ตามกระทู้ที่ตั้งเเหละค่ะ ตอนนี้มืดไปหมด
ท้อด้วย เหนื่อยมาก เราคือเด็กผู้หญิง ม.4
ที่อยู่ในครอบครัวที่ถือได้ว่าค่อนจ้างยากจน ตอนเราอยู่ ป.6 ทุกอย่างก็ปกติค่ะ เเต่พอเราขึ้นม.1 เราทำเกรดได้ดี เทอม2 ก็ทำเกรดได้ดี นั้นทำให้พ่อของเราเริ่มเข้ามามีบทบาทในการเรียนของเรามากขึ้น พ่อมีเเค่บอกว่าต้องเรียนให้ได้อย่างนี้ให้ได้อย่างนั้น เราก็ทำตามที่พ่อบอกเพราะต้องการให้พ่อภูมิใจ ตอนนี้ทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มมีความคิดที่เครียด อยากตายหลายครั้ง เมื่ออ่านหนังสือไม่เข้าใจ ก็จะเริ่มทำร้ายตัวเอง เริ่มจากการหยิก ดึงผมให้เจ็บ เริ่มด่าตัวเอง มีหลายครั้งที่ิยากจะตายเเต่เพราะเราเป็นลูกสาวคนพี่ ดังนั้นหากเราเป็นอะไรไป พ่อเเม่จะลำบาก ตอนนี้เราเหนื่อยมาก พ่อเริ่มเปลี่ยนไปอาจเกิดจากที่ท่านไท่สบายด้วย ตอนนี้ เราเริ่มกดดัน เเละไม่ม่ความสุข เราอยากหนีไป พ่ออยากให้เราเรียนโน้นเรียนนี้ทั้งๆ ที่บางครั้งเราไม่ชอบเเต่ต้องเรียนเพราะต้องการให้พ่อภูมิใจ เเต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มหนักขึ้น เรามีเเม่ เเม่ของเราคือคนที่ทำงานทุกอย่าง ท่านคือคนที่รับฟังเราทุกเรื่อง ถามว่าเเม่เคยบอกพ่อไหม ก็เคย เเต่พ่อท่านไม่เคยรับฟังเลย เเละยังตวาดเเม่บางครั้ง เราเหนื่อยมาก พ่อท่านบอกว่าเราเป็นคนอวดเก่งในบางครั้งเราอยากให้พ่อเข้าใจ เราไม่ต่อยได้ไปเที่ยวเเบบเพื่อนในรุ่นเดียวกันหรอกค่ะ เป็นเพราะพ่อบอกว่าไม่จำเป็น เราต้องอยู่ในกฎระเบียบของพ่อตลอด ส่วนมากวันหยุดเราจะใข้ชีวิตอยู่ที่บ้าน เพราะมันคือสิ่งที่พ่อสั่ง เราเหนื่อยมาก หลายๆครั้งที่เราร้องไห้เเบบเงียบๆ
ตอนนี้ท้อไปหมดเเล้วจิงๆค่ะ
เราผิดเองหรือที่เแ็นลูกเเบบนี้??
ท้อด้วย เหนื่อยมาก เราคือเด็กผู้หญิง ม.4
ที่อยู่ในครอบครัวที่ถือได้ว่าค่อนจ้างยากจน ตอนเราอยู่ ป.6 ทุกอย่างก็ปกติค่ะ เเต่พอเราขึ้นม.1 เราทำเกรดได้ดี เทอม2 ก็ทำเกรดได้ดี นั้นทำให้พ่อของเราเริ่มเข้ามามีบทบาทในการเรียนของเรามากขึ้น พ่อมีเเค่บอกว่าต้องเรียนให้ได้อย่างนี้ให้ได้อย่างนั้น เราก็ทำตามที่พ่อบอกเพราะต้องการให้พ่อภูมิใจ ตอนนี้ทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มมีความคิดที่เครียด อยากตายหลายครั้ง เมื่ออ่านหนังสือไม่เข้าใจ ก็จะเริ่มทำร้ายตัวเอง เริ่มจากการหยิก ดึงผมให้เจ็บ เริ่มด่าตัวเอง มีหลายครั้งที่ิยากจะตายเเต่เพราะเราเป็นลูกสาวคนพี่ ดังนั้นหากเราเป็นอะไรไป พ่อเเม่จะลำบาก ตอนนี้เราเหนื่อยมาก พ่อเริ่มเปลี่ยนไปอาจเกิดจากที่ท่านไท่สบายด้วย ตอนนี้ เราเริ่มกดดัน เเละไม่ม่ความสุข เราอยากหนีไป พ่ออยากให้เราเรียนโน้นเรียนนี้ทั้งๆ ที่บางครั้งเราไม่ชอบเเต่ต้องเรียนเพราะต้องการให้พ่อภูมิใจ เเต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มหนักขึ้น เรามีเเม่ เเม่ของเราคือคนที่ทำงานทุกอย่าง ท่านคือคนที่รับฟังเราทุกเรื่อง ถามว่าเเม่เคยบอกพ่อไหม ก็เคย เเต่พ่อท่านไม่เคยรับฟังเลย เเละยังตวาดเเม่บางครั้ง เราเหนื่อยมาก พ่อท่านบอกว่าเราเป็นคนอวดเก่งในบางครั้งเราอยากให้พ่อเข้าใจ เราไม่ต่อยได้ไปเที่ยวเเบบเพื่อนในรุ่นเดียวกันหรอกค่ะ เป็นเพราะพ่อบอกว่าไม่จำเป็น เราต้องอยู่ในกฎระเบียบของพ่อตลอด ส่วนมากวันหยุดเราจะใข้ชีวิตอยู่ที่บ้าน เพราะมันคือสิ่งที่พ่อสั่ง เราเหนื่อยมาก หลายๆครั้งที่เราร้องไห้เเบบเงียบๆ
ตอนนี้ท้อไปหมดเเล้วจิงๆค่ะ