ลิ้นชักของโต๊ะตัวหนึ่งถูกดึงให้เลื่อนออกมา ภายในนั้นมีหนังสือนวนิยายปกเข็งวางอยู่เล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าปกของหนังสือมีชื่อว่า กระบี่รักมือปราบ
เจ้าของมือที่ดึงลิ้นชัก ได้เอื้อมลงไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา ก่อนจะเปิดไปยังหน้าที่เขาอ่านค้าง และใช้ที่คั่นหนังสืออันใหญ่คั่นเอาไว้
เจ้าของดวงตาที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นี้เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ชื่อว่า พงศ์ เขาเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบนวนิยายจีนกำลังภายในเป็นชีวิตจิตใจ และนวนิยายเรื่อง กระบี่รักมือปราบ ที่เขากำลังตั้งใจอ่านอยู่นี้ก็เป็นเรื่องที่เขาโปรดปราณ และติดอกติดใจเป็นที่สุด
เขาอ่านมันจบไปหลายรอบจนจดจำเนื้อเรื่อง ตัวละคร และคำสนทนาต่างๆ ได้จนหมดสิ้น แต่กระนั้น เขาก็ยังคงหยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นประจำอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวติของเขา
ครู่หนึ่ง ประตูห้องของพงศ์ ก็เปิดออกโดยชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นล่ำ ซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนายตำรวจยศสัญญาบัตร เขาผู้นี้มีชื่อว่า วิน สายตาของวินทอดมอง พงศ์ ซึ่งกำลังใจจดใจจ่ออ่านนวนิยายจีนอยู่โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง วินกล่าวไปยังพงศ์ว่า
" อ่านอยู่นั่นแหละ ไอ้นวนิยายเรื่องนี้น่ะ นายไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ? "
พงศ์ ไม่ตอบอะไร เขายังคงอ่านมันต่อไปจนวินอดไม่ได้ที่จะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า แล้วหยิบนวนิยายเล่มนั้นขึ้นมาจากมือของพงศ์
" เฮ้ย...! อะไรวะ กำลังมันๆ "
พงศ์มองหน้าวิน เขาเห็นรอยยิ้ม และแววตาอันกรุ้มกริ่มบนใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มผู้นี้
" มือปราบในเรื่อง จะมาสู้มือปราบอยางชั้นได้ไงวะ มาหาอะไรทำแก้เซ็งกันดีกว่า "
กล่าวจบ วินโน้มศีรษะเข้าหาพงศ์พลางพรมจูบไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนรัก ทั้งสองต่างแสวงหาความสุขกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนจะมานอนแนบชิดอยู่บนที่นอน ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาดตาและหนานุ่ม
พงศ์แนบศีรษะอิงแอบอกอุ่นๆของวินไว้พลางถามว่า
" มีคำสั่งให้นายไปช่วยราชการที่ต่างจังหวัดเหรอ ? "
" ใช่ "
" นานแค่ไหน ? "
" ก็ยังไม่รู้ "
" แล้วนายจะกลับมาอีกไหม ? "
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของวิน พงศ์กอดก่ายนายตำรวจหนุ่มกระชับแน่น ราวกับไม่อยากให้ร่างนี้นั้นผละจาก
- - - - - - - - -
หลายเดือนผ่านไป...
