ไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจแต่หมดหนทางแล้วจริงๆรู้สึกเหมือนเกิดมาเป็นตัวถ่วงของทุกคนทำอะไรไม่ได้สักอย่างมีปัญหากับที่บ้านตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ส่งไปบ้านรับเลี้ยงเด็กตั้งแต่เป็นทารกจนโต(เห็นรูปตัวเองตอนเป็นทารกที่บ้านรับเลี้ยงเด็ก)แล้วรับกลับมาตอนป.1ทุกคนในบ้านทำงานไม่มีเวลาให้จนปัจจุบันผ่านมาหลาย10ปีอยู่ในช่วงวัยรุ่นพ่อแม่ที่บ้านไม่เคยปล่อยไม่เคยให้คำปรึกษาแล้วก็ไม่สนิทกันจนจะเข้ามหาลัยไม่ให้เราเลือกว่าเราอยากเรียนอะไร(โดนบังคับที่เรียนตั้งแต่ป.1ป.4ม.1ม.4)จนจะขึ้นมหาลัยยังไม่มีสิทธิเลือกพูดอะไรไปขัดหูขัดตาตลอดเราร้องไห้ทุรนทุรายอยากตายเหนื่อยเวลาพูดความในใจไปเขาหาว่าเราเถียงเราประชดทุกวันนี้เป็นเด็กเก็บกดมากๆพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ยังนึกถึงหน้าเขาตลอดทำไม่ลงเราอยากได้ชีวิตอิสระเราโตแล้วเราเครียดเราทำอะไรไม่ได้คนก็ชอบบอกให้เราอดทนทุกวันนี้เราไม่อดทนเลยหรอทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเราเกิดมาโคตรจะเหมือนตัวถ่วงในบ้านไม่เคยเลี้ยงดูวันๆส่งเงินให้หากินเองจะไปไหนก็ไม่ให้ไปเราไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเหมินเราเป็นนักโทษอยากตายให้มันจบๆเรามีปัญหากัยที่บ้านบ่อยมากๆทะเลาะกันเราพยายามฆ่าตัวตายบ่อยมากเช่นกันแต่มันก็ไม่ตายสักทีเขาทำเหมือนเราเป็นหุ่นยนต์เราอึดอัดมากๆไม่มีเพื่อนไม่มีใครที่จะคอยมารับฟังเราเราเลยรู้สึกว่าเราไม่ควรจะอยู่ต่อไปแล้ว เราผิดอะไร ทำไมเราต้องมาทนเก็บกดแบบนี้ทุกคนเอาแต่กดดันด่าเราว่าเราใช้เราพอเราเอเราขออะไรเราไม่เคยจะได้ถ้าเราคิดว่าเราสมควรตายแบบนี้ทันผิดมั้ยปัญหาที่เจอมันหนักกับเรามากจริงๆแต่เราไม่รู้จะอธิบายยังไงเหนื่อยมากๆ

ขอพื้นที่ระบาย😔