ตามหัวข้อเลยค่ะ พึ่งเป็นซึมเศร้ากำลังรักษาได้1เดือน แต่ความรู้สึกตอนนี้คือเราจะทนอยู่กับมันได้นานแค่ไหน เพราะทรมานมากค่ะแน่นหน้าอกทุกวันหัวใจเต้นแรงร้องไห้ง่าย จนต้องหยุดเรียนเป็นสัปดาห์ เป็นคนเครียดง่ายอยู่แล้วพอมาเจอกับซึมเศร้าอีกยิ่งหนักค่ะ มีอาการจะสั่นมาจะเข้าปีที่4แล้วคาะ แต่ก็ไม่ตรวจหลายรอบไม่เจออะไรเลยเลยขอคุณแม่ไปหาหมอจิตเวช คุณหมอบอกเป็นซึมเศร้า ก็ให้ยามาทานค่ะ เป็นยาต้านเศร้า ตอนแรกกินแค่ตอนเช้า ไปหาหมอรอบสองได้กินทั้งเช้าทั้งเย็นเพราะ มันยังมีความคิด เหนื่อยอะหลับไปเลยไม่ตื่นขึ้นมาได้ไหมทุกวัน หมอเลยเพิ่มยา มันก้แบบคืด ทำไงให้หายเครียดดี ยายก็ไม่เข้าใจค่ะ คิดว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่เพราะ โทรศัพท์ อยากจะบอกยายว่าถ้าหนูไม่มีโทรศัพท์หนูคงตายไปนานแล้วหนูคงไม่มีเป้าหมายชีวิต เล่าเพลินเลย คุณยายเป็นคนท็อกซิกค่ะเอาง่ายๆไม่มีใครเปลี่ยนยายได้ หนูเลยต้องเปลี่ยนตัวเองแต่ยายก็ไม่พยามเลย หนูการโดนตะโกนใส่ ก็ยังทำยังบ่นทุกวัน(บ่นเสียงดังน้ำเสียงไม่พอใจ) มีแต่คนบอกชั่งดิ ชั่งไม่ได้ค่ะ ชั่งแล้วโดนด่าหนักกว่าเดิม ยิ่งยายบอกพน.จะให้ทำงานบลาๆ แอบกดดันค่ะยอมรับเลย ยายชอบด่าหนูโง่ หนูเลยพยายามทำให้เกรดดี เลยกลายเป็นเด็กเครียดเรื่องเกรด (เกรด3.78ที่หนูเคยเล่ายังน้อยเลยค่ะยายยังด่าโง่อยู่เลย) มันมีหลายเรื่องมากๆให้คิด ไม่จะจัดการความรู้ยังไง จะรักษาหายตอนไหน
(หมอบอกพึ่งอยู่ม.1เก่งมากที่มารักษาเพราะเรายังมีโอกาส)