เราอยู่กับยายค่ะ ยายปากเสียมาก บ่นทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อมีใครมาบ้านก็เริ่มเอาข้อเสียเราไปพูดแล้วค่ะ บางทีแอบคิดว่าเพื่ออะไร? กับเรายายทำนิสัยข่มเหงมาตลอดค่ะ พูด เปรต,ผี,ตายโหง เป็นคำในชีวิตประจำวัน(ภาษาใต้) ยิ่งเวลาเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็โทรไปฟ้องลูกๆทั้งหลายของแก (8คนรวมแม่เรา) แม่เราไปมีครอบครัวใหม่อยู่คนละอำเภอกับเราและมีฐานะค่อนข้างจน บางงครั้งยายไม่พอใจเราแล้วโทรให้แม่มารับเราไปอยู่(ทำนองว่าจะไล่เราออกจากบ้าน) เมื่อแม่มาถึงเรากับตาก็งงค่ะว่ามารับทำไม เพราะไม่มีใครรู้เรื่องเลย แม่เราต้องเหมารถเขามาเสียทั้งเวลาและเงิน และแกทำนิสัยนี้แค่กับเราและแม่ค่ะ แม่จะไม่ค่อยมาที่บ้านแต่ไปหาเราที่ รร เลยไม่ค่อยโดน เมื่อก่อนเราเคยรักยายมากค่ะ เพราะโตมากับยาย เด็กๆก็อยากได้รับความปกป้องจากคนที่รัก แต่สำหรับยายไม่เลย แกมักจะเอาเรื่องเราและแม่ไปโฆษณาทั้งเรื่องจริงและไม่จริง แต่อันดับแรกคือพูดให้ตัวเองดูดี เป็นคนที่ไม่ยอมรับผิดเลย เอาตัวเองเป็นหลัก แต่กับลูกหลานคนอื่นทำไมพูดดี ไม่มีกริยาแบบนี้เลย เหมือนแกโดนกระทำมาตอนเด็กๆแล้วมาลงที่เรา เราเสียใจมากค่ะ สุขภาพจิตเราเริ่มแย่แล้วค่ะ ทั้งเครียดทั้งอึดอัด ปล. ยังไม่รวมความก้าวก่ายของลูกๆแกต่อเราและแม่ 

เดือน พ.ค.นี้ เราจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพ แต่ยายเอาบุญคุณมาอ้างไม่อยากให้เรา ป้าๆก็เช่นกัน เพราะไม่มีใครคอยอยู่รับใช้ตาและยายแทนพวกเขา เขามักจะสั่งและกดดันเราว่าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เหมือนเราเป็นหุ่นเชิด มีแต่คำสั่งของป้าๆ (แม่เราคนสุดท้อง) อยากให้มีบทสนทนาที่ดีมากกว่ามีแต่คำสั่ง เราทำได้ไม่ดีพวกเขาจะนินทาเรา แอบได้ยินมาบ่อย 

มันจะบาปมากไหมคะ?
1.เราพูดจากับยายเหมือนที่ยายพูดเรา เวลาเรากลั้นอดทนไม่ไหวจริงๆ
2. ถ้าเราเลือกจะไปสร้างชีวิตใหม่ของเราจะผิดไหม

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นที่ดีและอ่านจนจบนะคะ