พงศ์ นั่งอ่านหนังสือนวนิยายจีน กระบี่รักมือปราบ อยู่ภายในห้องของเขาเพียงผู้เดียว ครู่หนึ่ง เขาละสายตาจากตัวหนังสือ แล้วหันไปมองที่นอนอันหนานุ่มซึ่งเขากับวิน เคยมีความสุขร่วมกันอย่างดูดดื่มหลายครั้งหลายครา
ห้วงแห่งความคิดคำนึงในอดีตนั้นหวนคืนกลับมาตอกย้ำความรู้สึกของเขาอีกครั้งอย่างทุกข์ระทม บัดนี้ เขาออกจะแน่ใจแล้วว่า วิน คงจะลืมตนเสียแล้ว ไม่มีข่าวคราวอันใดจากวินเลย ตราบกระทั่งวันนี้
ในที่สุด พงศ์ก็ตัดสินใจเดินทางไปหาวิน ยังจังหวัดที่เขาไปปฏิบัติราชการอยู่ พงศ์จัดเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋า และไม่ลืมที่จะพกเอานวนิยายจีนที่เขาชื่นชอบติดตัวไปด้วย
เขาขับรถคู่ใจไปตามทางหลวงที่ตัดผ่านภูเขา แม่น้ำ และลำธาร ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ด้วยความหวังว่าจะได้พานพบนายตำรวจหนุ่มสุดที่รักอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถดึงตัวเขากลับมาได้อีกต่อไปก็ตาม
และเมื่อพงศ์เดินทางถึงสถานีตำรวจที่วินไปปฏิบัติราชการ เขาก็เดินเข้าไปข้างใน และสอบถามจ่าผู้สูงวัย แต่ยังไม่ทันที่พงศ์จะได้พูดอะไร เสียงชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
" มาหาชั้นเหรอ "
พงศ์หันกลับมาดู เขามองเห็นวินยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด วินโอบไหล่พงศ์เพื่อนรักพลางพาเขาเดินออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้น ระหว่างที่เดินไปด้วยกัน พงศ์ตัดพ้อกับวินไปว่า
" ทำไมนายไม่ติดต่อหาชั้นเลย ? "
" มีหลายเรื่องที่ชั้นต้องรับผิดชอบ และสะสาง ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว "
" ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีชั้น ที่ยังไม่เปลี่ยนใจไปจากนาย "
พงศ์กล่าวจบ วินพยายามเดินหนี พงศ์เดินตามประชิดพลางกล่าว
" นายจะไปไหน วิน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน "
วินหยุดยืนอยู่ครู่พลางหันกลับมา แล้วกล่าวว่า
" นายกลับไปเสียเถอะ พงศ์ ไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะติดตามชั้น ขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงเพียงแค่นั้น ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ "
" ชั้นไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ? "
พงศ์กล่าวกับวินด้วยสีหน้าอันขุ่นข้อง ครู่หนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสดใสเดินมายืนอยู่เคียงข้างวินแล้วยิ้มให้เขา วินยิ้มตอบหล่อนไปก่อนจะหันมาทางพงศ์ พลางเอ่ยขึ้นว่า
" นี่อ้อ แฟนของชั้น "
พงศ์มองดูหญิงสาวอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับมายังวินอีกครั้ง พลางกล่าว
" ชั้นพอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้างแล้ว "
วินหัวเราะด้วยสีหน้าอันแจ่มใส พลางยื่นมือมาตบไหล่พงศ์ แล้วพูดว่า
" ชั้นไปก่อนนะ "
พงศ์ยิ้มและมองดูชายหนุ่มเดินเคียงคู่กับหญิงสาว ออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้นไป
- - - - - - - - -
ตกดึกของคืนวันนั้น.....
