ที่บ้านยายแกป่วยติดเตียง  แถมแต่ยังหลงๆลืม เดินไม่ได้แต่ยังคลานได้ แกก็คลานไปทั่ว  ทั้งบ้านมีแม่กับเราที่ดูแลเป็นหลักค่ะ  คือเก็บขี้เยี่ยว
(ขออภัยถ้าไม่สุภาพ)ก็ทำกันอยู่สองคนนอกนั้นไม่เข้ามาใกล้เลย  ยายเรามีลูก 6 คน  ตาย1  แม่เราคนสุดท้องดูแลแก  ป้ากับลุงเรา2คน ทำงานต่างจังหวัด  อีก 2 อยู่บ้านเดียวกัน  ก็ทำงานนอกบ้านหมดค่ะ
             
           เราดูแลช่วงเช้าถึงเย็น แม่จะนอนเฝ้าแกช่วงกลางคืน บางวันก็ลงมาช่วยแม่ดู ยายแกชอบมีปัญหาช่วงกลางคืน กลางวันก็มีบ้าง บางครั้งยอมรับว่าโมโหนะคะ  เราเข้าใจแม่เรานะ  คือเหนื่อยงานแล้วมาเจอยายคนเรามันต้องมีอารมณ์มั่งล่ะ  บ่นให้คนรู้จักฟัง เค้าก็บอก บาปเด้อโน่นนี่ อดทนเอา 
คนเรามันก็ไม่ได้จะใจเย็นกันทุกคนนะคะมันต้องมีบ้าง   คนนอกเค้าไม่ได้มาดูอย่างเราเค้าไม่เข้าใจหรอกค่ะ
             
           รู้สึกว่ามันไม่ค่อยยุติธรรม  ตรงที่คนดูแลพ่อแม่บาปอ่ะค่ะ   คนที่แทบไม่ได้มาดูจะไม่บาปกว่าหรอคะ  ลุงที่อยู่บ้านเดี่ยวกัน 2 คน  แทบไม่แตะยายเลย กินแต่เหล้า  ดูดบุหรี่   พอยายแกปวดขี้  เรากับแม่รับหน้าที่    ที่เหลือออกไปนอกบ้านจ้า  เคยมีครั้งนึงไปลุงออกไปอ้วกเลย  พอแกปวดแล้วแม่นอนพักผ่อนก็ขึ้นไปเรียกแม่ให้มาเก็บ มีอะไรก็เรียกแต่แม่เรา  แม่กับเราอดนอนลุงนอนสบายไม่ได้มารับรู้   คือเราว่าหน้าที่ดูแลมันไม่ควรเกี่ยงหญิงชายอ่ะค่ะ 
พระที่เรานับถือท่านก็ดูแลแม่เหมือนกันขนาดท่านเป็นพระ