กระทู้นี้ไม่มีอะไร แค่อยากระบายค่ะ
ตอนเด็กเราคิดว่าโลกสดใส มีแต่สิ่งดีๆ เป็นมิตร ไว้ใจทุกคน ทุกอย่าง พอเราเริ่มโต เราถูกเลี้ยงมาแบบเก็บกด พูดอะไรไม่ได้ ไม่มีใครฟัง ร้องไห้ไปก็ไม่ได้อะไร ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวในชีวิต ไม่สนับสนุนสิ่งที่เราชอบและทำได้ดี กีดกันให้เรียนแต่วิชาการ จำกัดเพื่อน เวลาพักคือแทบไม่มี เรียนพิเศษทั้งวัน ทุกวัน เราไปเรียนคือเบลอเหม่อๆ จนเราระเบิดแล้วทำตัวเกเร เราเคยโดดลงจากรถเพราะเขาด่าเราในทุกวัน จนวันนึงเราทนไม่ไหว พอเขาไม่เอาเราแล้ว เราค่อยกลับมาเรียน สุดท้ายตอนเลือกสายเรียน ม.ปลาย กับ คณะที่มหาลัยก็มีปัญหากันอยู่ดี สรุปคือเขาวางไว้หมดแล้ว เราเป็นหุ่นยนต์เดินตามที่วางไว้ ถ้าคิดต่างจะเอาความคิดมาครอบเรา
คนที่สอนเราว่ารักญาติให้เหมือนครอบครัว กลับตัดญาติเพราะเขาไม่มีเงินแล้วมาขอยืมเงิน คนที่เรียกเราว่าหลานรัก มีอะไรมาพูดใส่ไฟให้แต่เรา ทำอะไรนิดหน่อยก็เอาไปพูด ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย ในทางตรงกันข้าม ไปงานรับปริญญาแต่หลานที่เรียนหมอไม่ว่าไกลแค่ไหน ก็ขับไป ทำอะไรไม่ดีก็ยังชื่นชม คนไม่ยอมเรียนหมอ คือหมา? เพราะจะได้เอาไว้ไปพูดอวดคนอื่น เอารูปไปลงโชว์คนอื่น? ปลอมทั้งนั้น!
ต่อให้เรามีเพื่อนที่ดีเยอะแค่ไหนก็รักษาเราไม่ได้ พอมีเรื่องให้เสียใจ มีแต่อยากตาย เรารู้สึกว่ามันต้องเป็นครอบครัวเท่านั้น
เราผิดที่คิดไม่ดีกับคนที่เลี้ยงมาคนนึง ถึงจะพยายามไม่ดีแล้วก็ตาม ถึงจะพยายามคิดว่าเขาหวังดีแล้วก็ตาม เรามักจะพูดอะไรก็ได้ให้เขาเจ็บ หรือคิดในใจ
เราอารมณ์ขึ้นๆลงๆบ่อย เบื่อทุกอย่าง ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกสนุกได้เลย แม้จะพยายามเปิดรายการตลก เพลงที่ไม่เศร้าฟังทุกวัน เลี้ยงสัตว์ให้ช่วยรักษาเรา อยู่กับเพื่อนมันก็ดี แต่โตแล้วมันก็ต้องแยกกันไปทำงาน เราเคยคิดจะไปหาหมอจิตแพทย์ แต่ที่บ้านบอกไม่จำเป็น
ตอนนี้เราแยกมาอยู่คนเดียว ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน กลับวันสำคัญที่ไร ไม่คนในบ้านทะเลาะกับเขา เราก็ทะเลาะกับเขา เรายังไม่รู้อนาคตว่าจะเลี้ยงเขาโดยการจะอยู่ด้วยแบบไหน โดยไม่เสียสุขภาพจิต เราคิดว่าจะสร้างบ้านต่อกัน แต่ไม่รู้จะจ่ายไหวไหม ถ้าบ้านเดียวกัน เราอยู่ไม่ไหวแน่ๆ