พงศ์ขับรถคู่ใจมาตามเส้นทางอันคดเคี้ยว และมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากรถที่แล่นสวนทางมาเป็นระยะเท่านั้นที่นำทาง
สายตาทั้งคู่ของพงศ์เริ่มอ่อนล้า เขาขับรถมาเป็นเวลานานมาก ควรแก่การพักผ่อนได้แล้ว แต่กระนั้น เขาก็อุตส่าห์กัดฟันทนฝืนขับรถต่อไปด้วยจิตใจอันครุ่นคิด
เรื่องราวมากมายลอยละล่องเข้าสู่จิตใต้สำนึกแห่งชายหนุ่มผู้นี้ เขารู้สึกสับสนระคนกับความผิดหวัง ในสิ่งที่เขานั้นได้ทุ่มเทลงไป ปัญหาอันหลากหลายสุมประดังเข้ามาจนสมองน้อยๆนั้นไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกแล้ว
ดวงตาทั้งคู่ของพงศ์หลับลงในทันที ตามด้วยเสียงอันดังสนั่นของยานพาหนะที่ปะทะกัน และเสียงกระจกที่แตกกระจาย
กระบี่รักข้ามชาติ : เรื่องสั้นวาย โดย ด๋ง
เจ้าของมือที่ดึงลิ้นชัก ได้เอื้อมลงไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา ก่อนจะเปิดไปยังหน้าที่เขาอ่านค้าง และใช้ที่คั่นหนังสืออันใหญ่คั่นเอาไว้
เจ้าของดวงตาที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นี้เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ชื่อว่า พงศ์ เขาเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบนวนิยายจีนกำลังภายในเป็นชีวิตจิตใจ และนวนิยายเรื่อง กระบี่รักมือปราบ ที่เขากำลังตั้งใจอ่านอยู่นี้ก็เป็นเรื่องที่เขาโปรดปราณ และติดอกติดใจเป็นที่สุด
เขาอ่านมันจบไปหลายรอบจนจดจำเนื้อเรื่อง ตัวละคร และคำสนทนาต่างๆ ได้จนหมดสิ้น แต่กระนั้น เขาก็ยังคงหยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นประจำอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวติของเขา
ครู่หนึ่ง ประตูห้องของพงศ์ ก็เปิดออกโดยชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นล่ำ ซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนายตำรวจยศสัญญาบัตร เขาผู้นี้มีชื่อว่า วิน สายตาของวินทอดมอง พงศ์ ซึ่งกำลังใจจดใจจ่ออ่านนวนิยายจีนอยู่โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง วินกล่าวไปยังพงศ์ว่า
" อ่านอยู่นั่นแหละ ไอ้นวนิยายเรื่องนี้น่ะ นายไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ? "
พงศ์ ไม่ตอบอะไร เขายังคงอ่านมันต่อไปจนวินอดไม่ได้ที่จะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า แล้วหยิบนวนิยายเล่มนั้นขึ้นมาจากมือของพงศ์
" เฮ้ย...! อะไรวะ กำลังมันๆ "
พงศ์มองหน้าวิน เขาเห็นรอยยิ้ม และแววตาอันกรุ้มกริ่มบนใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มผู้นี้
" มือปราบในเรื่อง จะมาสู้มือปราบอยางชั้นได้ไงวะ มาหาอะไรทำแก้เซ็งกันดีกว่า "
กล่าวจบ วินโน้มศีรษะเข้าหาพงศ์พลางพรมจูบไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนรัก ทั้งสองต่างแสวงหาความสุขกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนจะมานอนแนบชิดอยู่บนที่นอน ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาดตาและหนานุ่ม
พงศ์แนบศีรษะอิงแอบอกอุ่นๆของวินไว้พลางถามว่า
" มีคำสั่งให้นายไปช่วยราชการที่ต่างจังหวัดเหรอ ? "
" ใช่ "
" นานแค่ไหน ? "
" ก็ยังไม่รู้ "
" แล้วนายจะกลับมาอีกไหม ? "
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของวิน พงศ์กอดก่ายนายตำรวจหนุ่มกระชับแน่น ราวกับไม่อยากให้ร่างนี้นั้นผละจาก
- - - - - - - - -
หลายเดือนผ่านไป...
