ปกติเราเป็นคนมีเพื่อนน้อย แบบเลือกคบเฉพาะคนที่คิดว่าไปด้วยกันรอดประมาณว่าศีลเสมอกันนั้นเอง
ไม่เคยให้คำว่าเพื่อนสนิทกับใครง่ายๆถ้าไม่รู้จักนิสัยใจคอและผ่านความยากลำบากกันมาจริงๆ
" เรียนรู้และปรับใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างลงตัว " นั่นคือเพื่อนสนิทแต่ถ้าภายใต้การคยกันยังมีความหวาดระแวงไม่ไว้ใจ กลัวเอาไปนิทา หรืออะไรก็แล้วแต่
ถ้ามีกลิ่นแม้แต่น้อยว่าเขาเป็นคนแบบนั้น ก็ไม่เสียเวลาไปต่อนะ ขอเป็นคนที่รู้จักกันเฉยๆก็พอ
แต่เรื่องของเราคือ เรามารู้จักเพื่อนคนนึ่งช่วงที่เริ่มเป็นวัยรุ่นและก้าวเข้าสู่วัยแห่งการมีคำว่า "ผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง"
เราให้คำว่าสนิท เพราะเขาดีกับเรา เขามีความคิดดีๆ ค่อยช่วยเหลือเข้าใจและห้ามปรามในเรื่องแย่
คือเพื่อนคนนี้ดีกับเรามากๆ เราสบายใจและดีใจมากที่มีเขาเป็นเพื่อน และเขาคือ "เพื่อนสนิท"
จนเราเริ่มห่างกันไปมีหน้าที่ที่แตกต่าง สังคมต่าง อะไรหลายๆอย่างต่าง เราเริ่มรู้สึกเขาเปลี่ยนไปในเรื่องของภายนอก การแต่งตัว,คำพูด,หรือสไตล์การใช้ชีวิต เริ่มมีความลับ((หรือเขาไม่ค่อยบอกหรือเล่าเก่งแบบเรา😂)) จนเรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่าเราก็น่าจะสำคัญพอที่จะได้รู้ก็ ไม่!
โดนปฎิเสธบ่อยๆ (ซึ่งเขาอาจจะมีเหตุส่วนตัว) แต่คือมันสัมผัสได้ว่าไม่เหมือนเดิม
หลังๆมันเริ่มหนักขึ้น หลายเรื่องขึ้น ทำเหมือนคนไม่แคร์ เหมือนจะแอนตี้เบาๆ หรือเขาไม่อยากคบเราแล้วก็ไม่รู้ คือมั่นใจและพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า เพื่อนคนนี้ไม่ใช่คนที่ฉันเคยรู้จัก!!!
เราเคารพในสิ่งที่เขาเปลี่ยนแปลงและคิดว่ามันดี แต่เราเองที่ทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่มันไม่เหมือนเดิม
ถ้าการกระทำของเขาทำให้เขามีความสุขเราดีใจมาก แต่เราคงขอบายลดความใส่ใจลง แคร์น้อยลงและยินดีกับชีวิตดีๆในแบบที่เขาเลือก เพราะไม่มีอะไรที่ผิดเลยแค่ต่างคนต่างไปมีชีวิต แค่เสียดายช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาด้วยกัน
เราเลือกจะนิ่งค่อยลดความสัมพันธ์และให้มันหายไปในที่สุด เพราะเราต้องการปกป้องตัวเองเพราะเราคุมความรู้สึกของตัวเองกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริงๆ
มันน่าเสียดายแต่เราไม่อยากเสียใจ! หรือเราควรหาวิธีแก้ ? หรือควรแก้ที่นิสัยตัวเอง? หรือควรเฟกและแกล้งตีมึนแล้วแสร้งทำว่า "เง้ยยยยย เราดีกัน เราเป็นห่วงแก เราคิดถึง อะไรบลาๆๆๆ!? ยากอะ มันต้องไม่เนียนแน่ๆ
ก่อนหน้าเคยโดนเพื่อนที่คิดว่าสนิทเลิกยุ่งไปแบบงงๆเหมือนกัน แค่วันนึงเราก็เรียนรู้ว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรเลย ไม่คิดหาคำตอบไม่สงสัยและรู้สึกดีมากด้วยซ้ำที่มันเป็นแบบนี้
คุณเคยเลิกคบเเพื่อนด้วยสาเหตุอะไรบ้าง?
