เราเคยเป็นเด็กร่าเริงปกติคนนึงแต่พอเข้าช่วง16-17เริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มเก็บตัวมีอะไรเปลี่ยนไปหลายอย่างไม่ค่อยคุยสนุกกับอะไรเหมือนก่อน ส่วนนึงเกิดจากตัวเราแต่อีกส่วนเกิดจากคนรอบข้างคอยเปรียบเทียบเรากับคนอื่น คอยพูดแซะเหยียด พูดอะไรหยาบใส่ เขาคิดแค่ว่าพูดแล้วผ่านไปแต่คนฟังมันเก็บมาคิดทุกคำ คนอื่นพูดใส่เราไม่ค่อยเท่าไหร่แต่ถ้าเป็นแม่เราจำทุกคำเขาเปรียบเรากับหลายคน เขาไม่ค่อยฟังเหตุผล เราอธิบายเขาคิดว่าเราเถียง เราไม่ตั้งใจทำ เราไม่รู้ เราลืม สิงที่ตามมาคือคำด่าว่าสารพัดแทนที่มันจะเป็นคำพุด ไม่เป้นไร มันเป้นคำมี่ง่ายมากแต่กลับขุดค้นมุกอย่างขึ้นมาพุดเพราะเรื่องเล็กๆน้อย มันทำให้เสียความรุ้สึกกันเปล่าๆ อยากให้เลือกพูดสิ่งที่จริงและไม่ทำใหัคนฝั่งรุ้สึกเสียใจและไม่สบายใจเพราะถ้าเขาเปนคนที่แคร์ในคำพูดของคุณอาจะเป้นโรคซึมเศร้าแบบเราก็ได้