รถไฟทะลุใต้อุโมงค์ ผ่านหมอกควันบาง ๆ สีเทา เมื่อโผล่พ้นแสงจันทร์  เมฆหมอกจางลง 
ผมสังเกตุเห็นชายชราเดินเข้ามาในโบกี้... เขาแต่งกายสูทสีดำ สวมเชิ๊ตขาว ผูกเน็กไทดำ ดูสะอาดสะอ้านภูมิฐาน 
แต่ที่ไม่เข้ากันเห็นเป็นหมวกสีฟ้าเก่า ๆ ประทับศีรษะ ดูเหมือนถักด้วยไหมพรม
เขาย่างก้าวช้า ๆ มาที่โต๊ะผม สลับกับมองตั๋วในมือท่าทีสับสน... 
"ขอโทษนะ..." เขายกหมวกขึ้นนิดนึง เผยให้เห็นปอยผมแซมสีเงิน 
"ฉันคิดว่านี่เป็นที่นั่งของฉันเสียอีก" น้ำเสียงนั้นทุ้มลึก ทว่ามีความลังเลแฝงอยู่ 

ผมแอบมองเขาอยู่แล้วเมื่อเขาเดินมา
เราสบตากัน และความโดดเดี่ยวในจิตใจก็ทำให้ผมถามโพล่งออกไป... 
"คุณลุง เดินทางคนเดียวเหรอครับ ?"  
"ใช่..."  
"เอ่อ... มันก็แปลกอยู่เหมือนกันนะครับ ที่ต้องอยู่ลำพังในคืนสิ้นปี ถ้าไม่รังเกียจ นั่งเป็นเพื่อนคุยกับผมไหมครับ ?" ผมลองเอ่ยชักชวน 
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสำรวจผมอย่างพินิจ พิเคราะห์ 
"ทำไมจะไม่ละ ?" เขายิ้มที่มุมปาก ผมรู้สึกเบาใจขึ้น รอยยิ้มเขาเหมือนลูกกุญแจ ที่ยื่นให้เปิดประตูเข้าไปทำความรู้จัก  
ผมลุกยืน ยื่นมือซ้ายออกไป
"ผมอาร์เธอร์ครับ"
"ฉัน..." เขาหยุดนิดนึง "เรียกฉันว่าโนอาร์ ใคร ๆ ก็เรียกฉันแบบนั้น" 
เราสัมผัสมือกัน มือเขาเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง เหมือนผมเลย...

ชายชราทรุดลงเก้าอี้ว่างตรงข้าม ท่ามกลางแรงสั่นสะเทือนของรถไฟ... เราจ้องกันเงียบ ๆ สองสามวินาที... 
"ผมอยากให้มีใครคุยด้วยทีเดียวครับ เพราะแสงสว่างสำหรับอ่านหนังสือแย่มาก ผมดีใจนะที่คุณลุงมองตั๋วผิด"  ผมทำลายความเงียบ
แสงไฟบนเพดานกระพริบอีกครั้ง เราทั้งคู่นั่งสนทนาภายใต้ความสลึมสลัว 
"ฉันก็ดีใจ ที่ได้เจอเธอ" ซุ่มเสียงเขาอ่อนโยน เป็นมิตร เขาพูดต่อ
"รู้มั้ย ฉันชอบที่จะคุยกับคนหนุ่ม พวกนี้ไฟแรง ความคิดสร้างสรรค์"

"จริงเหรอครับ ไม่ยักรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนั้น" ผมหน้าแดง
"ว่าแต่ เธออายุเท่าไหร่ หืม ?" 
"เพิ่งยี่สิบสี่ เมื่อเดือนกรกฏานี่เองครับ" ผมตอบซื่อ ๆ 
"แล้วนี่กำลังเดินทางไปใหนเหรอ ?" 
"กลับหอพักนะครับ ผมทะเลาะกับพ่อ..." สายตาผมก้มมองโต๊ะ จากนั้นเบนไปนอกหน้าต่าง 
"เขาเผางานเขียนผม พ่อไม่ใช่คนชอบหนังสือ เขารักการดูโทรทัศน์มากกว่า !!" ผมเน้นเสียงขุ่นเคืองท้ายประโยค

"โอ้ นั่นร้ายกาจมากทีเดียว เสียดายนะ ที่เขาไม่เห็นคุณค่าของหนังสือ" ชายชราเห็นพ้อง  
ผมเบนศีรษะมองเขา อดยิ้มนิดนึงไม่ได้ วินาทีนี้เริ่มถูกใจเขานิดหน่อย
"ใช่ครับ การอ่านคือทุกสิ่งทุกอย่างเลย หนังสือทุกเล่มมีโลกทั้งใบ ซ่อนอยู่ข้างใน มีการผจญภัย ดวลปืน ความรัก ฆาตกรรม 
เราไม่รู้หรอก ว่าจะเกิดอะไร จนกว่าจะได้อ่าน เราจะเป็นใครก็ได้ ไปที่ใหนก็ได้ จริงไหมครับ ?"

"หึ นั่นสินะ..." ในความมืดสลัวนั้น เขาพยักหน้ารับ  
จากนั้นมือซ้ายเอื้อมหยิบบุหรี่มาโบโล่ไลท์มวนนึงจากปกเสื้อ และจุดไฟแช็ค...
ผมมองเห็นเปลวเพลิงลุกโชน แสงสีเหลืองประกายส้ม
"ทำไมคุณลุง ถึงสูบบุหรี่ละครับ ?" 
"ฉันก้าวผ่านความยากลำบากมาได้ โดยการพึ่งมัน" เขายกไหล่ พ่นควันออกมาหนึ่งที
"ลองดูมั้ย ? มันช่วยให้ลืมเรื่องเลวร้ายได้นะ" เขายื่นให้ผม
"เอ่อ... ขอผ่านดีกว่าครับ" ผมส่ายหน้ากระสับกระส่าย
"ทำไมล่ะ ?" 
"พยายามเลิกอยู่ครับ คุณต้องได้เห็นผลเอ็กซ์เรย์ปอดผมเสียก่อน" ผมโกหกเจื่อน ๆ 
"หึ... ยังไงวันนึงเธอก็ต้องอยากสูบอยู่ดี..." ชายสูงวัยมองผมด้วยความรู้สึกขัน  บางอย่างในตัวเขา บอกให้รู้ว่าเป็นคนเจนโลก 
ไม่ยี่หระกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง...