บางครั้ง เราเหนื่อย เราท้อ อยากจะระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าบอกใคร อย่างจะพูดแต่ไม่กล้าพอ กลัวคนในครอบครัวเสียใจ กลัวเขารับไม่ได้กับสิ่งที่เราพูด กลัวพูดไป แล้วเขาว่าเราโกหก แต่งเรื่องขึ้นมาเอง จนทำให้เรื่องมันบานปลาย อยากบอกแม่ แต่กลัวแม่ไล่ออกจากบ้าน เพราะบางครั้งทำอะไรไปไม่ถูกใจ เขาบ่น เขาว่าเราตลอด ทำอะไรผิดหมด บางทีก้น้อยใจเพราะเราไม่ใช่ลูกเขานิ เราก็แค่ เด็กกำพร้าคนนึงที่พ่อและแม่เสียไปแล้วตั้งแต่เด็ก
( ที่อยากบอกแม่ก่อนหน้านี่คือ อา น้องของพ่อแต่เราเรียก แม่มาตั้งแต่ ป4 ) แต่เหมือนว่า เวลาเขาไม่ถูกใจอะไร เราจะโดนตีอยู่บ่อยครั้ง ส่วนลูกของเขาไม่เคยโดนตี ไม่ว่า ไม่บ่น ตามใจ ต่างกับเรา ไม่เคยได้ความรัก ความอบอุ่น พูดไปก็เหมือนละคร แต่นี่ของหนู (เดียวจะมีภาคต่อจากนี่ เข้มข้นกว่านนี่ )