ตั้งแต่เด็กๆที่จำความได้เราก็อยู่กับแม่และย่ามาตลอดไม่รู้ว่าพ่อของเราอยู่ที่ไหน แม่กับย่าคอยดูแลเราตลอด บอกไว้ก่อนพ่อของเราเจ้าชู้มากขนาดคบกับแม่เราก็ก็ยังไม่แฟนใหม่แล้วก็ไม่อยู่กับแฟนใหม่ตอนนั้นเราสงสารแม่มากแม่บอกกับเราตลอดว่าตอนนี้แม่อยู่ที่บ้านในฐานะแม่ที่เลี้ยงดูเรา ส่วนย่าก็ไม่ได้ว่าอะไรจนแม่ของเราโดนกดดันจากคนรอบข้างที่ญาติๆ ป้าๆ น้าๆ จนวันนึงแม่เราก็หายโดยที่ไม่ได้บอกลาเราเพราะตอนนั้นเราไปโรงเรียน พอแม่หายไปสักพักเราก็อยู่กับย่า ย่าเปรียบเหมือนแม่ของเราย่าจะคอยดูแลเราดุเราตลอดและสอนเรื่องต่างๆ จนวันนึงพ่อของเราก็กลับมาเพราะมีญาติๆไปบอก ตอนนั้นบอกเลยเราดีใจมากที่พ่อกลับมาเหมือนลืมไปได้ช่วงนึงว่าแม่ของเราหายไป วันนึงที่เราเรียนอยู่แม่ก็มาหาเราที่โรงเรียนแม่บอกที่หายไปเพราะไม่อยากให้เราลำบากใจจริงแม่อยากพาเราไปอยู่ด้วยแต่ตอนนั้นแม่เราไม่พร้อมที่จะพาเราไม่อยากให้เราลำบากถ้าอยู่กับย่าเราก็จะได้เรียนสูงๆ กลับมาที่เรื่องของพ่อ พ่อทำตัวดีได้สักพักพ่อก็เริ่มมีแฟนใหม่พอพ่อมีแฟนใหม่พ่อก็ไม่สนใจเรา ภาระทุกอย่างอยู่ที่ย่าเราหมดเลย จนมีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดที่มีต่อพ่อคือ พี่สาวของเราเค้าชอบเต้นมาก แต่ไม่ใช่เต้นโคโยตี้นะ พี่ของเราก็แอบไปซ้อมเพราะย่าเราไม่เข้าใจและพ่อเราก็ไม่ให้พี่เราเต้นเหมือนกัน จนวันนึงแม่เลี้ยงที่คบกับพ่อเราจับได้ว่าพี่เราแอบไปซ้อมเต้น แม่เลี้ยงฟ้องพ่อเราพี่เราอธิบายยังไงพ่อก็ไม่ฟังพ่อเราเตะพี่เรา เอาหัวพี่เราโขกกับกำแพง นำสายยางฉีดน้ำตีพี่เราจนเราทนดูไม่ได้เราเข้าไปกอดพี่เรากันไม่ให้พ่อเราตี มันดูว่ารุนแรงไปว่าแต่งเรื่องป่าวเราบอกได้เลยไม่เคยแต่งเลย จากนั้นพี่สาวเราก็ซึมเศร้าหวาดกลัวจนพี่เราทนกับการกดดันจากแม่เลี้ยงที่คอยจะจับผิดทุกเรื่องที่จะไปพ่อเราไม่ไหวพี่เราเลยหนีไปอยู่กับแม่ จนผ่านไปหลายปีย่าของเราตายชีวิตของเราตอนนี้แย่มากพ่อไม่สนใจเราอยู่กับแม่เลี้ยงมีเงินเท่าไหร่ก็ให้แม่เลี้ยง ส่วนแม่เลี้ยงก็ส่งเงินให้ลูก จนวันนึงเราไปเจอพ่อของเราขับรถกับผู้หญิงคนใหม่ที่ไม่ใช่แม่เลี้ยงผู้หญิงคนนั้นกำลังท้อง ตอนนั้นน้ำตาเราไหล เราตัวสั่น ทำอะไรไม่ได้พอไปปรึกษาน้าน้าด่าเราว่าไปยุ่งเรื่องของพ่อทำไม ตอนนั้นมันทำให้เรามืดไปอีกคิดไรไม่ออก พอทุกครั้งที่แม่เลี้ยงเรากลับบ้านของเค้าพ่อของเราก็จะไปอยู่กับผู้หญิงอีกคนพ่อจะปล่อให้เราอยู่บ้านคนเดียวกลับมาก็มาอาบน้ำแล้วให้เงินเราเล็กน้อยทุกวันนี้เราไม่อยากจะคุยกับพ่อ เกลียดพ่อ อยู่กับเพื่อนมีความสุขความอยู่กับครอบครัวของเพื่อนเรามีความสุข เราไม่อยากอยู่บ้าน ตอนนี้เราคิดตลอดว่าพระคุณของพ่อเราแค่ให้กำเนิด บางครั้งเราอยากให้เค้าตาย อาจจะดูเลวเป็นลูกที่แย่ แต่เราทนกับเค้าไม่ไหวบางวันเราตื่นมาไม่เจอใครเราได้แต่ร้องไห้อยากไปอยู่กับแม่ อยากไปจากพ่อ ขอโทษทุกคนถ้ามันไม่สุภาพรุนแรง ที่มาตั้งกระทู้เพราะไม่มีที่ระบายเลยมาระบายให้พันทิพย์ ขอโทษถ้าทำให้อ่านลำบากพิมพ์ผิด แค่อยากจะระบาย ขอบคุณคนที่ให้กำลังใจไว้ล่วงหน้านะครับ