ก่อนหน้านี้เราอยู่กับครอบครัวตามปกติเลยค่ะ
จนมาวันนึงเราได้ย้ายมาอยู่ยายเพราะบ้านใกล้โรงเรียนเราก็รู้สึกคิดถึงพ่อแม่พี่น้องมากๆ
จนมีปัญหาเราต้องย้ายไปอยู่บ้านพ่อแม่เหมือนเดิม

ครั้งนั้นที่เราไปมันไม่มีความสุขเหมือนครั้งก่อนๆ เรารู้สึกเหนื่อยและท้อมากๆ เราต้องทำงานบ้านคนเดียวทั้งบ้านบวกกับเรียนอีก

ทุกครั้งที่เกรดออกเราจะภูมิใจในตัวเองมากเพราะได้เกรดดีกว่าเทอมที่แล้ว แต่พอให้คนในบ้านดูไม่มีแม้แต่คำชมแต่กับพูดว่าทำได้แค่นี้เองหรอ? ตอนนั้นเราเจอคำนี้ออกจากปากพ่อของตัวเองก็บอกตรงๆเลยว่าทั้งจุกทั้งเจ็บ แต่พอเกรดน้องออกมีทั้งคำชมทั้งให้ของรางวัล และเอาเกรดน้องกับเกรดเรามาเปรียบเทียบกัน เราก็คิดว่าน้องมันยังเด็กแต่ไม่ใช่เลยพอน้องเราโตทุกคนก็ทำเหมือนเดิม ยอมรับเลยว่าไม่ใช่คนเรียนเก่งเป็นคนหัวช้าด้วยซ้ำแต่พยายามตลอด

เวลาอยู่กันพร้อมหน้าแม่จะชอบพูดว่าน่าจะมีลูกแค่2คนไม่น่าเกิดมาเลย ตอนนั้นอยากร้องไห้แทบตายแต่ทำได้แค่หัวเราะออกมา เราไม่สบายจนอ้วกหายใจแทบไม่ออกก็บอกให้กินพารา แต่น้องแค่ตัวร้อนก็รีบพาไปโรงบาลเรื่องใหญ่โตมากๆ ทึกวันนี้ก็ยังอยู่บ้านยายแต่ยังไปบ้านพ่อแม่อยู่บ้างให้หายคิดถึง

เราไม่เคยคาดหวังให้ครอบครัวมารักเราเลยค่ะแต่เราหวังแค่ว่าเราอยากเรียนจบสูงๆหางานดีๆให้พวกเขาเผื่อเขาจะได้ความภูมิใจในตัวเราบ้าง

ช่วยออกความคิดเห็นหน่อย อยากทราบว่าความคิดเราผิดรึป่าว