พงศ์ นั่งอ่านหนังสือนวนิยายจีน กระบี่รักมือปราบ อยู่ภายในห้องของเขาเพียงผู้เดียว ครู่หนึ่ง เขาละสายตาจากตัวหนังสือ แล้วหันไปมองที่นอนอันหนานุ่มซึ่งเขากับวิน เคยมีความสุขร่วมกันอย่างดูดดื่มหลายครั้งหลายครา
ห้วงแห่งความคิดคำนึงในอดีตนั้นหวนคืนกลับมาตอกย้ำความรู้สึกของเขาอีกครั้งอย่างทุกข์ระทม บัดนี้ เขาออกจะแน่ใจแล้วว่า วิน คงจะลืมตนเสียแล้ว ไม่มีข่าวคราวอันใดจากวินเลย ตราบกระทั่งวันนี้
ในที่สุด พงศ์ก็ตัดสินใจเดินทางไปหาวิน ยังจังหวัดที่เขาไปปฏิบัติราชการอยู่ พงศ์จัดเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋า และไม่ลืมที่จะพกเอานวนิยายจีนที่เขาชื่นชอบติดตัวไปด้วย
เขาขับรถคู่ใจไปตามทางหลวงที่ตัดผ่านภูเขา แม่น้ำ และลำธาร ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ด้วยความหวังว่าจะได้พานพบนายตำรวจหนุ่มสุดที่รักอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถดึงตัวเขากลับมาได้อีกต่อไปก็ตาม
และเมื่อพงศ์เดินทางถึงสถานีตำรวจที่วินไปปฏิบัติราชการ เขาก็เดินเข้าไปข้างใน และสอบถามจ่าผู้สูงวัย แต่ยังไม่ทันที่พงศ์จะได้พูดอะไร เสียงชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
" มาหาชั้นเหรอ "
พงศ์หันกลับมาดู เขามองเห็นวินยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด วินโอบไหล่พงศ์เพื่อนรักพลางพาเขาเดินออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้น ระหว่างที่เดินไปด้วยกัน พงศ์ตัดพ้อกับวินไปว่า
" ทำไมนายไม่ติดต่อหาชั้นเลย ? "
" มีหลายเรื่องที่ชั้นต้องรับผิดชอบ และสะสาง ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว "
" ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีชั้น ที่ยังไม่เปลี่ยนใจไปจากนาย "
พงศ์กล่าวจบ วินพยายามเดินหนี พงศ์เดินตามประชิดพลางกล่าว
" นายจะไปไหน วิน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน "
วินหยุดยืนอยู่ครู่พลางหันกลับมา แล้วกล่าวว่า
" นายกลับไปเสียเถอะ พงศ์ ไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะติดตามชั้น ขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงเพียงแค่นั้น ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ "
" ชั้นไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ? "
พงศ์กล่าวกับวินด้วยสีหน้าอันขุ่นข้อง ครู่หนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสดใสเดินมายืนอยู่เคียงข้างวินแล้วยิ้มให้เขา วินยิ้มตอบหล่อนไปก่อนจะหันมาทางพงศ์ พลางเอ่ยขึ้นว่า
" นี่อ้อ แฟนของชั้น "
พงศ์มองดูหญิงสาวอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับมายังวินอีกครั้ง พลางกล่าว
" ชั้นพอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้างแล้ว "
วินหัวเราะด้วยสีหน้าอันแจ่มใส พลางยื่นมือมาตบไหล่พงศ์ แล้วพูดว่า
" ชั้นไปก่อนนะ "
พงศ์ยิ้มและมองดูชายหนุ่มเดินเคียงคู่กับหญิงสาว ออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้นไป
- - - - - - - - -
ตกดึกของคืนวันนั้น.....
พงศ์ขับรถคู่ใจมาตามเส้นทางอันคดเคี้ยว และมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากรถที่แล่นสวนทางมาเป็นระยะเท่านั้นที่นำทาง
สายตาทั้งคู่ของพงศ์เริ่มอ่อนล้า เขาขับรถมาเป็นเวลานานมาก ควรแก่การพักผ่อนได้แล้ว แต่กระนั้น เขาก็อุตส่าห์กัดฟันทนฝืนขับรถต่อไปด้วยจิตใจอันครุ่นคิด
เรื่องราวมากมายลอยละล่องเข้าสู่จิตใต้สำนึกแห่งชายหนุ่มผู้นี้ เขารู้สึกสับสนระคนกับความผิดหวัง ในสิ่งที่เขานั้นได้ทุ่มเทลงไป ปัญหาอันหลากหลายสุมประดังเข้ามาจนสมองน้อยๆนั้นไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกแล้ว
ดวงตาทั้งคู่ของพงศ์หลับลงในทันที ตามด้วยเสียงอันดังสนั่นของยานพาหนะที่ปะทะกัน และเสียงกระจกที่แตกกระจาย