เดือนข้างแรมแซมซึ้งเป็นหนึ่งเสี้ยว
ขอบโค้งเรียวเกี่ยวเกื้อเจืออ่อนไหว
ดูเย้ายวนชวนชื่นรื่นพิไล
มอบอุ่นไอแนบชิดสนิททรวง
เมื่อยามหมองหม่นไหม้ดวงใจเจ็บ
จำต้องเก็บเหน็บซ่อนไม่อ้อนหวง
ร้าวหลบเร้นเน้นวางเส้นทางกลวง
เมื่อรักลวงแรมร้างต้องห่างลา
เสียงสะอื้นกลืนไว้มิให้เห็น
ขอเป็นเดือนลอยเด่นห้วงเวหา
มีดาวเยือนเคลื่อนคล้อยคอยนำพา
ข้ามภูผาไกลพ้นคนหลายใจ
จะเก็บซ่อนตอนล้าน้ำตาหลั่ง
มิหันหลังกลับย้อนด้วยอ่อนไหว
เก็บรอยจำย้ำลึกผนึกใน
อยู่ก้นบึ้งหทัยไปนิรันดร์
“สุนันท์ยา”
...เก็บ...???