อย่างที่รู้ว่าช่วงนี้โคโรน่าระบาด ที่ทำงานเราช่วงนี้มีคนจะไปต่างประเทศหลายคน ซึ่งพวกเขาซื้อตั๋วเดินทางไว้ล่วงหน้านานมาก และอย่างที่รู้อีกว่าตั๋วเดินทางไปต่างประเทศมันแพงมาก อย่างน้อยก็ราคาหลักหมื่น 

อยู่ๆ ที่ทำงานเราก็ออกนโยบายห้ามทุกคนไปต่างประเทศ เพื่อป้องกันการนำเชื้อโคโรน่ามาระบาดในที่ทำงาน คือออกนโยบายช้าไปหน่อย ประมาณว่าพนักงานจะเดินทางคืนนี้พรุ่งนี้อยู่แล้ว บางคนจะไปกับครอบครัว จะไปกับแฟน จู่ๆก็ถูกสั่งห้ามไป พนักงานถึงกับน้ำตาร่วง และก็ต้องยอมทิ้งตั๋ว (ตั๋วซื้อมาแล้วขอคืนเงินไม่ได้) เพราะถ้าเขาไม่ทำตามนโยบายก็จะต้องได้รับโทษโดยการถูกสั่งให้ลาออก

พอพนักงานที่ถูกสั่งห้ามรู้สึกเสียใจ แต่ก็นะ...ถ้าไม่เสียใจก็บ้าแล้ว แต่ละคนก็ไม่ได้รวย บางคนเก็บเงินเป็นปี บางคนซื้อตั๋วแบบผ่อน มีความฝันจะไปเที่ยวต่างประเทศ อยู่ๆความฝันทลายเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางใจ เราเข้าใจความรู้สึกดี ถ้าเป็นเราจะยอมออกจากงานแล้วไปต่างประเทศ (เพราะเรารู้สึกอยากออกอยู่แล้ว ชีวิตนึงจะมีโอกาสได้ไปต่างประเทศกี่ครั้งกันลาะ) พวกผู้บริหารก็ไม่ทำอะไรเลยกับความรู้สึกพนักงาน ปล่อยให้ HR เป็นคนจัดการ คอยปลอบประโลมโน้มพวกเขา (ถือว่า HR ก็น่าสงสารด้วยอีกคน ไม่ใช่คนออกคำสั่งแต่ต้องมาทำอะไรแบบนี้)

แต่ก็มีพนักงานบางคนเดินทางไปถึงต่างประเทศแล้ว เพราะเดินทางก่อนจะมีนโยบายสั่งห้ามไป แต่คนพวกนี้เมื่อกลับมาทำงานแล้วจะต้องถูกสั่งพักงานเป็นเวลาเกือบเดือน(เหมือนถูกกักบริเวณเพื่อรอดูอาการแสดงตัวของโรค) แล้วต้องใช้วันลาที่เหลือของตัวเองด้วย ที่ทำงานไม่เพิ่มโควต้าวันลาให้นะ ใครที่มีวันลาเหลือไม่พอกับที่สั่งหยุด ก็จะต้องขาดงานไป การขาดงานจะทำให้อดขึ้นเงินเดือนประจำปี (จะมีโทษอื่นอีกไหมก็ไม่รู้)

เราอยากรู้ว่าคนที่เข้ามาอ่านจะรู้สึกยังไง เราลองถามคนใกล้ตัวเรา คนที่เป็นเจ้าของธุรกิจจะคิดแบบผู้บริหาร คือเห็นด้วยกับเหตุการณ์นี้ พนักงานต้องทำใจ ส่วนคนที่ไม่ใช่เจ้าของธุรกิจจะรู้สึกสงสารพนักงาน และรู้สึกตำหนิผู้บริหาร ส่วนเรานั้นก็รู้สึกสงสารพนักงาน เพราะพวกเขาเป็นฝ่ายสูญเสียตลอด เรารู้สึกว่าทางองค์กรน่าจะมีมาตรการชดเชยอะไรให้กับความสูญเสียของพนักงานบ้าง อย่างน้อยก็เป็นการเยียวยาจิตใจ แต่ก็ไม่มี แล้วที่ทำงานคุณล่ะเป็นแบบนี้ไหม

---