ช่วงหลังๆมานี้พอโตขึ้น กลับกลายเป็นว่าเราต้องคอยรับฟังปัญหาของทุกคนในบ้าน เราเป็นลูกคนเล็กของบ้านมีพี่คนโตหนึ่งคน ทุกอย่างในบ้านเราเป็นคนทำ เวลาลืมทำก็จะโดนตำหนิบ้างแต่ว่าเราก็ไม่อะไรเพราะเราก็ถือว่าเราผิดจริง แต่โทนเสียงที่เขาใช่กับเรามันเริ่มหนักขึ้นจนบางทีเราคิดว่ามันเกินไปไหม หลายครั้งที่เราน้อยใจแล้วเคยพูดกับเขาว่าบางทีหนูรู้สึกว่าพ่อกับแม่รักหนูไม่เท่าพี่คำตอบที่ได้จากเขาคือพ่อแม่ก็รักลูกเท่ากันแหละ
มันเป็นคำตอบที่ดีนะ แต่สำหรับเราการกระทำที่เขาทำมันทำให้เรารู้สึกว่าเห้ยแล้วเราหละ ถ้าพี่อยากได้อะไรเขาจะหามาให้แต่กับเราเขาจะบอกให้รอให้พี่ก่อนเราก็โอเคไม่เป็นไร เวลาพี่ไปเรียน สอบ หรือว่าเล่นกีฬากลับมาเสร็จ เขาจะถามพี่เสมอว่าเหนื่อยไหม แต่กับเราคือไม่มีไม่เคยพูดแม้แต่ครั้งเดียว จนเราเคยพูดกับเขาว่าทำไมไม่เคยถามหนูบ้างว่าเรียนเป็นไงเหนื่อยไหม เรากลับมาแค่อยากให้เขาให้กำลังใจเราก็ยังดี เราเหนื่อยเราท้อเราแค่ต้องการคำพูดจากเขาเพื่อทำให้เรารู้สึกแบบเห้ย เรายังมีพ่อแม่ที่อยู่ข้างๆเสมอนะ หลายครั้งที่เราเข้าห้องมานอนร้องไห้คนเดียวเพราะรู้สึกว่าคำพูดของเขารุนแรงเกินไป เราเคยคิดจะทำร้ายตัวเองแต่มันเหมือนมีภาพตอนที่เรามีความสุขกับพวกเขา
เขาเคยพูดกับเราว่าเขาไม่น่ามีเราเลย เราต้องรู้สึกยังไง ทุกคนในบ้านเคยตบหน้าเราเราจำฝั่งใจมาก แต่ทุกคนคงลืมกันไปหมดแล้ว
...ตลกดีเหมือนกันนะ ทำไมการที่เราเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกทุกคนมันเหนื่อยและเศร้าขนาดนี้