คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราพึ่งอายุ14เองแต่ต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่างไว้มากไปหมด จนเกิดคำถามกับตัวเองขึ้นมาว่า "เราพึ่งจะอายุแค่นี้เองนะมันหนักเกินไปมั้ยมันเกินที่เด็กคนนึงจะรับไหวนะ" เริ่มจากคนนอกครอบครัวก่อนเลยนะ 
 เพื่อนมักจะบอกกับเราเสมอว่า แกคืออัจฉริยะนะเว้ย พึ่งอายุแค่เนี้ยแต่ความคิดแกอย่างกับผู้ใหญ่อายุ30 แกเก่งนะ แกเก่งในอะไรหลายๆอย่างเลยแหละ แกเป็นที่นับถือของรุ่นน้อง แกเป็นที่รู้จักของคนหมู่มาก แกเรียนเก่ง ความคิดแกมันล้ำเลิศมาก แต่ทำไมคนในครอบครัวแกถึงไม่สนใจแกกันเลยวะ เราจะบอกอะไรให้นะเว้ยแกมันดีไปหมดอะแต่ทำไมพ่อแม่แกไม่เห็นแกเหมือนที่ทุกคนเห็น ทำไมพ่อแม่แกยังคงดูถูกแกทั้งๆที่คนอื่นชื่นชมแก ทำไมพวกเขายังด่าแก ทั้งๆที่แกก็ดีทุกอย่าง เราไม่เข้าใจว่ะ. นั่นคือสิ่งที่เพื่อนเราและใครหลายๆคนเคยพูดไว้ ใช่พวกเขาไม่เห็น เพราะพวกเขาไม่เคยสนใจ เชื่อไมั้ยตั้งแต่ป.1ขึ้นมาเราไม่เคยมีวันเกิดเลย แต่น้องได้ของขวัญวันเกิดทุกปี เขาเคยด่าเราว่าเรามันตัวถ่วงครอบครัว อยู่ไปก็ไม่เจริญ แม่เราดูถูกเราสารพัดเลย ว่าโตไปจะอยู่ยังไงถ้ายังทำอะไรไม่เป็นแบบนี้ ต่อไปก็อยู่ไม่ได้ก็เรียนไม่จบกูไม่ส่งเรียนนะบอกเลย คุณเชื่อมั้ยมีแต่คนพูดกันนะว่าเราเก่งอายุแค่ขายของหาเงินเองได้แล้ว แต่เขากลับบอกว่าไร้สาระ เราควรทำไงอะ เราโคตรอยากนี้ออกจากบ้านเลยอ่ะหนีไปให้ไกลไปตั้งหลักใหม่ ไปใช้ชีวิตแบบที่เขาลิขิตไว้ว่ามันจะพังอ่ะ อยากจะหนีไปหางานทำ ไปเรียนต่อส่งตัวเองเลี้ยงดูตัวเองจะได้ไม่ลำบากใครอ่ะ เหนื่อยนะ เขาไม่ได้เหนื่อยคนเดียวเราเรี่ยโคตรเหนื่อยเลย เราควรทำไงดี........