ความจริงก็คือ พวกเราทุกคนเป็นนักโทษ ถูกคุมขังอย่างแน่นหนาอยู่ในคุกที่เรียกว่าภพ ชาติ ชรา มรณะและการเกิดใหม่ วนซ้ำไปซ้ำมา อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ แคบ ๆ ....
อาหารที่พวกเราได้รับคือความหิว ในกิเลส ตัณหา ไม่รู้จบมิ้น กินสักเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม เพราะมันไม่เคยมีอยู่จริง

คุกนี้มีเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เอาไว้ขังดวงจิตที่ยังมืดมัวไปด้วยความหลงแห่งอวิชชาอยู่

ใช่ พวกเราทุกคนเป็นคนป่วย
ทางออกมีอยู่เพียงทางเดียวเท่านั้นคือให้หมอ หรือ พระพุธเจ้ารักษา เพื่อจะได้หายจากความมืดบอดด้วยกิเลสตัณหา ความหลงไม่รู้ด้วยอวิชชา

กำแพงหนาแห่งวัฏฏะไม่อาจขวางกั้นดวงจิตที่สะอาดหมดจดได้

พวกเรา เร่งปฏิบัติธรรมกันให้มาก ๆ
แล้วหนีออกไปจากคุกแห่งนี้ด้วยกันเถิด