แม่เราเสียไปเมื่อปีที่แล้วเดือนตุลาคม เราจำฝังใจมาก เราเสียใจมากที่กลับมาบ้านมาเจอศพแม่นอนอยู่ที่วัด แม่ไม่หายใจ แม่ตัวเย็นเฉียบ เย็นมาก เราเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากนะ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วก็อดที่จะร้องไม่ได้ อยากจะเข้มแข็งแต่ก็ทำไม่ได้ เราร้องไห้พี่สาวเราเข้ามาปลอบแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย เสีมยใจมาก มากๆไม่อยากทำอะไรเลยแต่ต้องจัดงานศพเพราะมันมีเรื่องยุ่งยากมากมายเกี่ยวกับงาน สามสี่วันตอนจัดงานศพคือฝันเห็นแม่มาหาทุกคืน ฝันว่าแม่สบายดี แม่ฟื้น ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน แม่ไม่ได้ตาย แต่พอตื่นขึ้นมาอยากร้องไห้มาก แต่ไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ พอวันสุดท้ายวันเผาศพแม่พี่สาวเราร้องไห้หนักมาก เราไม่ร้อง เราอั้นเอาไว้ เราไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาเราเพราะว่าแม่เองก็ไม่ชอบให้เราร้องไห้เหมือนกัน เราเห็นร่างแม่ที่บวมกว่าวันแรก มันไม่มีความรู้สึกกลัวเลย มันมีแต่ความรู้สึกที่ว่า...แม่ไปแล้วเหรอ เรื่องจริงใช่มั้ย? เสียใจนะ แต่ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเรา หลังจากวันนั้นเราก็กลับไปเรียนปกติ พี่สาวเราบอกว่าอย่าแอบไปร้องไห้คนเดียวล่ะ อย่าคิดสั้นด้วย เราตอบตกลงแต่ก็ทำไม่ได้ เรากลับมาแล้วก็ร้องไห้ คิดถึงแม่ วันนั้นมีสอบก็ต้องอ่านหนังสือ อ่านไปร้องไห้ไป เพื่อนมาเจอก็ปลอบ เราอยากร้องไห้เลยนะตอนเพื่อนถามว่าโอเคมั้ย แต่มันไม่ได้ เราไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ แล้วหลังจากนั้นผ่านมาหลายต่อหลายวันมาก เราฝันว่าแม่ฟื้น แม่ไม่ได้ตาย เราฝันไปว่าแม่ยังไม่ตายแต่พอตื่นขึ้นมารู้สึกแย่มาก วันนั้นไม่อยากไปเรียนเลย หมดกำลังใจที่จะเดินต่อ แต่เวลาอยู่กับพี่เราทำเป็นเฮฮาหัวเราะตลอดทั้งๆที่ในใจแค่นึกถึงหน้าแม่ก็อยากจะร้องไห้ออกมาแล้ว พ่อเราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าช่วงแรกๆแต่ตอนนี้หายดีแล้ว ส่วนพี่สาวกับเราเหมือนเพิ่งมาเป็นและเป็นหนักด้วย พี่เราเอาแต่โทษตัวเองว่าถ้ารู้สึกตัวเร็วกว่านี้แม่คงไม่เสีย เราก็โทษตัวเองที่ไม่ได้ไปเจอแม่ก่อนเสีย แม่เราเป็นโรคหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน เป็นโรคที่ตรวจธรรมดายังไงก็ไม่เจอต้องตรวจแบบพิเศาเท่านั้น เราอึดอัดเพราะไม่อยากบอกใครว่าเรารู้สึกยังไง เราไม่อยากให้พี่เราเครียดไปมากกว่านี้เพราะแค่นี้พี่เราก็เหนื่อยมามากแล้ว และที่สำคัญตอนแรกๆเราอยากตายไปอยู่กับแม่ด้วย