นอนระทมตรมเหงาใจหนาวเหน็บ
ชอกช้ำเจ็บเกินทนจนหวั่นไหว
กาลเวลาผ่านเคลื่อนลับเลือนไป
แต่ทำไม่ความเศร้ายังเฝ้าเยือน
ความหลังย้อนในจิตเป็นพิษขม
ห้วงอารมณ์หม่นไหม้ดั่งใครเฉือน
ร้าวรอนนักรักเก่าคล้ายเฝ้าเตือน
เป็นดั่งเหมือนรอยแทรกน่าแปลกจริง
จะคิดถึงทำไมหนอใจเอ๋ย
เขาไม่เคยสักหนจะสนหญิง
ร้างลาหายไม่ห่วงคอยท้วงติง
อยากจะลืมทุกสิ่งกลับสิงทรวง
เขาลืมเราสิ้นแล้วไร้แววหวาน
นานแสนนานจากไปสิ้นใยหวง
หยุดเถอะใจหมดสิทธิ์คิดถามทวง
คนเขาลวงอย่ารำพึงคิดถึงเลย...
“สุนันท์ยา”
***คนเขาลวงอย่ารำพึงคิดถึงเลย...***
กาลเวลาผ่านเคลื่อนลับเลือนไป
แต่ทำไม่ความเศร้ายังเฝ้าเยือน
ห้วงอารมณ์หม่นไหม้ดั่งใครเฉือน
เป็นดั่งเหมือนรอยแทรกน่าแปลกจริง
ร้างลาหายไม่ห่วงคอยท้วงติง
อยากจะลืมทุกสิ่งกลับสิงทรวง
หยุดเถอะใจหมดสิทธิ์คิดถามทวง