้งแต่ปีที่แล้ว แม่เห็นเราร้องไห้ก็เลยเข้ามาถาม เราไม่ตอบเพราะกลัว แม่ก็เลยบอกว่า มีอะไรก็บอกมา แม่ไม่ชอบนะคนแบบนี้น่ะ มันยิ่งเจ็บกว่าเจ็บอะโดนคนที่เรารักคนที่เรามีแค่คนเดียวมาพูดงี้ใส่อะ และก็อีกเรื่องแม่เคยบอกว่าเราเป็นตัวปัญหา
ที่จำความได้คือ แม่แทบจะไม่คุยกับเราตั้งแต่ตอนประถมต้นได้เลยมั้ง
แม่ไม่เคยห่วงเรา แม่ไม่เคยถามว่าเป็นอะไร ไม่มีใครเห็นค่าเรา ไม่มีใครเห็นความพยายามของเรา ล่าสุดเลยเกรดออกเราได้เอยะสุดในห้องอะ แม่ก็ไม่ได้ยินดี ไม่มีอะไร ไม่มีของขวัญไม่มีอะไรเลย ไม่เคยให้กำลังใจอะไรกับเราเลย
อาจจะเป็นเพราะตัวเราเอง ตอนที่เรามีห้องส่วนตัวเราก็อยู่แต่ในห้องเก็บตัวแต่อยู่ในห้องอยู่ทั้งวันทั้งคืนจะออกมาแต่ มากินข้าวอาบนำ้ไปรร.
แม่เราก็เลยไม่มีโอกาสมาคุยกับเรามาก
/แล้วตอนที่แม่เรียกมากินข้าวล่ะ?มีโอกาสคุยมั้ย?/ ไม่เลยแม่เราไม่เรียกมากินข้าวไม่มีมาเคาะประตูไม่มีไร เหมือนอยากให้เราออกไปจากชีวิต ทำไมมีแต่คนไม่ชอบเรา มีแต่คนไม่เห็นค่าเราอะ เราทำไรผิดขนาดนั้นเลยหรอ จะปรึกษาใครก็ไม่กล้า
ปัจจุบันนี้ก้ยังเหมือนเดิมเราพยายามคุยกับแม่แต่แม่ก็ไม่ตอบ ให้เราพูดคนเดียว ทำไรก็โดนด่าโดนตี จนทำให้เราไม่อยากทำอะไร กลัวไปหมดเวลาอยู่แม่เกรงๆตลอด กลัวแม่ตีแม่ด่าตลอด เลยทำให้เราไม่กล้าคุยกับใครอีก
เราคิดมากจนเครียด อยากอยู่คนเดียว อยากหายๆไปจะได้ไม่เป็นปัญหาครอบครัว
เรารู้แหละว่าเราทำตัวเราเองแต่ก็พยายามแก้ไขแต่มันก็ไม่ได้ผลอะไร
อาการแบบนี้เรียกว่าอะไรก็บอกหน่อยค่ะ
.เราพึ่งจะใช้กระทู้ได้ไม่นานการวรรค การเว้นคำการพิมจะแปลกๆหน่อย ขอโทษด้วยค่ะ ถ้าไม่เข้าใจจะได้แก้ใหม่