ในหลักปฏิจจสมุปบาท คือ อวิชชาเป็นเหตุ ทำให้เกิดสังขาร สังขารก็ทำให้เกิดวิญญาณ วิญญาณก็ทำให้เกิดสาฬายตนะ สาฬายตนะก็ทำให้เกิดผัสสะ ผัสสะทำให้เกิดเวทนา เวทนาทำให้เกิดตัณหา ตัณหาทำให้เกิดอุปาทาน อุปาทานทำให้เกิดภพ ภพทำให้เกิดชาติ... ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ อุปายาส ฯลฯ ความทุกข์จึงเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์
แต่ด้วยเหตุปัจจัยแก่กันและกัน  กับการสังเกตของจิต บางอย่างก็ไม่ได้เป็นไปตามขั้นตอน หรือ มีรายละเอียดเข้าแทรกระหว่างกลางมากกว่านี้ เช่น ผัสสะ แล้วเกิดเวทนาเลยเหรอ? ถัดไปเกิดตัณหา (ไม่มีการปรุงแต่งก่อนหรอกหรือ?) เพราะพระอรหันต์มี 2 แบบ แบบที่ทรงอุเบกขาตลอดเวลา (ไม่เสพเวทนาแล้ว) และอีกแบบ ยังเสพเวทนาได้อยู่ แต่ไม่ติด(คือไม่ก้าวล่วงพ้นไปถึง ตัณหา อุปาทาน) แล้วคำอธิบายของปุถุชนเล่า ทำไมไม่มีสังขารมาร่วมด้วยก่อนหน้า... ดังนั้น การเกิดปัจจัยแห่งผัสสะ เวทนา และตัณหา ตามลำดับมา *และยังมี ภพ ชาติ ชรา มรณะ... มาคั่นกลางอีก (ก็จริงๆภพชาติมันเกิดไปแล้วตั้งแต่ต้น ถ้าคนยังมีอวิชาอยู่ จึงทำให้มาเกิดอีก) จึงหาความสัมพันธ์ไม่เจอว่า วงจรแห่งปฏิจจสมุปบาท อธิบายเพียงแค่ การเกิดภพชาติหน้า หรือ ภพชาตินี้ด้วย 

ช่วยอธิบาย ให้ปัญญาเป็นธรรมทานหน่อยนะครับ กราบขอบพระคุณ