พ่อผมอายุเกิน 65 แล้วไม่เคยเป็นข้าราชการไม่มีบำเน็จบำนาญสำรองเลี้ยงชีพไม่มีประกันสังคม
พ่อทำขนมทอดขายแถวบ้านได้เงินพอกินไปวันๆ ตามสภาพเศรษฐกิจไทยที่คนไม่ค่อยจับจ่ายนัก
ผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ตค่าของกินของใช้ เวลาพ่อไม่สบายมัก
ซื้อยาร้านขายยาแถวบ้านไม่เคยได้ไปใช้สิทธิบัตรทองหรือบัตรสามสิบบาท แต่ผมสงสารแกเห็น
ที่ทำงานผมจ้างแรงงานต่างด้าวหลายคนและทุกคนมีสิทธิจากประกันสังคมทั้ง 7 กรณี เหมือนผู้
ประกันตนในระบบทุกประการ กรณีประสบอันตรายหรือเจ็บป่วย กรณีคลอดบุตร กรณีทุพพลภาพ
กรณีเสียชีวิต กรณีสงเคราะห์บุตร กรณีชราภาพ และกรณีว่างงาน แต่พ่อผมอายุปูนนี้ไม่มีใครจ้าง
ทำงานแล้วคงไม่มีนายจ้างที่ไหนสมัครประกันสังคมให้ ผมลองสมัครประกันสังคมมาตรา 40 ให้

แต่สมัครไม่ได้เพราะอายุเกิน 60 ไปแล้ว อนิจจังพ่อเราจึงได้สิทธิประโยชน์จากรัฐเพียงสิ่งเดียว
คือรักษาฟรีกรณีเจ็บป่วย หากวันไหนทำงานไม่ไหววันนั้นก็ไม่มีรายได้ละ หากวันไหนเสียชีวิตไป
ก็ไม่มีหน่วยงานใดมาช่วยเหลือ หากวันไหนแก่ชราทำงานไม่ไหวก็ไม่มีหน่วยงานใดมาดูแล เฮ้อ
ความจริงของสังคมไทยคนจนสูงอายุที่ถูกรัฐบาลทอดทิ้ง ส่วนตัวผมนั้นพอมีรายได้ตามวุฒิปอตรี
ก็ไม่ได้มากมายจนเลี้ยงทุกคนในบ้านนี้ได้ ส่วนแม่เสียชีวิตไปห้าปีแล้วก็มียายอีกคนต้องเลี้ยงดู
แอบอิจฉาแรงงานต่างด้าวนะทำไมพวกเค้าได้สิทธิมากกว่าพวกเราเจ้าของประเทศละครับท่าน