สวัสดีครับ ขออภัยที่เนื้อหาข้อความและหัวกระทู้อาจจะรุนแรงหน่อยนะครับ

ผมไม่รู้จะปรึกษาใครครับ คือผมขอย้อนความไปเมื่อตอนเด็กๆเลยแล้วกันนะครับ

ผมกับพี่ชายเรามีแม่เดียวกันแต่คนละพ่อครับ ครอบครัวพวกเราเป็นครอบครัวกึ่งคนจีน

ตั่งแต่เด็กตั่งแต่ผมจำความได้ป๊ากับม๊าผมก็เลิกกันตั่งแต่เด็กๆแล้วครับ ม๊าผมสมัยก่อนเป็นคนที่ประสบควาสำเร็จมาก

ในเรื่องการเงินการงานครับ อยากได้อะไรก็ซื้อ ก็ให้ แต่ข้อเสียคือสมัยก่อนเป็นคนหัวรุนแรงมากครับ

ผมกับน้องและพี่ชาย มักจะโดนตีแบบรุนแรงและใช้คำหยาบคายเสมอ ตอนเด็กๆผมจึงเป็นเด็กเก็บกดและมีหัวรุนแรงครับ

เฮียของผมก็ไม่ได้เจอป๊าเขานานมากแล้วครับด้วยความี่ป๊าเขาก็ฐานะไม่ค่อยดี เฮียเลยมีม๊าเลี้ยง100% คับ

ในขณะที่ตัวผมเองกับน้องชายอีกคนโดนเลี้ยงมาโดย อยู่กับม๊า จันทร์-ศุกร์ , เสาร์-อาทิตย์ อยู่กับป๊าครับ

เฮียของผมเรียนโรงเรียนวัดแถวบ้านของผม ในขณะที่ตัวผมเองเรียนโรงเรียนอินเตอร์แถวบ้านครับ(ค่าเทอมสนับสนุนโดยป๊าผม)

ป๊าผมเป็น ผช อีกคนที่ประสบความสำเร็จมากเหมือนกันครับ ป๊ากับม๊า ต่างกันคนละขั้วครับม๊าผมมักพูดว่าจะเรียนทำไมไปเที่ยวกับชั้น
แต่สำหรับตัวผมและคนในบ้าน ม๊าของผมด่าพวกเราได้คนเดียวนะครับ ถ้าคนอื่นด่าหรือตีลูกผม ม๊าผมจะไปจัดการทันทีครับ 
เขารักลูกมากความ ถึงจะเป็นทางที่ผิดก็ตาม
(อย่าเพิ่งตัดสินม๊าผมนะครับ รบกวนพี่ๆฟังผมก่อนนะครับ)

ในขณะที่ป๊าคือให้เรียนๆๆๆๆๆอย่างเดียวครับผมตื่นมา 8 โมงเรียนถึง2 ทุ่มครับ ไม่ว่าจะเป็น คณิต ,คอม,ออกแบบ,ฟรุต,แซ็ก,เปียนโน,
ปั้นดินน้ำมัน(อันสุดท้ายก็ไม่เข้าใจว่าเรียนทำไมเหมือนกันครับ)

ทุกครั้งที่ผมไปบ้านป๊า ผมจะได้ของเล่นใหม่เสมอซึ่งเป็นของเล่นจากในห้างครับ ฟังดูแล้วป๊าดูจะเป็นพ่อที่ Perfect นะครับ
แต่จริงๆแล้วป๊าเป็นคนที่เจ้าชู้มากๆครับ ป๊าชอบเอาเด็กในออฟฟิศมาทำแฟน และเปลี่ยนบ่อยๆครับ

ตัวผมเองกับน้องชายตอนเด็กๆก็เคยแอบได้ยินคนในออฟฟิศหรือพี่เลี้ยงพูดว่าสงสารน้องๆจังเลย ที่ต้องมีครอบครัวแบบนี้ อันนี้ก็ข้ามไปนะครับ
หลักๆตอนเด็กๆพวกผมเป็นเด็กมีปัญหาทุกคนครับ

ยันผมโตครับชีวิตทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ตอนผมอยู่ ม2 ครับ 
ท้าวความอีกรอบ สรุปบ้านผมแตกนะครับผมขึ้นศาลบ่อยมากตอนเด็กๆ สรุปมีครั้งนึงมีเรื่องทะเลาะกันในบ้านระหว่างป๊ากับม๊าผมครับ

ทั้งคู่เลยได้ขึ้นศาลและศาลตัดสินให้ผมกับน้องอยู่บ้านป๊าครับ ซึ่งตอนเด็กๆผมโดนม๊าเป่าหูข้อนข้างบ่อยว่าป๊าแย่นะ ป๊ามันเลวอย่างนี้อย่างนั้น
ซึ่งบอกตรงๆสมองผมตอนนั้นเชื่อม๊าทุกอย่างครับ

ตัวผมจึงอยู่บ้านม๊าถาวร และน้องชายผมอยู่บ้านป๊าถาวรครับ ตัดภาพมาตอนเกิดเรื่อง

พี่ชายผมถึงเขาจะเรียนโรงเรียนวัดแต่เขาก็เป็นเด็กวัดที่ใช้ชีวิตดีมาก เอาเืพ่อนมานอนบ้าน มีรถป้ายแดงขับ
ทำคนท้อง มีลูก แต่งงานที่มัลดีฟ (ผมเป็นคนเลี้ยงหลานเองครับ เอามานอนด้วยตอนเด็กทุกวันเพระาสงสารน้อง)

จนบ้านผมแตกรอบที่ 2 ครับแต่คราวนี้เป็นการแตกระหว่างยายกับม๊าของผมครับ ก๋งได้เสียชีวิตลง 
หลังจากนั้นก็มีการแบ่งพักแบ่งพวกครับ (ในตระกูลบ้านผมเป็นบ้านที่ปูทางทำงานให้ทุกคนครับจึงไม่มีใครกล้าทำอะไรม๊าผม)

แต่ทุกคนก็พร้อมจะหักหลังม๊าผมเสมอทุกคน ไม่ว่าจะเป็น กู๋ อี๊ หรือใครก้ตามเพราะด้วย ปากของม๊าผม และชอบคิดว่าตัวเองเก่งครับ

หลังจากบ้านแตก ผม ม๊า เฮีย ก็อยู่ด้วยกันครับ หลังจากนั้นเฮียผมติดยาครับ ม๊าผมก็ไม่ได้อะไรมาก ก็คือรู้ว่าเล่น แต่บอกว่าให้พอประมาณ
(ม๊าไม่เคยห้ามอะไรครับ เพียงแต่บอกว่าให้รู้ประมาณ เพราะม๊าผมจะบอกลูกตลอดว่ากินเหล้าได้แต่เอาตัวให้รอด)
ซึ่งอันนี้เป็นข้อดีมากๆครับ เพราะตอนผมโตขึ้นมาผมก็ไม่เคยโดนหลอกให้เมาครับ 

จนกระทั่งบ้านแตก รอบที่3 ครับ เฮียเริ่มปากจัดขึ้นเลื่อยๆเหมือนม๊า ด่าม๊า เถียงม๊า ซึ่งมันเป็นอะไรที่ถูก แต่ใช้คำพูดผิด(เหมือนม๊า)
จนมีการตบตีกัน และรามมาถึงผมเพราะผมก็เถียงในสิ่งที่ผมถูก เฮียต่อยผมเป็นครั้งแรก และนั่นคือเป็นจุดแตกรอบที่3

ม๊าผมออกจากบ้านไปซื้อบ้านหลังใหม่พร้อมย้ายโรงเรียนผม อย่างถาวรหนีจากทุกอย่างเหมือนเริ่มต้นชีวิตใหม่
(ถึงตรงนี้ถ้าทุกคนสงใสว่าทุกคนในบ้านเป็นแบบนี้ทำไมผมถึงไม่เป็น)
ตัวผมเองเป็นเด็กขวนขวายครับ ผมชอบทำงานหาเงินเยอะๆทำให้ผมไปทำงานนุ้นนี่นั้นเยอะแยะตั่งแต่เด็กทำให้ไปเจอสังคมโลกภายใน
และได้เรียนรู้ชีวิต ไม่ใช่แค่สนุกไปวันๆครับ ถึงอย่างนั้นเรื่องเรียนผมโง่มากครับ