ไม่มีอะไร แค่อยากระบาย
ตอนเด็กเราคิดว่าโลกสดใส มีแต่สิ่งดีๆ เป็นมิตร ไว้ใจทุกคน ทุกอย่าง พอเราเริ่มโต เราถูกเลี้ยงมาแบบเก็บกด พูดอะไรไม่ได้ ไม่มีใครฟัง ร้องไห้ไปก็ไม่ได้อะไร ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวในชีวิต ไม่สนับสนุนสิ่งที่เราชอบและทำได้ดี กีดกันให้เรียนแต่วิชาการ จำกัดเพื่อน เวลาพักคือแทบไม่มี เรียนพิเศษทั้งวัน ทุกวัน เราไปเรียนคือเบลอเหม่อๆ จนเราระเบิดแล้วทำตัวเกเร เราเคยโดดลงจากรถเพราะเขาด่าเราในทุกวัน จนวันนึงเราทนไม่ไหว พอเขาไม่เอาเราแล้ว เราค่อยกลับมาเรียน สุดท้ายตอนเลือกสายเรียน ม.ปลาย กับ คณะที่มหาลัยก็มีปัญหากันอยู่ดี สรุปคือเขาวางไว้หมดแล้ว เราเป็นหุ่นยนต์เดินตามที่วางไว้ ถ้าคิดต่างจะเอาความคิดมาครอบเรา
คนที่สอนเราว่ารักญาติให้เหมือนครอบครัว กลับตัดญาติเพราะเขาไม่มีเงินแล้วมาขอยืมเงิน คนที่เรียกเราว่าหลานรัก มีอะไรมาพูดใส่ไฟให้แต่เรา ทำอะไรนิดหน่อยก็เอาไปพูด ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย ในทางตรงกันข้าม ไปงานรับปริญญาแต่หลานที่เรียนหมอไม่ว่าไกลแค่ไหน ก็ขับไป ทำอะไรไม่ดีก็ยังชื่นชม คนไม่ยอมเรียนหมอ คือหมา? เพราะจะได้เอาไว้ไปพูดอวดคนอื่น เอารูปไปลงโชว์คนอื่น? ปลอมทั้งนั้น!
ต่อให้เรามีเพื่อนที่ดีเยอะแค่ไหนก็รักษาเราไม่ได้ พอมีเรื่องให้เสียใจ มีแต่อยากตาย เรารู้สึกว่ามันต้องเป็นครอบครัวเท่านั้น
เราผิดที่คิดไม่ดีกับคนที่เลี้ยงมาคนนึง ถึงจะพยายามไม่ดีแล้วก็ตาม ถึงจะพยายามคิดว่าเขาหวังดีแล้วก็ตาม เรามักจะพูดอะไรก็ได้ให้เขาเจ็บ หรือคิดในใจ
เราอารมณ์ขึ้นๆลงๆบ่อย เบื่อทุกอย่าง ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกสนุกได้เลย แม้จะพยายามเปิดรายการตลก เพลงที่ไม่เศร้าฟังทุกวัน เลี้ยงสัตว์ให้ช่วยรักษาเรา อยู่กับเพื่อนมันก็ดี แต่โตแล้วมันก็ต้องแยกกันไปทำงาน เราเคยคิดจะไปหาหมอจิตแพทย์ แต่ที่บ้านบอกไม่จำเป็น
ตอนนี้เราแยกมาอยู่คนเดียว ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน กลับวันสำคัญที่ไร ไม่คนในบ้านทะเลาะกับเขา เราก็ทะเลาะกับเขา เรายังไม่รู้อนาคตว่าจะเลี้ยงเขาโดยการจะอยู่ด้วยแบบไหน โดยไม่เสียสุขภาพจิต เราคิดว่าจะสร้างบ้านต่อกัน แต่ไม่รู้จะจ่ายไหวไหม ถ้าบ้านเดียวกัน เราอยู่ไม่ไหวแน่ๆ