สวัสดีค่ะ เค้าเคยมีภาวะซึมเศร้าช่วง ม.2เทอม1 เค้าอยู่ โรงเรียนประจำกลับบ้านสัปดาห์ละครั้งบางสัปดาห์ก็ไม่กลับ
ก่อนจะไปหาหมอ เค้าโดนที่บ้านด่าหลายๆอย่าง จนรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน +กับ ตลอดทางกลับบ้านเค้าโดนพ่อด่าทุบตี แทบทุกสัปดาห์ จนรู้สึกไม่อยากกลับบ้านเลย ถ้ากลับก็อยู่ในห้อง หิวก็ลงมาเอากับข้าวขึ้นไปกินบนห้องรีบทำอะไรข้างล่างเสร็จเเบบรู้สึกไม่อยากยุ้งกับใคร
เค้ารู้สึกเบื่อง่าย ไม่อยากเรียน อยากร้องไห้เวลาโดนว่า บางที่ร้องไห้เพราะคะเเนนทดสอบ ได้เยอะกว่าเพื่อน เเต่กลับร้องไห้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แปลกมากๆทำอะไรก็ช้า ว่างก็นอน กินข้าวน้อยกว่าปกติมากๆ (ปกติกิน 1-2ทัพพีครึ่ง) อยู่กับเพื่อนก็คุยน้อยลง ตื่นสาย ปกติ 05:30จะตื่นไปจองห้องน้ำเเต่ช่วงนั้นตื่น06:00 แล้วจะไม่ค่อยพูด หลับลึกบางทีเพื่อนปลุกก็ไม่ตื่น ต้องเขย่า หรือเรียกดังๆ+เขย่า หลงๆลืม
เราเป็นอย่างงี้ประมาณ2สัปดาห์กว่า
เเล้วเพื่อนที่นอนข้างๆเลยบอกให้เราไปพบ จิตแพทย์ เราเลย ลองไปดู ไปตรวจไม่คิดไร เพราะไม่ได้เป็นไรในความคิด ก็บอกพี่ บอกพ่อ แต่พ่อด่า (เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าเราเป็นไร) ก่อนไปเราเลยบอกปู่ไว่ ปู่ไม่ว่าไรเลยโทรบอกลุงที่อยู่จังหวัดนั้นพาไป พรวจเสร็จลุงหมอเรียกลุงเข้ามาฟัง พอหมอบอกว่าเรา มีภาวะซึมเศร้า อะไรนิละ เราอยากร้องไห้มาก แทบกลั้นไม่อยู่ ลุงไม่ว่าอะไร เเต่บอกรักษาตัวให้ดีๆ
เรารู้สึกดีมาก เเต่พอกลับบ้าน เรากลับรู้สึกอึดอัด เเต่พอ พ่อเข้าห้องเรา เราบอกว่าเรามีภาวะซึมเศร้า เราก็โดน ทั้งตบตีถีบ สารภัทร เเต่เราก็ทน หชังจากนั้นเราบอกลุง(เเม่เราไม่รู้ด้วยซ่ำว่าเราโดนไรบ้างเเต่ด่าเคาเต็มๆเพราะอยู่คนละที่) ลุงบอกให้เรารีบกลับหอ เป็นพ่อที่ไปส่ง เเต่เราก็โดนด่าระหว่างทางตลอด เราเลยไม่กลับบ้านเเต่เชือกไปหาหมอช่วงหมอนัดมากกว่า เราได้ปรึกษาครูที่ รร เขาไม่อากให้เรากลับบ้านด้วย ครูที่ปรึกษา ดูเเลเราตลอกเราเลยรู้สึกดีขึ้นมามาก
เเต่กลับเป็นว่า พอย้าย รร ม.2เทอม2 เราไม่ค่อยได้ปรึกษาใคร เราแทบจะหาจุดที่ สบายใจได้เลย
แต่ตอนนี้ เราจะขึ้น ม.3เรารู้สึกว่า เรารู้สึกเหมือนเดิม ทุกคนั้งที่เราโดนด่าหรืออะไรก็ชั้งเราจะร้องไห้ เก็บตัว ทำเสียงดัง โดนเเม่ด่า เราจะมานอนร่องไห้แทบทุกคืน เเต่ไม่กล้าที่จะไปหาหมออีกเพราะเราทำงานไปด้วย เเละเราไม่อยากให้ที่บ้านรู้ เพราะ เขาบอกว่า เราเเสดง ทำทรง อยากเป๋นมากกว่า เรียกร้องความสนใจ เราฟังนะ เเต่พอเวลาจะนอนกลับนึกถึงเรื่องพวกนั้นเเล้วร่องไห้
ตอนนี้เราเเทบ ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลย เเบบ คืดตลอดว่าเราไม่ใช่ลูกเขา 2คน จะทำอะไรก็ขัดไปหมด เสียใจ มาก เวลาเราทำงานเหนื่อยๆ ก็ด่าเราเอาเเต่นอน เเต่ในวันที่เราทำทั้งวัน เเทบมองไม่เห็น โดนด่าทุกวันเช้าเย็น น้องกับพี่เเทบจะไม่โดน