หลังจากนั้นก็ขาดการติดต่อกับเฮีย เฮียของผมได้ข่าวว่าเอารถและทุกอย่างที่ม๊าให้ไปขายและบินไปออสเตเลียโดยที่เลิกกับเมียตัวเองคับ
โดยหวังให้ตัวเองจะเป็นเก่งรอด และทำงานที่นั่น แต่สุดท้ายเฮียผมก็คือเฮียแหละครับ เงินมาเท่าไหร่ ก็ลงเหล้ายา หมดเท่านั้น

หลังจากนั้น ผมอยู่ ปี1 มหาลัยพอดีครับ เฮียผมแอดเฟสมาและขอกลับมาอยู่ด้วย ใจผมจริงๆก็คือพูดตรงๆอยากให้เขาไปๆแบบถาวรครับ
เพราะผมรู้จักเขาดี แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะยังไงเฮียก็คือเฮีย

จนสุดท้าย เฮียผมกลับมาครับวันที่เฮียกลับมาม๊าไม่ได้บอกอะไรผมเลยอยู่ดีๆก็เปิดมาเซอร์ไพรส์
(ขอโทษด้วยความผมอยากบอกความรู้สึกตอนพิมของผมทุกขณะเหตุการณ์ที่ผมพิมผมแอบเกลียดม๊าครับซึ่งผมไม่รู้ว่ามันผิดไหมแต่ที่รู้ๆคนไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็จะอยู่ข้างเขาครับ เพราะผมเลือกแล้ว และผมเป็นคนสุดท้ายของชีวิตเขาแล้วถ้าไม่มีผมเขาก็ไม่มีใครแล้ว )

หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเลื่อยๆครับ เฮีย ใช้ชีวิตเหมือนเดิมม๊าให้เงินเดือน 20000 เฮียไม่ทำงาน เรียนก็ไม่จบ แถวยังมีอาการเอ๋อขึ้นเลื่อยๆครับ
เพราะยา และปุ๊นที่ดูดทุกวันครับ

อาการของเฮียคือเวลาผมมองเฮียเฮียเหมือนเด็กเอ๋อคนนึงครับ วิธีการพูดไม่เหมือนคนปกติ วิธีการมอง การเดิน ทุกๆอย่าง คือไม่ใช่คนปกติครับ

แต่ด้วยความที่เราอยู่คนละที่กัน อ่อลืมบอกตอนนี้ครอบครัวผมอยู่กรุงเทพนะครับ ผมอยู่คอนโดกับม๊า และม๊าซื้ออีกคอนโดให้เฮียเพราะม๊าเอง

ก็ไม่อยากอยู่กับเฮียครับ สิ่งที่ผมเครียดอีกอย่างคือตัวผมเองเรียนต่างประเทศครับ ทุกครั้งที่ผมจะไปม๊าจะเอาโฉนดและทุกอย่างมาเรียงรวมถึง

การบอกงานว่า มีอันนี้นะ เธอจะได้เงินเท่านี้ต่อเดือน ทำแบบนี้ๆๆๆ เธอมมีอันนี้ อะไรแบบนี้ และมีข้อเดียวที่ขอผมไว้คือให้เฮียอยู่คอนโดนี้ และให้

เงินเดือนเฮียเดือนละ 20000 บาท จนกว่าเฮียจะตายครับ เพราะม๊าผมไม่คาดหวังอะไรกับเฮียแล้ว( ตอนพิมตอนนี้ผมร้องไห้อยู่ครับผมพิมแล้วผมเหนื่อยคับ)

ตัวผมเองไม่ใช่ไม่รักเฮีย ผมพอมีเงินเก็บบ้างจากงานที่ผมทำ ผมเคยบอกเฮียตอนผมอายุ 19 ว่า เฮียให้ยืมเงินเอาไหม ไปทำงาน 

เปิดร้านอะไรก็ได้ แต่คำตอบที่ผมได้คือ 'ไม่เอาอะ เหนื่อยยังไงก็มีเงินจากม๊าอยู่ละ' นั่นเป็นคำตอบที่ผมไม่พอใจอย่างมากเลยครับ

แต่ปีนึงผมก็เจอเฮียนับครั้งได้ ครั้งที่เจอคือเฮียก็จะมายืมของอะไรนิดหน่อย แบบยืมนุ้นยืมนี่หน่อย แต่พอยืมไปแล้ว มันหายทุกครั้งเลยครับ

ผมก็ไม่โทษอะไร ก็แค่บอกตัวเองว่าเลือกแล้วว่าให้ยืม พอหาย ผมก็แค่ไม่ให้ยืมอีกและไม่ได้ว่าอะไรเขา เพราะม๊าผมเองก็ช่วยเขาโกหกด้วย

เพราะรู้ว่าในบ้านผมมีผมคนเดียวที่พูดอะไรตรงๆและมีหลักการ เข้าใจอะไรมากสุด นี่คือจุดแข็งของผมผมเป็นคนค่อนข้างเด็ดขาด
แต่ด้วยความเป็นน้อง เลยไม่สามารถไปสอนอะไรเฮียได้ เพราะขเาก็จะไม่ฟังครับ ผมเลยทำได้มากสุดคือยิ้ม 

แต่ระหว่างปีนี่ไม่ใช่ว่าที่ผมเครียดนี่เฮียไม่ได้ทำอะไรนะครับ แต่ระหว่างปีที่ผมเครียดเพราะมันจะมีเรื่องแย่ๆเข้ามาเสมอ

ไม่ว่าจะเป็นเฮียเมา ไปต่อยกับคนฟันหัก เฮียทำคนท้องไปทำแท้ง เฮียเมาไปทุบรถคนอื่นในคอนโดซึ่งมันมีเรื่องแบบนี้มาตลอดครับ

เราใช้ชีวิตมาเลื่อยๆยันวันนี้ครับ ผมไปเรียนและกลับบ้านมาปกติ ม๊าผมไปเที่ยวกับเฮียมาที่ห้างแห่งหนึ่ง

ม๊าบอกว่าอยู่ดีๆนั่งกินข้าวกับเฮียเฮียก็ร้องไห้และบอกว่าปู่เข้าครับ อยู่ดีๆก็ร้องไห้ อยู่ดีๆก็ยิ้ม

และท่าทางการพูดการเดินคือม๊าผมยอมรับกับผมเลยว่าเฮียเอ๋อแล้วจริงๆครับ คือผมบอกม๊าตั่งแต่แรกว่า

ม๊าเฮียเอ๋อแล้วนะระหว่างด้วยดีๆ เพราะด้วยมีข่าวนุ้นนี่เยอะมากผมเลยกลัวครับ ม๊าผมจึงยึดคีย์การ์ดเฮียที่ขึ้นมาบนห้องและเปลี่ยนรหัสห้องครับ

เรื่องทั้งหมดนี้ผมทราบว่าต้นเหตุเกิดจากม๊าและครอบครัวครัวแต่สำหรับตัวผม ตอนนี้ม๊าไม่เป็นแบบนั้นแล้ว
และตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดว่าใครถูกใครผิดครับ ผมคิดว่าเราควรโฟกัสที่อนาคตครับ รวมถึงตัวผมเองด้วย

ตอนนี้ตัวผมเองเครียดคือ
1. ผมพูดเผื่ออนาคตไว้นะครับ ถ้าม๊าผมเสียชีวิตขึ้นมาผมต้องรับช่วงทุกอย่างต่อ ผมควรทำอย่างไรดีครับผมไม่อยากมีภาระเลยครับ
2.ตอนนี้ผมควรทำอย่างไรกับเฮียทีครับ ม๊าผมและผมไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะกลัวความเอ๋อของเฮียครับ เฮียเป้ฯคนหัวรุนแรงมากครับ
ไม่รู้เขาจะทำอะไรกับเราเมื่อไหร่ครับ