ใครเป็นเหมือนกันบ้างเวลาที่เราพูดอะไรจะไม่มีใครใส่ใจกับสิ่งที่เราพูดเลย เวลาอยู่ในห้องเรียนถามเพื่อนเฮ้ยนี่คืออะไร หมายความว่าไง ครูพูดว่าไรนะ ครูให้ทำไรนะ คือไอ่คนที่เราถามจะไม่ใส่ใจว่าเราถาม เหมือนเราพูดลอยๆไปงั้นอ้ะ ว่างๆไม่มีไรทำเลยขยับปากเล่นไม่ต้องไปสนใจมันหรอกมันไม่ได้ต้องคำตอบหรอกไรเงี้ย แม้กระทั่งกับครู ครูให้ทำงานคู่แต่วันนั้นคนมาไม่ครบเราเลยไม่มีคู่ทำงานเลยจะถามครูว่าเอาไงดีให้รวมกับเพื่อนหรือจะให้หนูทำคนเดียวคะ แหกปากถามครูคอแทบแตกครูมัวแต่สนใจคนอื่นทั้งที่เราเรียกก่อนและเสียงดังกว่า คือตอนนั้นตะโกนลั่นห้องจริงๆแต่ครูเหมือนไม่ได้ยินตอนนั้นตะโกนเหนื่อยมากจนโมโหแทบเรียกครูว่าอีเลยอ่ะ (ปกติไม่ใช่คนก้าวร้าวนะคะแต่มันโมโหมากจริงๆ) แต่แค่เกือบเพราะหันมาก่อน แม้กระทั่งกับพ่อตัวเองคุยกันสัพเพเหระเล่าเรื่องนู่นนี่ให้กันฟังกับเพื่อนพ่อ ทั้งที่เราเปิดประเด็นก่อนแท้ๆก็คุยกันเกี่ยวกับประเด็นเรื่องนี้พ่อก็คุยกับเพื่อนพ่อสองคน คุยแทรกระหว่างที่เรายังพูดไม่จบ เราก็หยุดให้เค้าคุย อ่ะถือว่าเค้าเป็นผู้ใหญ่ให้คุยก่อนก็ได้ พอรอพ่อหยุดเราจะพูดพ่อดันแทรกอีก ทำอย่างเงี้ยเรื่อยๆจนโมโหเลยเดินหนีแล้วเราเลยพูดว่ารำคานพูดอะไรไปก็ไม่ฟังวุ้ พ่อเลยบอกว่าเอ้าก็เรื่องนี้เคยพูดแล้วไม่ใช่เหรอ อ่าวถ้ารู้ว่าเคยพูดให้ฟังแล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว้ะ ก็ปล่อยให้เราพูดอยู่นั่นน่ะแล้วไม่สนใจอีก หมาเห่ายังให้ความใส่ใจมากกว่าเสียงเราเลย ทำไมอ่ะไม่เข้าใจเลยอ่ะ แต่กลับกันเวลาที่เราพูดในตอนที่ทุกคนเงียบก็จะมีเพื่อนมองมาด้วยสายตาตำหนิแล้วก็บอกว่าพูดเบาๆหน่อย ทำไมเวลาพูดนี่เสียงดังตลอดเลยห้ะ เอ้าทุกคนต่างบอกว่ากูเสียงดังแต่เวลาสำคัญมันจะไม่มีใครได้ยินเสียงเราเลย เราก็ไม่ใช่คนไร้ตัวตนนะ อกกจะมีความโดดเด่นด้วยซ้ำ เพราะเวลาเราทำอะไรเราเต็มที่ เราเป็นคนเสียงดัง เราตั้งใจเรียน เราเรียนเก่งพอใช้ได้เลย เพื่อนชอบขอให้สอนการบ้านให้ เวลาทำงานมีแต่คนขอให้ช่วย แต่ทำไมแค่เวลาพูดทุกคนเหมือนไม่เห็นเราเลยไม่ได้ยิน เหมือนเสียงนกเสียงกา