มีเพื่อนอยู่คนนึงตอนม.ต้นเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาอยู่กลุ่มเดียวกันแต่ถ้าถามว่าสนิทใครสุดก็เค้านั้นแหละ พอขึ้นม.ปลายมาก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอาจจะเป็นเพราะไปบนกับศาลว่าให้อยู่ห้องเดียวกัน ละทีนี้ก็เจอเพื่อนใหม่เค้าเริ่มสนิทกับเพื่อนอีกคนเวลาเดินไปไหนมาไหนกัน3คนเราต้องเดินตามหลังเหมือนคนใช้คุยกันอยู่2คนไม่มีกูมันก็อยู่เพราะกูได้เพื่อนใหม่ ละเราก็เลยตัดสินใจถอนออกใาให้มันสนิทกันแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันและยังอยู่กลุ่มเดียวกันด้วย ถ้าถามว่าตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทมั้ยตอบได้เลยว่าไม่รู้เพราะกลัวเหมือนเคสที่ผ่านที่เราคิดว่าเราสนิทกับเค้าเค้าสนิทกับเราเป็นดูโอ้กัน เราก็เลยไม่กล้าเรียกเพื่อนคนไหนว่าเพื่อนสนิทนอกจากคำว่าเพื่อนเฉยๆ ยิ่งตอนแรกที่เราถอยออกมานี่ร้องไห้หนักมากแต่พอมาตอนนี้ก็รู้สึกว่ากูร้องไห้ทำไมว่ะแค่เพื่อนคนนึงที่เราสนิทแต่มันไม่สนิทหลังจากนนั้นมาไม่กล้าเรียกใครว่าเพื่อนสนิทอีกเลยว่าแล้วก็คิดถึงเพื่อนตอนม.ต้นแต่ไม่คิดถึงหรอ แต่ตอนเรายังรู้สึกว่าเรายังออกจากตรงนั้นไม่ได้เลยรู้วึกว่าอยากให้เป็นเพื่อนที่กูสนิทที่สุดแต่ไม่ใช่ละยิ่งพ่อแม่ก็ชอบถามว่าเพื่อนคนนั้นเป็นไงบ้างเราก็ตอบได้แค่สบายดีหรือไม่ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเพราะเราไม่กล้าบอกว่าเค้าไม่ใช่เพื่อนสนิทเราเพราะที่บ้านเชื่อใจเพื่อนคนนี้มากมากแบบมากๆเราก็เลยไม่กล้า...เวลาพ่อถามละยิ่งอึดอัดไม่รู้จะตอบยังไง