สวัสดีค่ะเราอายุ17แต่เราจมกับความทุกข์​ตั้งแต่ประมาณ10ขวบ​ ที่บ้านเราครอบครัวฐานะก็พอมีพอกินค่ะแต่ทั้งบ้านเราทุกคนในบ้านเห็นเราเป็นที่รองรับอารมณ์​ด่าเราทั้งวันยายเราด่าเราทั้งวันแม้ไม่ผิดก็ด่าทั้งๆที่พี่เราไม่ผิดยายเราก็หาเรื่องด่าเราจนได้ต้องบอกก่อนว่าพี่เราเรียนจบมีงานทำแล้วค่ะยายเราคงรักพี่เรามากกว่าเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งยายเราด่าเราเรื่องที่เก็บของไม่เป็นที่ทั้งๆที่ของนั้นเป็นของพี่เราพอเราทนไม่ไหวเลยบอกไปว่า​ หนูไม่ได้เป็นคนไปวางไว้พี่แสน(นามสมมุติ​นะคะ)​เป็นคนวางไว้​ ยายเราก็เงียบค่ะแล้วหาเรื่องมาย้อนด่าเราจนได้​ ส่วนแม่เราแม่เราด่าเราเหมือนกันค่ะแต่จะด่าด้วยคำรุนแรงต่างๆ
​ บ้าง​ เกิดมาทำไม อี ​ ​ โง่​ ถ้ากูรู้ว่าเกิดมากูฆ่าตายตั้งแต่เด็กแล้ว​ อีเด็ก ​ ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง​ บางครั้งก็แรงกว่านี้อีกค่ะ​  เราเสียใจมากๆเราแอบร้องไห้บ่อยๆเพราะคำด่าของแม่เราพ่อเราก็ไม่ได้ช่วยอะไรเราได้เลยไม่มีใครช่วยเราได้เพราะทุกคนเห็นเราเป็นที่รองรับอารมณ์​ด่าใครไม่ได้ก็ลงที่เราจนหลังๆเราเก็บตัวไม่พูดไม่คุยกับใครกินข้าวน้อยและคิดอยากตายตัวเองจะอยู่ไปทำไม​ อยากตายเคยคิดปาดคอตัวเองแต่พี่มาเห็น​ และก็โดนด่าเหมือนเดิมไม่มีใครสนใจเรา​ เรียนดีก็ไม่มีใครชม​ เราพยยามอยากได้คำชมบ้างแต่ก็ไม่เลยแม้จะเรียนดีหรือกีฬาดีหรือทำอะไรดีสุดท้ายก็ผิดเราไม่ได้รับความรักตั้งแต่10ขวบ​ค่ะไม่ได้ถูกพูดดีๆด้วยไม่เคยได้คำพูดว่า​ มาหาแม่หน่อยลูกมาหาพ่อหน่อยลูกเลยค่ะ
//เนี่ยยิ่งพิมพ์​ยิ่งน้ำตาซึมๆแล้ว555// นั้นแหละค่ะเราอยากพบจิตแพทย์​เราอยากระบายเรื่องหลายๆอย่างแต่เราจะไปพบใครที่ไหนยังไงดี​ เรามีเงินไม่พอที่จะพาตัวเองไป​ (บอกก่อนว่าทุกวันนี่มีแม่พ่อเหมือนไม่มีเงินเราหาเองทำงานค่าเทอมก็ส่งเองค่าชุดนักเรียนต่างๆก็หาเองแค่อาศัยบ้านอยู่เท่านั้นเลยค่ะ)​ เราเลยตัดสิ้นใจตั้งกระทู้เราควรไปไหมเราไปพบที่ไหนราคาถูกๆดี​ เราปรึกษา​ใครไม่ได้เพราะไม่มีใครรับฟังเราหรอกค่ะ​
ขอบคุณที่รับฟังและตอบหนูนะคะ🙏