ไม่เคยให้คำว่าเพื่อนสนิทกับใครง่ายๆถ้าไม่รู้จักนิสัยใจคอและผ่านความยากลำบากกันมาจริงๆ
" เรียนรู้และปรับใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างลงตัว " นั่นคือเพื่อนสนิทแต่ถ้าภายใต้การคยกันยังมีความหวาดระแวงไม่ไว้ใจ กลัวเอาไปนิทา หรืออะไรก็แล้วแต่
ถ้ามีกลิ่นแม้แต่น้อยว่าเขาเป็นคนแบบนั้น ก็ไม่เสียเวลาไปต่อนะ ขอเป็นคนที่รู้จักกันเฉยๆก็พอ
แต่เรื่องของเราคือ เรามารู้จักเพื่อนคนนึ่งช่วงที่เริ่มเป็นวัยรุ่นและก้าวเข้าสู่วัยแห่งการมีคำว่า "ผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง"
เราให้คำว่าสนิท เพราะเขาดีกับเรา เขามีความคิดดีๆ ค่อยช่วยเหลือเข้าใจและห้ามปรามในเรื่องแย่
คือเพื่อนคนนี้ดีกับเรามากๆ เราสบายใจและดีใจมากที่มีเขาเป็นเพื่อน และเขาคือ "เพื่อนสนิท"
จนเราเริ่มห่างกันไปมีหน้าที่ที่แตกต่าง สังคมต่าง อะไรหลายๆอย่างต่าง เราเริ่มรู้สึกเขาเปลี่ยนไปในเรื่องของภายนอก การแต่งตัว,คำพูด,หรือสไตล์การใช้ชีวิต เริ่มมีความลับ((หรือเขาไม่ค่อยบอกหรือเล่าเก่งแบบเรา😂)) จนเรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่าเราก็น่าจะสำคัญพอที่จะได้รู้ก็ ไม่!
โดนปฎิเสธบ่อยๆ (ซึ่งเขาอาจจะมีเหตุส่วนตัว) แต่คือมันสัมผัสได้ว่าไม่เหมือนเดิม
หลังๆมันเริ่มหนักขึ้น หลายเรื่องขึ้น ทำเหมือนคนไม่แคร์ เหมือนจะแอนตี้เบาๆ หรือเขาไม่อยากคบเราแล้วก็ไม่รู้ คือมั่นใจและพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า เพื่อนคนนี้ไม่ใช่คนที่ฉันเคยรู้จัก!!!
เราเคารพในสิ่งที่เขาเปลี่ยนแปลงและคิดว่ามันดี แต่เราเองที่ทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่มันไม่เหมือนเดิม
ถ้าการกระทำของเขาทำให้เขามีความสุขเราดีใจมาก แต่เราคงขอบายลดความใส่ใจลง แคร์น้อยลงและยินดีกับชีวิตดีๆในแบบที่เขาเลือก เพราะไม่มีอะไรที่ผิดเลยแค่ต่างคนต่างไปมีชีวิต แค่เสียดายช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาด้วยกัน
เราเลือกจะนิ่งค่อยลดความสัมพันธ์และให้มันหายไปในที่สุด เพราะเราต้องการปกป้องตัวเองเพราะเราคุมความรู้สึกของตัวเองกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริงๆ
มันน่าเสียดายแต่เราไม่อยากเสียใจ! หรือเราควรหาวิธีแก้ ? หรือควรแก้ที่นิสัยตัวเอง? หรือควรเฟกและแกล้งตีมึนแล้วแสร้งทำว่า "เง้ยยยยย เราดีกัน เราเป็นห่วงแก เราคิดถึง อะไรบลาๆๆๆ!? ยากอะ มันต้องไม่เนียนแน่ๆ
ก่อนหน้าเคยโดนเพื่อนที่คิดว่าสนิทเลิกยุ่งไปแบบงงๆเหมือนกัน แค่วันนึงเราก็เรียนรู้ว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรเลย ไม่คิดหาคำตอบไม่สงสัยและรู้สึกดีมากด้วยซ้ำที่มันเป็นแบบนี้