ทำไมเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระของบ้าน  เราเป็นพี่คนโตที่ทุกคนในบ้านไม่เคยสนใจเราเลยต่างจากน้องคนเล็กที่มีคนเอาใจใส่ตลอดเวลา บางครั้งเราอยู่ตรงหน้าพวกเขาเลือกที่จะไม่คุยและะเลือกที่จะคุยกับน้องคนเล็กทั้งที่น้องอยู่ไกลจากเรา เวลากินข้าวแม่เรียกพ่อและะน้องคนเล็กมากินข้าวเเต่ไม่เคยชวนเราด้วยซ้ำทั้งที่มีเราอยู่ เราก็เลยเลือกที่จะไม่ไปเพราะเขาไม่ได้เรียกเราถ้าเราไปจะเสร่อเอามากกว่า เรารู้สึกน้อยใจและะแอบบร้องไห้คนเดียวมาตลอด15ปีไม่เคยมีใครรู้ เวลาเราเรียนได้เกรดดีๆไม่เคยมีใครชมถึงจะได้เกรดไม่ดีก็ไม่มีใครดู ส่วนน้องคนเล็กถึงจะได้ดีเกรดดีหรือไม่ทุกคนก็ชมและะปลอบเสมอ เราไม่เคยโกรธหรือเกลียดน้องคนเล็กเลยแต่ไม่เข้าใจคนในบ้านว่าทำไมถึงทำกับเราแบบนี้เราทำไรให้ไม่พอใจหรอ ไม่รักเราก็บอกกันดีๆก็ได้ เราก็ไม่ได้อยากเกิดมาหรอกนะ แต่ดีใจที่หนูได้รักพ่อกับแม่ถึงพ่อกับแม่จะไม่รักหนู หนูควรจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงคะไม่ให้รู้สึกเสียใจบ่อยๆ หนูเหนื่อย หนูอยากได้กำลังใจ 15ปีที่ผ่านมา ทุกคนไม่ชอบอะไรหนูก็ทำให้ได้หมดจนตอนนี้หนูไม่เป็นตัวของหนูเอง😓