ภาวะซึมเศร้าหรือคิดไปเอง
ก่อนจะไปหาหมอ เค้าโดนที่บ้านด่าหลายๆอย่าง จนรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน +กับ ตลอดทางกลับบ้านเค้าโดนพ่อด่าทุบตี แทบทุกสัปดาห์ จนรู้สึกไม่อยากกลับบ้านเลย ถ้ากลับก็อยู่ในห้อง หิวก็ลงมาเอากับข้าวขึ้นไปกินบนห้องรีบทำอะไรข้างล่างเสร็จเเบบรู้สึกไม่อยากยุ้งกับใคร
เค้ารู้สึกเบื่อง่าย ไม่อยากเรียน อยากร้องไห้เวลาโดนว่า บางที่ร้องไห้เพราะคะเเนนทดสอบ ได้เยอะกว่าเพื่อน เเต่กลับร้องไห้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แปลกมากๆทำอะไรก็ช้า ว่างก็นอน กินข้าวน้อยกว่าปกติมากๆ (ปกติกิน 1-2ทัพพีครึ่ง) อยู่กับเพื่อนก็คุยน้อยลง ตื่นสาย ปกติ 05:30จะตื่นไปจองห้องน้ำเเต่ช่วงนั้นตื่น06:00 แล้วจะไม่ค่อยพูด หลับลึกบางทีเพื่อนปลุกก็ไม่ตื่น ต้องเขย่า หรือเรียกดังๆ+เขย่า หลงๆลืม
เราเป็นอย่างงี้ประมาณ2สัปดาห์กว่า
เเล้วเพื่อนที่นอนข้างๆเลยบอกให้เราไปพบ จิตแพทย์ เราเลย ลองไปดู ไปตรวจไม่คิดไร เพราะไม่ได้เป็นไรในความคิด ก็บอกพี่ บอกพ่อ แต่พ่อด่า (เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าเราเป็นไร) ก่อนไปเราเลยบอกปู่ไว่ ปู่ไม่ว่าไรเลยโทรบอกลุงที่อยู่จังหวัดนั้นพาไป พรวจเสร็จลุงหมอเรียกลุงเข้ามาฟัง พอหมอบอกว่าเรา มีภาวะซึมเศร้า อะไรนิละ เราอยากร้องไห้มาก แทบกลั้นไม่อยู่ ลุงไม่ว่าอะไร เเต่บอกรักษาตัวให้ดีๆ
เรารู้สึกดีมาก เเต่พอกลับบ้าน เรากลับรู้สึกอึดอัด เเต่พอ พ่อเข้าห้องเรา เราบอกว่าเรามีภาวะซึมเศร้า เราก็โดน ทั้งตบตีถีบ สารภัทร เเต่เราก็ทน หชังจากนั้นเราบอกลุง(เเม่เราไม่รู้ด้วยซ่ำว่าเราโดนไรบ้างเเต่ด่าเคาเต็มๆเพราะอยู่คนละที่) ลุงบอกให้เรารีบกลับหอ เป็นพ่อที่ไปส่ง เเต่เราก็โดนด่าระหว่างทางตลอด เราเลยไม่กลับบ้านเเต่เชือกไปหาหมอช่วงหมอนัดมากกว่า เราได้ปรึกษาครูที่ รร เขาไม่อากให้เรากลับบ้านด้วย ครูที่ปรึกษา ดูเเลเราตลอกเราเลยรู้สึกดีขึ้นมามาก
เเต่กลับเป็นว่า พอย้าย รร ม.2เทอม2 เราไม่ค่อยได้ปรึกษาใคร เราแทบจะหาจุดที่ สบายใจได้เลย
แต่ตอนนี้ เราจะขึ้น ม.3เรารู้สึกว่า เรารู้สึกเหมือนเดิม ทุกคนั้งที่เราโดนด่าหรืออะไรก็ชั้งเราจะร้องไห้ เก็บตัว ทำเสียงดัง โดนเเม่ด่า เราจะมานอนร่องไห้แทบทุกคืน เเต่ไม่กล้าที่จะไปหาหมออีกเพราะเราทำงานไปด้วย เเละเราไม่อยากให้ที่บ้านรู้ เพราะ เขาบอกว่า เราเเสดง ทำทรง อยากเป๋นมากกว่า เรียกร้องความสนใจ เราฟังนะ เเต่พอเวลาจะนอนกลับนึกถึงเรื่องพวกนั้นเเล้วร่องไห้
ตอนนี้เราเเทบ ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลย เเบบ คืดตลอดว่าเราไม่ใช่ลูกเขา 2คน จะทำอะไรก็ขัดไปหมด เสียใจ มาก เวลาเราทำงานเหนื่อยๆ ก็ด่าเราเอาเเต่นอน เเต่ในวันที่เราทำทั้งวัน เเทบมองไม่เห็น โดนด่าทุกวันเช้าเย็น น้องกับพี่เเทบจะไม่โดน