อยากจะบอกไว้ก่อนเลยค่ะ ว่าฉันไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าหรอกค่ะ แต่มันอดคิดไม่ได้ เมื่อมันมีหลายๆอย่างทำให้เราต้องเหนื่อย ท้อใจ อึดอัดใจ กดดัน อยากร้องไห้ หรืออยากแม้กระทั่ง หยุดลมหายใจของตัวเอง ไม่รู้ว่ามีใครเป็นบ้างไหม ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แต่มีคนที่รักเราห่วงเราอยู่ ไม่ทำให้เราต้องอด ไม่ทำให้เราต้องเหนื่อย ถึงแม้ว่าคนๆนี้จะมีอยู่แค่คนเดียว แต่มันกลับเปลี่ยนการตัดสินใจของเราได้ทุกครั้ง ที่เราเริ่มที่จะคิด มันเป็นสิ่งที่โง่มากเลยค่ะ แต่บางที ไม่รู้ว่าจะรับมันยังไงไหว ต้องเก็บไว้ทุกครั้ง บอกใครไม่ได้ เพราะคงถูกมองว่าไม่สำคัญไร้สาระ หรือแค่บอกว่าเราคิดมากเกินไป หรือเราอาจจะคิดมากจริงๆ และเขาอาจจะคิดน้อยไปสำหรับเราหรือเปล่า  มีความคิดแบบนี้กับการใช้ชีวิตอยู่มาจะ2ปีแล้วค่ะ ก็ยังอยู่มาได้ตลอดนั่นล่ะค่ะ ก็เพราะมีคนๆนี้คนเดียวค่ะ คนที่คอยอยู่ข้างๆ ดูแลเราจนรู้จักหางานทำเลี้ยงตัวเองได้ บอกตามตรงเลยนะคะ ว่าถ้าไม่มีเขา ฉันยอมจบชีวิตตัวเองแบบไม่ลังเล และไม่มีอะไรให้ต้องคิดอีกแล้วอย่างแน่นอนค่ะ บางทีก็นึกเสียดาย กว่าคนๆนึงจะโตขึ้นมาได้ขนาดนี้ กว่าคนๆนึงจะเลี้ยงเราโตมาได้ขนาดนี้ เราจะอกตัญญูได้ลงหรอ คำตอบคือไม่ลงหรอกค่ะ คนที่ทำให้เราแย่จนไม่มีความสุขก็หลายคนนะ แต่คนที่ทำให้เรามีความสุขได้ก็มีแค่คนๆเดียว ที่เราก็ยังนึกถึงอยู่ทุกครั้งก่อนที่จะทำอะไร บางทีความคิดก็เป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงตัวเอง ความคิดครอบงำตัวเราได้เสมอ แต่ก็จะพยายามให้ความรักของคนๆนึงที่มีให้เรามันช่วยต่อสู้กับความคิดแย่ๆของเราแบบนี้ไปจนกว่า...

ปล.ช่วยแบ่งปันเรื่องราวของคุณหน่อยค่ะ ว่ามีชีวิตที่แย่ๆบ้างไหม แล้วอยู่กับมันได้ยังไง