รถเมล์พื้นที่กว้างขวาง สะอาดไร้ฝุ่นจับ ภายในเป็นระเบียบน่านั่ง ทุกที่นั่งมีกริ่ง ทุกเบาะหุ้มด้วยหนังวัว ระบายอากาศได้ดี...
บนผนังมีป้ายตารางเวลา สำหรับเตือนผู้โดยสารว่าผ่านเส้นทางใดแล้ว...
มีแอร์ ฮิทเตอร์ และจอมอนิเตอร์ แสดงชื่อป้ายเมื่อจะถึงป้ายนั้น ๆ 
ส่วนกระจกใสบานใหญ่ ส่งให้แสงอ่อน ๆ จากดวงอาทิตย์สาดส่องทุกมุมรถ...

คนขับเป็นชายหัวล้านวัยฉกรรจ์ กำยำกล้ามฟิตเนส ใครเห็นต่างก็รู้ ว่าเข้ายิมทุกวัน เขารักษาความเร็วในการขับคงที่...
บนรถมีผู้โดยสารสิบคน ทุกคนนั่งเงียบกริบ 
รามูเอลสังเกตเห็นหญิงสาวผมสีโกโก้ ผูกผ้าพันคอลายปลาทอง เพลิดเพลินวีดีโอ แพนด้าเล่นสไลเดอร์จากไอแพต 
ถัดไปเป็นชายชราสวมแว่นไม่มีกรอบ รื่นเริงเกมทายคำ ของหนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทม์
นอกจากนั้นมีแม่ชีไว้ผมยาว กับซิสเตอร์ไว้สั้น ขมักเขม้นอ่านไบเบิล...
ทุกคนไม่พูดไม่จา ไม่ใส่ใจไยดีกัน...

ผู้คนหลากหลาย ดูไปก็คล้ายข้าวของในพิพิธภัณฑ์ ที่ตั้งแสดงโบราณวัตถุจากประเทศต่าง ๆ 
ใบหน้าแต่ละคนผิดแผก ราวกับละครชีวิตที่น่าอัศจรรย์ใจ...

"หญิงเอเชียผูกหางม้า ชักแผนที่ออกมากาง... คงไปท่องเที่ยว" รามูเอลนึก 
"หญิงชราหลังโก่งผมขาวโพลน วางตะกร้าใส่ผักบนตก บางทีไปจ่ายตลาด ?" 
"ส่วนหญิงผิวดำทรงแอโฟร มีกีตาร์แนบตัว อาจเตรียมไปเล่นดนตรี" 
แต่ละคนคงมีเรื่องราว... บททดสอบชีวิตตื่นเต้นแสนท้าทาย แตกต่างกันไป...

หญิงสาวเดินช้า ๆ นั่งลงเก้าอี้ริมหน้าต่าง รามูเอลก้าวตาม ทรุดตัวที่เบาะสีเทาหลังเธอ สัมผัสแรกที่ถูกผิว เขารู้สึกว่า นุ่มและอุ่นดี...
เธอนั่งอิงผนังกระจกเงียบเชียบ แววตาทอดเหงา ๆ ตามท้องถนน ร่างนั้นอยู่ใกล้จนเขาได้ยินเสียงลมหายใจแผ่ว ๆ 
วินาทีต่อมา... กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมลอยแตะจมูก เป็นกลิ่นแอปเปิล!? 
รามูเอลไม่ได้สูดกลิ่นนี้นานหนักหนา ทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลก...
ภาพความหลังครั้งอดีต แวบเข้ามาในห้วงคำนึง ความทรงจำได้ถอยกลับไปเมื่อหนึ่งล้านชั่วโมงก่อน...

คืนนั้นก็มีกลิ่นแอปเปิลจาง ๆ โชยออกมาจากผมแดงกระเซอะกระเซิง เธอเป็นเด็กผู้หญิงใบหน้าตกกระ ดวงตาสีแดงเข้มบอกแววฉลาด 
รามูเอลเจอเธอที่ป้ายรถเมล์เก่า ๆ หลังคาไม้ผุ ๆ ค่ำนั้นฝนตกฟ้ารั่ว เธอและเขาหลบฝนป้ายเดียวกัน... สายฝนที่สาดเข้ามา ขยี้กลิ่นหอมให้อบอวลยิ่งขึ้น !!

ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องดังครืน!! ฟ้าแลบแปลบอยู่ภายนอก!!! 
รามูเอลเห็นน้ำขังบนแอ่งถนน สะท้อนแสงไฟเป็นหย่อม ๆ เปลี่ยนให้เม็ดฝนแต่ละเม็ดส่องประกายวิบวับ...
"เฮ้อ... คืนนี้คงจะดีมาก ถ้าได้อยู่บนเตียง นั่งสเก็ตภาพฝน" รามูเอลนึก 
วินาทีนั้น เขาสังเกตเห็นว่า เธอมองมาที่เขา... 
"กลัวฝนมั้ย ?" เธอถาม ส่งยิ้มอย่างประทับใจที่สุด!! 
รามูเอลส่ายหน้าช้า ๆ 
"รู้มั้ยฝนตก หมายถึงโลกกำลังร้องไห้นะ" เธอว่า ยื่นแขนขวาออกไปรับเม็ดฝนพลางพูดต่อ
"โลกก็มีชีวิตเหมือนมนุษย์นั่นแหละ..." เธอกล่าว
รามูเอลมองเธอด้วยความสงสัย และตอบไปว่า
"นี่เธอ... อารมณ์ไหนกันแน่เนี่ย ?" เขาทั้งคู่ต่างหัวเราะ 

เมื่อรถเมล์แล่นจอดชิดป้าย เธอลุกขึ้น รีบวิ่งย่ำพื้นเปียก ๆ 
เมื่อถึงประตู เธอหยุด... ค่อย ๆ หันหน้ามา ยิ้มด้วยมุมปาก พลางยกมือขวาโบกลา... รามูเอลเบา ๆ ก่อนที่จะก้าวลับหายเข้าข้างใน
อึดใจนั้น อะไรบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นในใจรามูเอล
เป็นอะไรที่อยู่ ๆ ก็เกิด ไม่ได้คาดคิด ไม่ได้วางแผน แต่พอมันเริ่มแล้ว ก็รู้ว่าถอนตัวไม่ได้...
ทุกวัน... เขากลับมาที่เดิม เวลาเดิม นานถึง 3 เดือน... ไม่เคยพบเธออีกเลย...
มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ เศษเสี้ยวเวลาเท่านั้น... เด็กคนนั้นอาจจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่บางคราวเขายังแอบคิดถึงเธอเสมอ

รามูเอลหลุดจากภวังค์อีกครั้ง... เมื่อสะดุ้งเสียงสมุดโน้ตและดินสอตกลู่สู่พื้น.. เวลาได้ผ่านมาครู่นึง เขาหันไปมองหน้าต่าง การจราจรบางเบา... รถแล่นรอบ ๆ น้ำพุที่เอ่อล้น เส้นทางรถบัสสายนี้ ทัศนียภาพข้างทางสวยงามประทับใจ เขาเห็นทะเลสาบเล็ก ๆ ทอดตัวใต้แสงตะวัน ฝูงนกเป็ดน้ำกระพือปีกเข้าสู่พงอ้อ 

รามูเอลก้มลงเก็บดินสอสมุด ขึ้นมาบนตัก...

หญิงสาวเอื้อมมือซ้ายลงกระเป๋ากางเกงหยิบเครื่องเล่นเอ็มพีสามโซนี่ สีแดง ขึ้นมา...
เธอกดปุ่มเปลี่ยนเพลง พัฟ เดอะ เมจิค ดราก้อน ของ ปีเตอร์ พอล แอนด์แมรี่ 
ส่วนรามูเอลเปิดสมุดทีละหน้า มีภาพลูกหมาพันธุ์บีเกิลเล่นลูกบอล แมวพันธุ์สโนว์ชู หลับบนต้นไม้... หน้าสุดท้ายมีกระดาษโน้ตสอดอยู่ เขาพลิกกระดาษ ลงมือสเก็ตรูปใบหน้าหญิงสาวต่อ มือขวาเริ่มขีดเขียนจากดวงตา...
หญิงสาวเหลือบมองรามูเอล ทั้งคู่สบตากัน...
ด้วยใบหน้าซึ่งเขาหลงใหลแต่แรกพบ หัวใจรามูเอลกระตุกวูบ เต้นข้ามจังหวะ!!

ความเขอะเขินทำให้เขา เบนสายตาไปนอกหน้าต่างทันที วินาทีนั้น ทั้งสองเห็นชายผมหยักศกวิ่งตามรถ พลางโบกไม้โบกมือจ้าล่ะหวั่น
"จอดก่อน จอดรถที!!! จอดสิฟะ!!!!" ชายผมหยักศกตะโกนเสียงลั่น
รามูเอลกดกริ่ง ป้ายเน็กซ์สต็อปสีแดงสว่างแว๊บ
คนขับกดปุ่มเปิดประตู... เมื่อรถจอด... ชายผู้มาใหม่ก้าวยาวขึ้นมาด้วยเสียงดังปึงปัง...