เราเกลียดพ่อตัวเองมาก คือเเบบ ตอนเด็กอยู่กับย่าตั้งเเต่จำความได้พ่อเเม่เเยกทางกัน พ่อไม่เคยให้เงินหรือส่งเสียเลี้ยงดูเราเลย ชอบกินเหล้าเเละสร้างปัญหาตลอดส่วนเเม่ไม่เคยกลับมาส่งข่าวอะไรมาเลย ตอนเด็กพ่อชอบทำร้ายเรา ด้วยกลัวของเราร้องเเต่ก็คุยกับเขาเหมือนเดิม เเต่ในใจคือเกลียดมาก คือพ่อเราเป็นไม่หลักประกันอะไรเลย ไม่ทำงาน ไม่ได้รับผิดเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรเลย คือใช้เงินคนเดียว ไม่เคยรับผิดชอบอะเกี่ยวกับชีวิตเราเลย พอเราเริ่มโตก็ทำงานพิเศษระหว่างเรียนพอเริ่มก็มีความคิดเป็นตัวมากขึ้น ตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าทำไมพ่อเเม่เราไม่เลี้ยงดูเอาใจใส่เหมือนคนอื่น เริ่มโกดเเต่ยังไม่เกลียด
มีอยู่วันหนึ่ง ตอนนั้นเราอยู่ประมาณ ม.5 พ่อเมาเเล้วเข้ามาทำร้ายร่างกายเรา ต่อย ทุบตีเรา เตะเรา ใช้ความรุนเเรงกับเรามาก ตอนนั้นเราร้องไห้เเละพูดออกมาว่าไม่ใช่พ่อกู คือเราคิดว่าเขาไม่เคยเลี้ยงดูเรามา ทำไมถึงมาทำนิสัยเเย่ๆเเบบนี้กับเราย่าเราเลี้ยงเรามายังไม่ทำแบบนี้เลย เหตุการณ์นี้ทำให้เกลียดเขามาก ไม่คุย ไม่พูดกันเลย เราจึงคิดว่าเราต้องเรียนให้ถึงที่สุด เราอยากเอาชนะเขาทางอ้อม น้าสาวเคยถามเราหลายครั้งว่าคุยกับพ่อรึยัง เเต่ครั้งสุดถามเมื่อตอนเราเรียนจบ ป.ตรี ว่าคุยกับพ่อรึยัง อยู่ดีๆน้ำตาเราไหลเเละร้องไห้เเบบสะอื้อ แล้วพูดว่าไม่ น้าสาวถามว่าถ้าเขาเเก่ หรือ เจ็บป่วยใครจะดูเเล เราบอกว่าไม่ น้าสาวเลยพูดต่อว่า จะเอาไปไว้บ้านพักรนชรากรอ เราบอกว่าจะไปที่ก็เชิญ น้าก็พูดไม่กลัวคนรอบจะมองเป็นลูกอกัญตญูเราบอกว่าเราไมเเคร์เเละก็พูดทั้งน้ำ น้าสาวเลยพูดว่าพอเราอายุมากขึ้เราจะเปลี่ยนความคิดเอง เขาเปลี่ยนเรื่องคุย ปัจจุบันนี้พ่อเราก็ยังไม่มีความรับผิดเหมือนเดิม เราบางเราก็อยากปล่อยวางเเต่พอเห็นหน้าเขาทีไรในใจเรามันก็ยังรู้สึกเกลียดเขา ไม่เจอ ไม่อยากยินเสียง ไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับเขา ตอนนี้เราอายุ 25 ละ เราไม่คุยกับเขาไม่ยุ่ง เจอกันที่ตลาดก็ไม่ทัก ทำเหมือนไม่รู้จักกัน มันเหมือนลอยเเผลเป็นในใจเรา คนรอบข้างชอบบอกว่าให้เราเอาดอกไม้ไปขอขมาเขาซะ เพราะว่าจะทำอะไรไม่เจริญ จะติดขัด เราทำไม่ได้อะ เรายอมที่จะไม่เจริญหรือทำอะไรติดๆขัดๆ ทุกวันนี้ความรู้สึกนั้นมันเหมือนมากขึ้นกว่าเดิมอีก เกลียดเเม่ด้วย เเม่เราใจดำมาก 25 ปีไม่เคยกลับมาหรือส่งข่าวอะไรมาเลย เรารู้เกลียดพ่อเกลียดเเม่ตัวเเองเเบบผิดไหม เราพยายามที่จะไม่คิดเเบบนั้น เเต่ไม่ได้สักที เราควรทำยังไงดี เราเปลี่ยนความตัวเองไม่ได้จริงๆ คือเหมือนว่าถ้าเขาเป็นอะไรไป เราก็จะไม่ไปงานอะ เรารู้สึกเราเป็นลูกอตัญญูนะ บางทีเราก็บาป เเต่ความรู้สึกของมันเหมือนเดิมคือเกลียด เราคิดว่าถ้าไม่มีปู่กับย่าแล้ว เราจะไม่ขออยู่บ้านอีก จะไปอยู่ที่อื่น เพราะเราไม่อยากเจอพ่อ เราควรทำย่งไงดี ขอคำเเนะนำหน่อยคะ