ผมไม่เคยเข้ามาที่นี่เลยครับ แต่ไม่รู้จะปรึกษาใคร ผมมีลูกสาวคนโตอายุเลขตัวเดียว กับลูกชายคนเล็กอยู่ ซึ่งเรื่องพื้นฐาน เช่นการเข้าห้องน้ำ กิน นอน ซักผ้า คือเอาผ้าโยนใส่เครื่อง  จัดการเองได้หมด ภาระผมก็น้องลง

อยู่กันแบบไม่มีคุณแม่นะครับ โดยส่วนตัวเรื่องรายได้ไม่ใช่ปัญหา เป็นธุรกิจส่วนตัวครับ แต่ปัญหาคือเวลาและเรื่องยิบย่อยตามปกติชนทั่วไป
โดยปกติแล้วชีวิตกับลูกผมค่อนข้างใส่ใจนะครับ สอนการบ้าน สอนการใช้ชีวิตทีเหมาะกับวัย  เที่ยว กิน เต็มที่ฮะ แบบฝรั่งเลี้ยงลูก 
ไม่ได้เลี้ยงลูกกับหน้าจอ 

ลูกชายคนเล็กค่อนข้างฉลาดครับ เรียนเก่งมาก ผมชอบคุยกับเค้าเรื่องสิ่งของรอบตัวคือ เคมีและฟิสิกส์ แบบที่เด็กจะพอเข้าใจได้ เค้าก็ชอบ
รับผิดชอบ ตรรกะเหมือนเด็กอายุ 12-13 เรียกว่าผมตายไปวันนี้ ขอแค่มีเงินมีบ้านให้เค้าอยู่เค้าช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่างยันขึ้นรถตู้ไปโรงเรียน  

ส่วนคนโตแม้จะใกล้10ขวบแล้ว แต่เรียนไม่เก่งเลยครับ สอบตก บ๊วยๆ 
คิดเลขช้า บวกเลขผิด พูดไม่เก่ง อังกฤษแย่ นอกบ้านจะขี้กลัว แต่ในบ้านมักจะเป็นใหญ่ โดยเฉพาะเรื่องงอนแบบไร้เหตุผลคือเก่งมาก   เราอธิบายแล้วเค้าก็ไม่ฟังไม่สนใจ  ซึ่งเวลาผมมีจำกัดมาก  ใครจะบอกว่าจัดสรรค์เวลาไม่ได้เองขอยืนยันว่าไม่จริงครับ     สายงานทีทำถ้าหลุดแล้วหลุดยาว ชื่อเสียงสายหายทีก็ออกจากวงการนี้ไปเลย ช่วงเวลาว่างอยู่กับลูกยาวๆมีแต่จะให้เสกเวลาวันนี้อยู่ลูกได้กี่ชม.คงตอบไม่ได้

พ่อกลับบ้านช้าก็งอน พ่อตื่นสายก็งอน พ่อตดก็งอน พ่อไม่อาบน้ำให้ก็งอน  ไม่ซื้อของเล่นให้ก็งอน    ซึ่งต้องบอกว่าของเล่นของลูกผมซื้อให้เดือนนึงน่าจะหลายพันนะครับ แต่ลูก็ยังอยากได้เรื่อยๆ   พองอนก็ไม่กินข้าวเก็บตัวอยู่ห้อง
ผมมักให้ลูกเขียนเหตุผล10ข้อ ที่ของเล่นนั้นเหมาะสมในการซื้อ เพื่อให้เค้าฉุดคิดบ้าง ซึ่งลูกชายมักเขียนได้ดี เอาจริงๆจะเขียนอะไรมาผมก็จะซื้อให้นะ.  เพราะตอนเด็กๆพ่อแม่ผมก็ซื้อให้ผมทุกอย่าง เราคิดว่ามันพัฒนาสมองและEQได้
แต่ลูกสาวไม่สนใจ ร้องจะเอาอย่างเดียว ไม่ได้ล็อคห้องไม่กินข้าว ซึ่งแรกๆผมก็ง้อครับ หลังๆไม่ง้อ เพราะงานผมก็เยอะ และคิดว่าจะดัดนิสัย จะไม่กินข้าว 2วันผมก็ไม่ง้อ เคยมากสุด2วัน เสาร์อาทิตย์  จนวันจันทร์ได้ยินว่าเป็นลมที่โรงเรียน      แต่ต่อมาก็เกิดเรื่องอีก   ผมก็ไม่ง้อ ก็ไปกินอีกทีวันจันทร์เหมือนเดิม  บางครั้งหนักๆ เหมือนลูกน่าจะหิว แม้ผมเอาข้าวไปวางไว้หน้าห้องก็ไม่กิน   ลูกเลือกที่จะปีนหน้าต่างจะกระโดดหนี ดีนะข้างบ้านเห็นก่อนรีบวิ่งมาบอก 
บางทีก็แอบหนีไปตอนกลางคืน ย่องลงมา เปิดบ้านทิ้งไว้ แน่นอนไปได้ไม่ไกลในหมู่บ้านนั้นแหละ   จะเรียกว่าประชดเก่ง อวดเก่งก็ใช่ 

คือถ้าผมผิดแบบไม่ถูกใจเค้า กลับบ้านช้าไม่เล่นกับเค้า งอนแบบนี้ผมเข้าใจนะครับ ผมก็ง้อเค้าดีๆ แต่ประเภทไม่ได้ของเล่น ไม่มีเหตุผลให้ งอนไม่กินข้าว ผมรู้สึกเขาเอาแต่ใจเกินไป
คำถามก็คือผมควรทำอย่างไรดีครับ ยอมรับตามตรงกับแม่เค้า ที่แม่เค้าเลือกเดินจากผมไปก็เพราะเรื่องที่ผมไม่ง้อเนี่ยแหละ ผมอาจจะไม่เข้าใจผญ ผมมองทุกอย่างมันคือเหตุและผล จำได้เหตุผลที่ผมเลิกกับแฟนคือ ห้ามแฟนใส่ไฮเตอร์พร้อมน้ำยาปรับผ้านุ่ม  แฟนบอกทำมาตั้งแต่อยู่กับพ่อและแม่แล้ว ผมบอกผิด เค้างอน อธิบายใฟ้ฟังไม่ฟัง. จะทำ ผมไม่ง้อ ...เลิก

แต่ผมไม่อยากให้ลูกโตขึ้นมาไร้เหตุผลหรือโดยสปอยจนเสียคน

ผมควรปรับอย่างไรดีครับ ควรถอยหรือเดินเกมอย่างไร แต่จะให้ง้อเค้าทุกครั้งคือไม่มีทางเด็ดขาด