นี่คือความคิดที่ออกมาจากจิตใจของดิฉัน อยากรู้เหมือนกันว่าแต่ละคนคิดแบบไหนค่ะ เพราะเคยอ่านแต่ตนคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นอนัตตา แต่เรายังไม่เคยเจอสิ่งที่เป็นอัตตาเลย เพราะทุกสิ่งที่เห็นล้วนเป็นอนัตตา แต่สิ่งที่เป็นอัตตาและเที่ยงตรงคือจิตใจที่ใสสะอาด ปราศจากมลทินของตัวเราเองต่างหาก เหมือนกับคำที่ว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ไม่มีใครช่วยเราได้ เท่าตัวเราเอง เพราะตัวเรามัวไปหาสิ่งอื่นยึดแต่สิ่งที่เรายึดล้วนเป็นอนัตตาทั้งหมด จนลืมนึดไปว่า คือจิตใจอันใสสะอาดปราสจากมลทิน และเที่ยงตรงของเราเองต่างหาก

กฏหมายยังต้องเที่ยงตรง ถ้าไม่เที่ยงตรงก็ใช้ไม่ได้ ก็เปรียบเหมือนอนัตตาคือยึดถือไม่ได้ ตราชั่งยังต้องมีความเที่ยงตรง ถึงจะชั่งอย่างอื่นได้ด้วยความเป็นจริง จิตใจที่เที่ยงตรง สามารถมองอย่างอื่นได้ว่านั่นไม่เที่ยง เราใช้สติมากำหนดรู้ที่จิต เพื่อให้รู้ว่าสิ่งที่จิตเห็นนั้นเที่ยงหรือไม่เที่ยง ถ้าจิตไม่เที่ยง จะไปบอกได้อย่างไรว่าสิ่งที่เห็นเป็นอนัตตา อริยสัจทั้ง 4 คือความจริงคือความเที่ยง ถ้าทุกสิ่งล้วนเป็นอนัตตา แล้วอริยสัจ 4 ที่มาจากพระปัญญาและจิตใจอันใสสะอาด จะเป็นสัจจะความจริงได้อย่างไร  ความจริงของความจริงคือความเที่ยงของจิตใจที่ใสสะอาด ปราสจากมลทิน เพื่อนำมาวัดสิ่งที่ไม่ใช่ความจริงต่างหากล่ะ เป็นสิ่งที่ไม่ควรยึดไว้  สิ่งที่ดิฉันเขียนคงจะไปสะกิดต่อมคนไม่พอใจอีกหลายๆคน แต่นี่คือสิ่งที่ออกมาจากจิตใจของดิฉัน สาธุค่ะ🙏🙏🙏