ผมแอบชอบผู้หญิงอยู่ด้วยกันสามคนครับ สองคนแรกคือเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันที่มหาลัย ส่วนอีกคนคือพี่ที่ทำงานด้วยกันปัจจุบัน ผมเป็นคนค่อนข้างขี้อาย ไม่มีความมั่นใจ ชอบคิดไปเอง นี้อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมโดนปฎิเสธก็ได้ ผมเริ่มเล่าเลยนะครับ เรื่องเริ่มต้นจาก ผู้หญิงที่ผมชอบคนแรกคือเพื่อนสนิทคนที่หนึ่ง เหตุผลที่ชอบเพราะเธอเป็นที่ปรึกษาได้ในทุกเรื่อง และก็เป็นคนตลก คุยกันแบบแมนๆได้เหมือนผู้ชายคุยกับผู้ชาย ผมเลยชอบเธอครับ แต่ก็ถูกเธอปฎิเสธ เพราะว่าเธอไม่อยากเสียความเป็นเพื่อนกับผม ผมเข้าใจ จึงทำใจเลิกชอบเธอได้ครับส่วนเพื่อนสนิทคนที่สอง เหตุผลที่ผมชอบเพราะเธอค่อยอยู่ข้างๆผมเสมอเวลาที่ผมทุกข์ เธอค่อยปลอบ ค่อยเป็นห่วงเป็นใย และค่อยให้คำแนะนำในการใช้ชีวิตกับผมเสมอมา และเธอเองก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ให้ของขวัญกับผม ซึ่งมันไม่ใช่อะไรที่พิเศษเลย แต่สำหรับผมมันพิเศษมาก ทุกวันนี้ผมไม่เคยลืมความทรงจำในวันนั้นได้เลย ผมดีใจมาก ก็เลยคิดไปเองว่าผมคงชอบเธอแหละ แต่คิดในใจอีกทีจะดีหรอ คนแรกก็ถูกปฎิเสธเพราะคำว่าเพื่อนไปแล้วนะ แต่ความคิดของผมในตอนนั้น ผมก็แค่อยากบอกสิ่งที่รู้สึกออกไป ก็เลยตัดสินใจที่จะไปบอกกับเธอ แต่ว่าคำตอบก็อย่างที่คิดไว้แล้ว เธอบอกกับผมว่าโซนของเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน เธอบอกผมว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ผมได้ฟังแค่นี้ก็เข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมา ที่เธอทำดีด้วยทุกอย่างเพราะผมเป็นเพื่อนที่ดีของเธอแค่นั้น เธอจึงอยากช่วยเหลือผมในยามที่ผมลำบากไม่ใช่ความรู้สึกรักใคร่อะไรนั้นหรอก จนปัจจุบันผมก็ยังตัดใจจากเธอไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะความผูกพันที่อยู่ด้วยกันมานาน จนแล้วในที่สุดโชคชะตาก็ทำให้ผมได้มาพบกับรุ่นพี่คนนึ่งในที่ทำงาน มันทำให้ใจของผมเริ่มสับสน และค่อยๆเปลี่ยนไป เธอคือคนที่ผมแอบชอบคนที่สาม เธอเป็นคนที่น่ารัก เป็นกันเอง ยิ้มเก่ง ทำงานเก่ง เป็นผู้หญิงที่สตรองมาก ผมได้คุยกับเธอก็เหมือนเข้ากันได้ทุกอย่าง คุยไปในทิศทางเดียวกัน โดยที่ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัวเลยว่ามันเป็นความรักที่ค่อยๆผุดขึ้นมา และเธอเองก็มีไลฟ์สไตล์คล้ายๆกับผมอีก คือเธอชอบดูอนิเมะและชอบแมวเหมือนกับผมครับ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ใจตัวเอง เพราะในหัวผมย้ำคิดอยู่ แค่ว่าผมต้องชอบเพื่อนสนิทคนที่สองอยู่ต่อไป ถึงจะโดนปฎิเสธ ผมก็ยังชอบเธออยู่ดี ในหัวของผมตอนนั้นคือ ห้ามไปชอบคนอื่นนะ อย่าไปเปิดใจให้ใคร รอคนนี้สิ เธอเป็นเพื่อนกับเรามานานนะ เธอมีความผูกพันกับเรามาก สักวันถ้ารอไปเรื่อยๆ เธออาจจะหันมามองเราในฐานะของผู้ชายคนนึ่งก็ได้ ผมคิดแบบนี้มาตลอด จนจู่ๆวันนึ่งก็มีเหตุการณ์สำคัญที่ทำใหผมเปลี่ยนความคิดนี้ไป และทำให้ผมได้รู้ใจตัวเองว่าคนที่ผมต้องเลือกคือใคร และต้องจริงจังกับเธอคนนั้นแล้วนะ ก็คือรุ่นพี่ที่ทำงานครับ เรื่องมีอยู่ว่าผมไปได้ยินข่าวจากรุ่นพี่ที่ทำงานคนอื่น ว่ารุ่นพี่ที่ผมไม่แน่ใจว่าผมชอบเธอ กำลังจะออกจากงานเร็วๆนี้ ความรู้สึกของผมตอนนั้นมันปั่นปวนไปหมด ในหัวมีแต่เรื่องของรุ่นพี่คนนี้ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ช่วงเวลาที่เธอให้กับผม มันไม่ใช่ในฐานะของเพื่อน หรือคนรู้จัก แต่อย่างใด แต่เธอให้กับผมในฐานะของผู้ชายคนนึ่ง ที่ผู้หญิงคนนึ่งสนใจ เธอมักจะทำให้ผมยิ้มและหัวเราะได้อยู่ตลอดเวลาที่ได้คุยกัน เธอช่วยเหลือผมเสมอยามที่ผมทำงานไม่ได้ เธอคุยแต่เรื่องที่ผมสนใจทั้งนั้น เธอให้รอยยิ้มกับผมเสมอมา และเธอก็แสดงออกให้เห็นว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม แต่ว่าผมมันโง่เองที่รู้สึกตัวช้าไปในวันที่จะสายไปแล้ว ผมไม่ใส่ใจเธอ ผมไม่กล้าชวนเธอคุยก่อน เอาแต่นั่งทำงานงกๆสนใจแต่งานมากกว่าเธอ พูดง่ายๆว่าผมไม่รู้ใจตัวเองนั้นแหละ ว่ารักเขามากขนาดไหน แค่คิดไปเองว่ารู้สึกดีกับเธอเฉยๆ เพราะเธอมาทำอะไรให้หลายๆอย่าง และผมเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วห้ามไปชอบคนอื่นอีกละ ตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจมาก ที่ผมไม่รู้ใจตัวเองให้เร็วกว่านี้ ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ ถ้าเธอออกจากงานไปแล้ว ผมคงไม่มีโอกาสได้เจอเธอ ผมควรไปหาเธอและขอเธอคบไปเลย หรือผมควรหยุดแค่นี้ เพราะผมกลัวความผิดหวัง ที่ผ่านมานอกจากผู้หญิงสามคนนี้แล้ว ผมเคยโดนปฎิเสธมาทุกครั้งครับตลอดชีวิต 20 กว่าปี ทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง และเรื่องความรัก แต่ว่าครั้งนี้ผมรู้สึกไม่อยากให้เธอไปจากผมเลย คือว่าที่เธอจะออกจากงานเพราะต้องการไปอยู่กับครอบครัวครับ เธอมาที่กรุงเทพ เพราะหาเลี้ยงครอบครัวด้วยตัวคนเดียว ผมผิดไหมที่มันเป็นการตัดสินใจของเธอที่เธออยากกลับไปอยู่กับครอบครัว ผมเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เธอไป ผมเห็นแก่ตัวไปไหมครับ ผมรักเธอ จะเป็นไปได้ไหมที่เธอจะรับรักผม แต่ผมทำเธอเสียเวลาตั้งนานเกือบปีแล้ว ผมไม่ชัดเจนกับเธอเองตั้งแต่แรก ตอนนี้จะมานั้งเสียใจก็คงไม่แปลก ถ้าเธอเข้ามาเห็น มาได้อ่าน ผมก็อยากให้เธอได้รู้ว่า "ผมรักเธอมากนะ"